Իրավապահ համակարգը հնարավորություն ունի օպերատիվ միջոցառումների շնորհիվ պարզելու, թե իրականում, ասենք, մի քանի ընկերությունները ինչ ընդհանուր տանիք ունեն։ Նույն օպերատիվ հնարավորություններն ունի նաեւ հարկային համակարգը՝ օպերատիվ- հետախուզական ծառայության տեսքով։ Բայց Հայաստանում այդ ծառայությունները՝ թե՛ հարկային, թե՛ իրավական համակարգերում, գործում են ոչ թե մոնոպոլիաները, օլիգոպոլիաները քանդելու ուղղությամբ՝ բացահայտելով դրանցում առկա հանցավոր համաձայնությունները, այլ պարբերաբար ընդամենը այցելում են այն ձեռնարկություններ, որոնք փոքր եւ միջին բիզնեսի ոլորտում են եւ դեռ չեն անցել խոշոր որեւէ մեկի ազդեցության եւ տանիքի տակ։
Այսինքն՝ օպերատիվ-հետախուզական պետական մեքենան եւս օգտագործվում է միջին ու մանր բիզնեսը խոշորների տակ մղելու համար։ Բանն այն է, որ ծայրահեղությունները Հայաստանի իշխանությանն օգնում են իրավիճակը դարձնել կառավարելի։
Թվում է, որ եթե մարդկանց մի հսկայական մաս ծայրահեղ աղքատ է դառնում, այն դառնում է չափազանց վտանգավոր։ Իրականում, սակայն, ստեղծելով այդպիսի ագրեսիվ տրամադրությունների պոտենցիալ պարունակող հսկայական շերտ՝ իշխանությունը դրանով ստիպում է, որ նույն կերպ ագրեսիվ հակատրամադրություններ ձեւավորվեն հակառակ բեւեռում։ Արդյունքում, ստեղծելով այս ծայրահեղ էմոցիոնալ ֆոնը, իշխանությունը կարողանում է երկուստեք շահարկել էմոցիաները եւ ստանալ կառավարելի իրավիճակ։
Հովհան ՄԱՆԴԱԿՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
