Հարգելի պարոն ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ,
Նախ, շնորհավորում եմ Ձեզ՝ «Առավոտ»-ի 20-ամյակի կապակցությամբ, մաղթում եմ անձնական և ստեղծագործական նորանոր հաջողություններ:
Գրում եմ, որպեսզի շնորհակալություն հայտնեմ Ձեզ` թերթի խմբագրականում /«Առավոտ» 26.07.2014թ./, Մրցակցություն, Օբյեկտիվություն, Անկախություն, Պայքար, և Տանջանք հասկացողությունների Ձեր մեկնաբանության համար:
Հեռուստահաղորդումներից ծանոթ լինելով արվեստի /երաժշտություն, կերպարվեստ/ Ձեր զգացողությանն ու իմացությանը, չէի կասկածում, որ Դուք ունեք կյանքի երևույթներին նայելու Ձեր ուրույն և լայնախոհ ոճը:
Բայց երիցս շնորհակալ եմ Ձեզ, նաև այն բանի համար, որ բարձրաձայնեցիք /առնվազն «Առավոտ»-ի բոլոր ընթերցողների համար/ նշված կատեգորիաների այնպիսի ընկալում, որպիսին ես տարիներով փայփայել եմ, բայց չեմ ունեցել համարձակություն իմ շրջապատում արտահայտելու դրանք այնպես, ինչպես մտածում եմ: Ժողովուրդն այսպիսի դեպքերում ասում է` սրտիցս խոսեցիք:
Բոլորն ասում էին օրինակ, որ «…գիտես` կյանքը պայքար է, մրցակցություն է, և այլն…»: Լռում էի: Ոչ այն է համաձայնվեի, քանզի այդպես չէի մտածում, ոչ այն է իմ մտածածը ասեի` որը չէր ընդունվելու շատերի կողմից, և ես էլ իմ կարծիքի հետ մնալու էի միայնակ:
Դուք դա արեցիք: Ձեր և Ձեզ պես բոլոր մտածողների փոխարեն: Կրկին շնորհակալություն: Հիմա հանգիստ կարող եմ ասել, որ «շատերի» ու «բոլորի» հետ, միայն ես չէ, որ համաձայն չեմ, կան նաև` այլ կերպ մտածող մտավորականներ:
Եվ, անհրաժեշտության դեպքում, վկայակոչել նրանցից մեկի հեղինակավոր կարծիքը:
Հարգանքով`
Խաչիկ Շարոյան
«Առավոտ»-ի ընթերցող
27.07.2014թ.
Կեանքը միանշանակ պայքար է ու մրցակցութիւն՝ լինի դա մանրէի թէ մարդու համար: Հեծանիւ պէտք չէ յօրինել: Բայց այդքանով հանդերձ էլ, ԿԵԱՆՔԸ ՀԻԱՍՔԱՆՉ Է: Բարով վայելէք,,