Մեր ինտեգրացիոն գործընթացի տեսական մասի մեջ լուրջ թերություն կա, որն էլ հաճախ հասցնում է «գյադեք, էս կողմ, չէ, գյադեք, էս կողմ» վիճակների։ Պա՞րզ արտահայտվեցի։ Ավելի պարզ կարող եմ ասել։ Մինչեւ սեպտեմբերի 3-ը մեզ ասում էին՝ անցեք էս կողմ, սեպտեմբերի 3-ին՝ ասացին՝ չէ, էս կողմ անցեք, իսկ երբ Աստանայում ասացին՝ «չէ», հիմա էլ մեզ ասում են՝ էս կողմն էլ մի բան չէ, նույնիսկ տհաճ է, եւ մենք մտահոգված ենք։
Պատկերացնել կարելի է, թե ինչ ապրումներ է ունենում այն բիոմասսան, որ ամեն «էս կողմ անցեք, չէ, էն կողմ անցեք»-ի հետ մեկ Եվրոպայի դրոշն է բարձրացնում, մեկ Ռուսաստանի։ Ի վերջո, այդ մարդիկ էլ են մարդ ու ամեն անգամ գլխարկ փոխելուց ստիպված են լինում հասարակության առջեւ կոտրատվել, ծռմռվել, երեկվա ասածի հակառակն ասել ու պնդել։ Խեղճ Շավարշ Քոչարյան, ինչպե՞ս չհիշես… Ինչե՞ր քաշեց նա սեպտեմբերի 3-ի լույս 4-ի գիշերը… ԵՄ-ին այլընտրանք չկա, մենք եվրոպական արժեքներ դավանող ժողովուրդ ենք… Եվ հանկարծ պարզվեց, որ մեր նախնիները ղազախական յուրտերից են դուրս եկել, իսկ մեր ապագան ռուսական ստեպներում է։
Բայց ինչո՞ւ միայն Շավարշ Քոչարյանին հիշել։ Իսկ ՀՀԿ-ականնե՞րը։ Նրանք պատրա՞ստ էին սեպտեմբերի 3-ի հայտարարությանը։ Ոչ, պարզապես սեպտեմբերին նրանց ասացին՝ «հիմա էլ այս կողմ անցեք»։ ԵՄ-ից ՄՄ անցման գաղափարական կողմն իհարկե ապահովեց Արտաշես Գեղամյանը, իր «Հայաստանը Մաքսային միությունում, անշրջելի գործընթացներ Անդրկովկասում» քաղաքական վեպով, որի գլխավոր հերոսը ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն է։ Նույն գրական գոհարի լույս աշխարհ գալուն պես շատերին թվաց, թե մենք արդեն ՄՄ ենք մտել, եւ նրանք շտապեցին հայտնի բուդյոնովկա գլխարկները քաշել գլխներին։
Եվ սրանք մի այնպիսի էնտուզիազմով սկսեցին մտնել ՄՄ, որ հունվարին Լուկաշենկոն վախեցավ ու հայտարարեց, որ Հայաստանը դեռ պատրաստ չէ, եւ ով գիտի, թե երբ պատրաստ կլինի անդամակցելու ՄՄ-ին:
Կարդացեք նաև
Էդիկ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
