Ի՞նչ զարգացումներ են հնարավոր, եթե Հայաստանը հրաժարվի անդամակցել Եվրասիական միությանը։ Գազն ու էլեկտրաէներգիան կտրուկ թանկանալու են, առնվազն երկու-երեք տարի Հայաստանում սոցիալական աղետ է լինելու (մինչեւ դրսի օգնությամբ այլընտրանք ստեդծենք՝ օրինակ, լայնացնենք Իրան-Հայաստան գազամուղը եւ արդիականացնենք ատոմակայանը), եւ այս ամենը նպաստելու է արտագաղթին։
Ինչ վերաբերում է ղարաբաղյան խնդրին, ապա պատերազմի հավանականությանը կտրուկ մեծանալու է։ Ընդ որում` Ադրբեջանի դեմ հաջողությամբ պատերազմել մենք կարող ենք (եթե նույնիսկ Ռուսաստանը թաքուն օգնի նրանց), իսկ Արեւմուտքն էլ ամենայն հավանականությամբ թույլ չի տա, որ Թուրքիան քայլեր ձեռնարկի «Ռուսաստանից հրաժարված» Հայաստանի դեմ։
Մի խոսքով՝ հարցը շատ հստակ է դրված։ Համաձա՞յն ենք արդյոք հանուն ինչ-որ անորոշ «ապահովության» հրաժարվել ինքնիշխանությունից եւ կամովին ինքնանվաստանալ, թե՞ պատրաստ ենք առնվազն 2-3 տարի մի կերպ դիմանալ՝ հոսանքի համար վճարելով, ասենք, 80 դրամ ու գազի համար՝ 800 դոլար, եւ իմանալ, որ պատերազմն անխուսափելի է, բայց եթե դիմացանք՝ ուրեմն մեկառմիշտ նվաճել ենք անկախության մեր իրավունքը։
Ասվածի մեջ չափազանցություն չկա, հարցը հենց այսպես էլ դրված է։ Այլ հարց է, որ քաղաքական ուժերը չեն համարձակվում կամ նպատակահարմար չեն համարում բարձրաձայն խոսել այս մասին։ Մինչդեռ, եթե հարցը դրվեր հենց այսպես՝ պարզ ու շիտակ, հասարակությունը կկոլմնորոշվեր, թե ինչի եւ ինչի միջեւ է ընտրություն կատարում։ Եվ հուսանք՝ կընտրեր անկախությունը մեկառմիշտ նվաճելու դժվարին, բայց արժանապատիվ ճանապարհը։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
