1990 թվական գարնանը (ամսաթիվը, ցավոք, չի հաջողվել ճշտել) հեղափոխական զանգվածների ներկայացուցիչները (հիմնականում՝ կանայք) ներխուժել էին Գերագույն խորհրդի նախագահության շենք (ներկայումս՝ նախագահի նստավայր) եւ ջարդել էին այն ժամանակվա խորհրդարանի նախագաh Հրանտ Ոսկանյանի գլուխը: 1996 թվականի սեպտեմբերի 25-ին նախագահական ընտրությունների պաշտոնական արդյունքներից իրավամբ դժգոհ մարդիկ ներխուժել էին Ազգային ժողով եւ ջարդել էին խորհրդարանի նախագահի եւ փոխնախագահի գլուխները:
Ոչ ՀՀՇ-ի վերնախավը առաջին դեպքում, ոչ էլ ԱԺՄ-ի ղեկավարությունը՝ երկրորդ դեպքում չդատապարտեցին այդ գործողություները: Դեռ հակառակը՝ նրանք փաստացի արդարացնում էին բռնությունները՝ բացատրելով, որ իշխանություններն այնքան վատն են, նրանք իրենց հանցավոր գործողություններով այնպիսի վիճակի են հասցրել ժողովրդին, որ միանգամայն արժանի են նման վերաբերմունքի: Ավելի կարճ ասած՝ «նրանց հասնում է»:
Ինչո՞ւ եմ ես այդ ամենը հիշում: ՀՀՇ-ն եւ ԱԺՄ-ն պայքարում էին ժողովրդավարության, արդարության, ազգային արժանապատվության եւ նմանատիպ այլ լավ բաների համար: Նրանց գործողությունների արդյունքում այդ լավ բաները չիրականացան:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Միանշանակ համամիտ եմ: Ցանկացած անհատ, մարդկանց խումբ կամ քաղաքական ուժ կարող է սխալվել, սակայն անհրաժեշտ է դրանից հետևություն անել ու հետագայում միշտ հիշել ու նշել այդ մասինլ: Այլապես իրենց ղեկավարման ժամանակ առաջնորդվել են նպատակահարմարության սկզբունքով, իսկ այսօրվա իշխանություններից օրինականությամբ առաջնորդվելու կոչ անում, մոռանալով, որ գործ ունեն իրենց մնացորդների հետ: