ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը Yerkir.am-ին տված իր վերջին հարցազրույցում անդրադարձել էր «Որոտան» ՀԷԿ-ի սեփականաշնորհման գործարքին: Նա ընդգծել էր, որ որեւէ կերպ այդ գործարքը չի տեղավորվում սթափ մտածողության մեջ, Հայաստանի էլեկտրագեներացիայի ամենագրավիչ միավորը վաճառվում է ծայրահեղ կասկածելի ձեւով՝ անտեսելով օրենսդրության պահանջները (շրջանցելով խորհրդարանը). «Փաստորեն, «Որոտանի ՀԷԿՀ» ՓԲԸ-ի բոլոր էներգետիկ օբյեկտները վաճառվել են գույքի օտարման եղանակով՝ այնպես, ասես վաճառվում է ընկերության հնացած գրասենյակային կահույքը»:
Այս առնչությամբ «Առավոտի» հետ զրույցում ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր, Հայաստանի Քրիստոնեա-դեմոկրատական կուսակցության նախագահ Խոսրով Հարությունյանը Ռոբերտ Քոչարյանին հիշեցրեց, որ իր օրոք նույնպես նման եղանակով կարեւոր օբյեկտներ են օտարվել. «Որոտանի ՀԷԿ-ի հետ կապված գործարքը կարող էր նաեւ իրականացվել օրենսդրությամբ նախատեսված այլ ընթացակարգերով եւս: Ընդհանրապես սեփականաշնորհման գործարքը կարող էր եւ ԱԺ-ով էլ անցկացնել, բայց ամբողջ հարցը կայանում է նրանում, որ օտարման այդ ձեւն ունեցել է նախադեպ: Եթե հիշողությունս չի դավաճանում, կարծեմ 2003-ին Սեւան-Հրազդան կասկադը նույնպես այդ ձեւով է օտարվել՝ գույքի օտարման եղանակով: Սեւան-Հրազդան կասկադի օտարումը ռուսներին նույն ձեւով է տեղի ունեցել: Բայց մեզ համար դա չի արժանացել անհրաժեշտ վերլուծության: Միգուցե դա է պատճառը, որ «Որոտանն» էլ օտարվեց այդ սկզբունքով: Այստեղ զուտ օրենսդրական խախտում գոյություն չունի: Այլ հարց է, թե որքանով են նպատակահարմար համարում նման ռազմավարական կարեւոր օբյեկտներն օտարել սեփականաշնորհման կամ հատուկ օրենքով: Սա օրենսդրական բաց է, որ մենք ժամանակին թույլ ենք տվել: Այսինքն՝ սեփականաշնորհման ծրագրից բացի, օրենքը ենթադրում է նաեւ օտարում»:
Ռոբերտ Քոչարյանն իր հարցազրույցում վստահեցրել էր, որ գործարքի անօրինականությունն այնչափ ակնհայտ է, որ դրան առնչություն ունեցած անձինք դժվար թե խուսափեն պատասխանատվությունից, դա զուտ ժամանակի հարց է: Խոսրով Հարությունյանը չհամաձայնեց. «Ես մասնագիտությամբ իրավաբան չեմ, գործարքի մանրամասներին էլ ծանոթ չեմ: Բայց կոնցեպտուալ առումով «Որոտանի» ՀԷԿ ՓԲԸ-ն օտարել է իր գույքը, որի իրավունքը, Բաժնետիրական ընկերությունների մասին օրենքի համաձայն, նա ուներ: Օտարման այդ սխեման օգտագործվել է նաեւ Սեւան-Հրազդան կասկադի ժամանակ: Եթե ես սխալվում եմ, կարող եմ ներողություն խնդրել: Բայց իմ հիշողության մեջ դաջվել է դա, որ այն նույնպես օտարվեց այդ սկզբունքով: Հիմա զուտ օրենքի տեսանկյունից դա խախտում չէ: Ռազմավարական օբյեկտների օտարման, հանրային կարեւորության տեսանկյունից միգուցե դա ճիշտ չէ, բայց դա նշանակում է, որ նման օբյեկտների օտարումը պետք է սահմանել այլ օրենքներով կամ մի առանձնահատուկ օրենքով: Դրա համար այս պահին ձեռնպահ կմնամ խիստ գնահատականներից»:
Ինչ վերաբերում է ընդդիմությանը վերահսկողական լծակներ տալուն, որին հարցազրույցում նույնպես անդրադարձել էր երկրորդ նախագահը, Խոսրով Հարությունյանը վստահեցրեց, որ նախ ընդդիմությունը պատրաստ չէ դրան. «Ես այն քաղաքական գործիչներից եմ, որոնք գտնում են, որ քաղաքական ջրբաժանն անցնում է ոչ թե օրենսդիրի եւ գործադիրի միջեւ, այլ անցնում է քաղաքական մեծամասնության եւ փոքրամասնության միջեւ: Փնտրել հակասություն կամ շահերի բախում կառավարության եւ իր իսկ քաղաքական մեծամասնության միջեւ, համաձայնեք, որ միշտ չէ տրամաբանված: Դրա համար իրական քաղաքական ջրբաժանը քաղաքական մեծամասնությունը եւ փոքրամասնությունն են: Վերահսկողական ֆունկցիա ընդդիմությանը տալուն ես շատ նորմալ եմ նայում: Ավելին՝ եթե հիշում եք, 2013-ի նախագահական ընտրություններից հետո նախագահ Սարգսյանը Րաֆֆի Հովհաննիսյանին առաջարկություն արեց այդ ուղղությամբ, ուղղակի ընդդիմությունը այդ պահին չգիտակցեց դրա կարեւորությունը, գնաց մաքսիմալ ճանապարհով՝ կա՛մ ամեն ինչ, կա՛մ ոչինչ: Ես ինքս հանդիպել եմ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի հետ՝ իր ծոմապահության ժամանակ՝ 6-րդ օրը: Ես մոտեցել եմ Րաֆֆիին եւ խորհուրդ տվել, որ իրավիճակն օգտագործի: Խնդիրը գիտեք ինչում է, որ ընդդիմությունը նման վերահսկողություն իրականացնելու համար էլ կայացած չի: Շատերը կասեն, որ Վերահսկիչ պալատի նախագահի թեկնածությունը պետք է առաջարկի ընդդիմությունը: Ոչ, դա այդպես չէ: Սկզբունքորեն ես համաձայն եմ, ՀՀ նախագահն էլ է այդ կարծիքին, ուղղակի ընդդիմությունը ինքը պատրաստ չէ այդ դերակատարումը ստանձնել: Դա կարող է լինել փորձություն՝ ընտրության համար, որովհետեւ վերահսկողություն նշանակում է նաեւ լուրջ պատասխանատվություն: Ունա՞կ են նրանք վերցնել այդ պատասխանատվությունը: Երկրորդը՝ ընդդիմություն ասելով ո՞ւմ նկատի ունեն՝ միայն խորհրդարանակա՞ն ընդդիմությանը: Նրանք համաչափ չեն ներկայացված, արտախորհրդարանակա՞ն ընդդիմադիր ուժերին: Ասում են՝ վերահսկողության լծակ տանք ընդդիմությանը՝ ո՞ւմ՝ ՀԱԿ-ի՞ն, «Ժառանգությա՞նը», ՀՅԴ-ի՞ն: Ո՞վ որոշի՝ նրա՞նք, մե՞նք, հանրաքվե՞ ենք անցկացնելու դրա համար: Սրանք հարցեր են, որ պետք է լուրջ քննարկվեն: Իշխանությանը պետք է անընդհատ զգալ ընդդիմության շնչառությունն իր թիկունքում, իր ծոծրակին: Ես խորապես համոզված եմ, որ սա օգտակար է հենց իշխանության համար: Նման ֆունկցիա տալն ընդդիմությանը օգտակար է: Բայց այդ պրոցեսը բառերով ասելով չի: Երբ խորանում ես, բազում խնդիրներ են առաջանում: Ինքը՝ ընդդիմությունը, դրանից կկանգնի մի նոր՝ անհաղթահարելի պրոբլեմի առջեւ, որովհետեւ վերահսկողություն նշանակում է իշխանություն, իսկ իշխանությունը պրոբլեմ է: Իշխանությունն ունի բազում-բազում գայթակղություններ, արդյոք ընդդիմությունը պատրա՞ստ է գնալ դրան, սա էլ է հարց: Այդ գայթակղությունների հնարավոր չեզոքացումն օրենսդրորեն պետք է կարգավորված լինի, իսկ նման օրենսդրություն մենք չունենք»:
Կարդացեք նաև
ՀՌԻՓՍԻՄԵ ՋԵԲԵՋՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
26.06.2014
