Հատված ՆԱՐԵԿ ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ (ՀՀ քաղաքաշինության նախարար) հարցազրույցից:
– Երբ Դուք նախագծում էիք Հյուսիսային պողոտան, մտածո՞ւմ էիք քաղաքի ոգու մասին։
– Անշո՛ւշտ։ Միշտ և ցանկացած ժամանակ։
– Ոգի՝ պատրաստված քարերի՞ց, որոնք ասես ընկնում են մարդկանց գլխին. գիտե՞ք, իմ գլխին են «ընկել», նայեք՝ հոգիս ոնց է ցավում։
– Չի կարող նման բան լինել։
Կարդացեք նաև
– Չե՜ք տեսնում… Էքզյուպերին ասում էր՝ կարևորն աչքի համար անտեսանելի է։
– Հակառակը, ես ավելին ասեմ. ժամանակին, երբ Հյուսիսային պողոտան կառուցվում էր, ես ինքս պնդում էի, որպեսզի օգտագործվեն տեղական ոգի ունեցող քարերը։
– Շատ քարերի մեջ շատ ունայնություն կա, պարոն Սարգսյան, Դուք գիտե՞ք՝ ինչ էր Դագոնի կուռքը, քարից շինված անաստվածների քարե արձան էր, ընկավ-կոտրվեց, զի ոգի չուներ։ Հիմա Ձեր Դագոնի կուռքն ընկել-փշրվում է Հյուսիսայինում՝ ասֆալտը վեր է բարձրանում, ցած է իջնում, ընդվզո՜ւմ է։
– Չէ, չէ, չէ, էդպես չի, էնտեղ հիմա սալահատակում են, էնտեղ հիմա շինարարության որակը շատ բարձր է։ Էնտեղ պարզապես բետոնի վրա սահք կա։
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
