Վերջերս մի քննարկման էի.ազատությունից զրկելու հետ կապված պատիժների կիրառման նվազեցումը` եվրոպական ստանդարտների համաձայն: Նորվեգիայի կառավարությունն էլ գումար էր տրամադրել, որպեսզի հետազոտվեին Հայաստանում հանցավորությանն ու կրկնահանցագործությանը նպաստող գործոնները:
Հայաստանի կառավարության «կույր աղիքը» քրեակատարողական հիմնարկներն են, որին ոչ մի լումա երբեք չի տալիս հայրենի գործադիրը, ներքին բորբոքային գործընթացները տեսնելու, կանխարգելու համար:
Նորվեգացիների հետազոտությամբ վաղուց մեր «կույր աղիքը» պայթել էր:
179 դատապարտյալ պատմել էր, թե առաջին ազատազրկումից հետո ինչպես է փոխվել իր կյանքը: Ուշադրություն դարձրեք.առաջին դատապարտումից հետո:
Հարցվածների 20%-ը կորցրել է իր ընտանիքը:
Նրանք տղամարդիկ են, իրենց ընտանիքների միակ կերակրողը: Նյութական բարեկեցությունը դեպի վատն է գնացել հարցվածների 55,6%-ի մոտ, 45,0%-ը կորցրել է առողջությունը, իսկ 22%-ի հարաբերությունները միջավայրի, ընկերների հետ վատթարացել էր:
Ուշադրության արժանի էր այն, որ հարցվածները չեն օգտվել քրեակատարողական հիմնարկների սննդից: Նրանք ապրել են, գոյատեւել իրենց ընտանիքների հանձնուքների հաշվին:Հ ետազոտությանը կից չլսեցի մի փաստարկ, որ մերոնք էլ են գումար ծախսել պարզելու համար, թե պետությունը որքան գումար է տրամադրել քրեակատարողական հիմնարկներին`կալանավորների սննդի համար:
Կարդացեք նաև
Իսկ ծախսե՞լ է թղթերից դուրս, եւ ինչու ծախսել, ճշտելու մի բան, որ վաղուց հայտնի է. կալանավայրերը գոյատեւում են կալանավորների հաշվին:
Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆ
