Ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու ամենաարմատական ելքը Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի պահանջը կլիներ, բայց քաղաքական դաշտն ու ոչ իշխանական քառյակն այս պահին կարծես թե պատրաստ չեն դրան։ Մնում է մի տարբերակ. հնարավորինս արագ հանրաքվե անցկացնել Հայաստանի՝ Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցել– չանդամակցելու հարցով։ Միայն թե չասեք՝ ժամանակ չկա (Սերժ Սարգսյանն, օրինակ, հենց այդպես էլ ասում է՝ ժամանակ չկա, որովհետեւ Հայաստանում պիտի մոտ 200 օրենսդրական ակտ ընդունվի, ինչ-որ համակարգեր վերափոխվեն եւ այլն): Բայց ի՞նչն է խանգարում, որ հանրաքվե անցկացվի, զուգահեռաբար էլ փոփոխությունները նախապատրաստվեն։ Ժողովուրդն «այո» կասի՝ արդեն պատրաստի փոփոխությունները կիրականացվեն, «ոչ» կասի՝ դրանք ավելորդ կդառնան։ Լեգիտիմության հարցն էլ մեջտեղից դուրս կգա։
Վերջին հաշվով՝ հանրաքվեի միջոցով Եվրասիական միությանն անդամակցելն այլ բան է, ինչ-որ մեկի միանձնյա որոշմամբ մտնելը՝ բոլորովին այլ բան։
Առաջին դեպքում Եվրասիական «վերպետական կառույցները» պատասխանատվություն են ստանձնում «այո» ասած ժողովրդի առաջ, երկրորդ դեպքում՝ ճնշումների տակ կուչ եկած մի խեղճուկրակ անհատի առաջ (այսինքն՝ ոչ մի պատասխանատվություն էլ չեն ստանձնում):
Դժվար է ասել՝ ոչ իշխանական քառյակը հանրաքվեի հարց կբարձրացնի՞, թե ոչ, բայց քաղաքական դաշտում հաստատ կգտնվեն կառույցներ, որոնք գոնե ստորագրահավաք կնախաձեռնեն հանրաքվե անցկացնելու պահանջով։ Խնդիրն, ի վերջո, միայն այն չէ՝ Հայաստանը պիտի մտնի՞ Եվրասիական միություն, թե ոչ։ Խնդիրն այն է, թե ո՞վ պիտի ընդունի այդ որոշումը, ժողովո՞ւրդը, թե՞ Սերժ Սարգսյանը։ Իսկ եթե խնդիրն այսպես է դրված՝ Եվրասիական միության կողմնակիցներն ու հակառակորդները շատ հանգիստ կարող են համագործակցել։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
