Այն, ինչ տեղի ունեցավ մայիսի 29-ին, իրավամբ կարող ենք համարել Հայաստանում հետտոնական շոկ: Մայիսի 28-ին Հայաստանի Առաջին հանրապետության, իսկ ըստ էության անկախության տոնը նշող և այդ մասին ճառեր ու կենացներ ասող Հայաստանը մայիսի 29-ին հայտնվեց լրիվ հակառակ փոսում, որտեղ պարզ դարձավ, որ Հայաստանի Հանրապետությունը վաղուց բաց է թողել անկախության գնացքը և այսօր դարձել խաղալիք իրականում ոչ միայն Ռուսաստանի կայսրության, այլ նույնիսկ Ադրբեջանի նման արհեստական խանության ձեռքին, որը Հայաստանի և Ղարաբաղի խաղաքարտերն օգտագործում է Ռուսաստանի հետ իր հարաբերությունները պարզելու համար:
Մայիսի 29-ին Աստանայում ստեղծվել է Եվրասիական միությունը, որի ստեղծման գագաթնաժողովի ընթացքում էլ հնչեցվել է Իլհամ Ալիևի նամակի մասին, որով նա պահանջում է այդ միությանը Հայաստանի անդամակցության հարցում ամրագրել ՄԱԿ-ի կողմից ճանաչված սահմանների հանգամանքը: Այսինքն` Ալիևը պահանջում է շեշտել, որ Ղարաբաղը չի ներառվելու Մաքսային միություն: Այս հայտարարությունը արել է Ղազախստանի նախագահ Նազարբաևը` ասելով, որ պետք է մի բան անել իրենց ընկեր Իլհամին չնեղացնելու համար:
Մինչև հուլիս Հայաստանին ժամանակ են տվել մի բան անելու համար: Սակայն պարզ չէ, թե ինչ պետք է անել՝ պետք է հրաժարվե՞լ Եվրասիական միությունից, թե՞ պետք է անցակետ դնել Հայաստանի ու Ղարաբաղի սահմանին: Հայաստանի իշխանությունները հայտարարել են, որ սահմանին ոչ մի անցակետ չի լինի: Սակայն դա հայտարարել են ոչ երեկ, այլ ավելի վաղ: Իսկ երեկ Աստանայում Սերժ Սարգսյանը Իլհամ Ալիևի պահանջը լսելուց հետո, որը հնչեցրել է Եվրասիական միությունում Ալիևի դեսպան կամ խոսնակ Նազարբաևը, ոչ մի ձայն չի հանել:
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
Կարդացեք նաև
