Ուզեն-չուզեն՝ պատգամավորները, կուսակցությունները, հասարակական շրջանակները այսօր թե՛ կառավարության ծրագրի եւ թե՛ բյուջեի կատարողականի քննարկման ժամանակ անդրադառնում են նախորդ` Տիգրան Սարգսյանի կառավարության գործունեությանը: Քանի որ նախագահը եւ խորհրդարանական մեծամասնությունը Հայաստանում չեն փոխվել, նոր կառավարության դրությունն այս առումով բարդ է: Մի կողմից` պատասխանատվություն կրել, ասենք, Որոտանի ՀԷԿ-ի վաճառքի կամ ռուսական վարկի կեսի զուտ «բանկային» օգտագործման համար` քաղաքական առումով անմտություն կլիներ:
Մյուս կողմից` ասել, որ նման գործողությունները, մեղմ ասած, սխալ էին, նույնպես «ՀՀԿ թիմի» տեսանկյունից, որքան հասկանում եմ, նպատակահարմար չէ: Ես լինեի, առանց հրապարակային բանավեճերի եւ հռետորական հնարքների այդպիսի գործերը կհանձնեի իրավապահներին, ընդ որում, հաշվի առնելով իրավիճակը` կուրծք չէի ծեծի, թե տեսե՛ք, ես որքան արդար եմ: Եվ եթե համապատասխան մարմինները կրիմինալ հայտնաբերեին, կասեի` դրանք ոչ թե իմ, այլ իրավապահների եզրակացություններն են` dura lex sed lex: Բայց քանի որ ես տեղյակ չեմ «կուսակցական էթիկայի» նրբություններին, կարող եմ եւ սխալ ճանապարհ ցույց տալ:
Մի բան պարզ է` վերացական, «օդի մեջ» խոսակցությունները` «քաղաքական գնահատական տանք Տիգրան Սարգսյանի կառավարության աշխատանքին», բացարձակապես անօգուտ են եւ շատ արագ կարող են վերածվել «ներկաների» եւ «նախկինների» ավանդական սնամեջ լեզվակռվի, որի նմուշները բազմաթիվ էին 1998 թվականին եւ երբեմն հանդիպել են նաեւ հետագայում: Վերջին նման բանավեճը անցած տարվա վերջին հրահրել է ինքը` Տիգրան Սարգսյանը, խոսելով 2000-ականների սկզբի «շինարարական փուչիկի» մասին: Եթե նախկին վարչապետը երկրորդ նախագահին իր այդ դատողություններով (ճիշտ թե սխալ` կարեւոր չէ) «չջղայնացներ», ապա գուցե «ոչ իշխանական» քարոզչությունն իր դեմ այդ աստիճանի չէր սաստկանա, եւ քառյակն էլ այդքան ակտիվ չէր պայքարի վարչապետի հրաժարականի համար:
Առհասարակ այս հարցում պետական մշակույթը, իմ կարծիքով, պետք է բաղկացած լինի երկու փոխլրացնող տարրերից. ա/ չբարդել քո դժվարությունները նախորդների վրա, չտրտնջալ «ծանր ժառանգության» կապակցությամբ (ինչպես եւ վարվում է, ի պատիվ իրեն, ներկայիս կառավարությունը), բ/ եթե ակնհայտ է, որ անցյալում կատարվել է հանցագործություն, ապա առանց վարանելու հարուցել քրեական գործ եւ պատժել մեղավորներին` անկախ նրանից, թե ովքեր են նրանք:
Կարդացեք նաև
Մենք չպիտի ապրենք ո՛չ նախկիններին վարկաբեկելու, ո՛չ էլ հանցագործությունները կոծկելու պայմաններում:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Իսկ իրավապահները մի բան անպայման կգտնեն,միայն թուլ տվեք…
Հայացք կողքից.՝
-ՀՀ առաջին նախագահի օրոք օրինականացվեց ռեկետը (ավազակությունը), կաշառակերությունը եւ դավաճանությունը:
-Երկրորդ նախագահը կոծկեց առաջինի “օրինականացված” հանցագործությունները (եթե նախագահը պատասխանատվություն է կրում որպես Սահմանադրության երաշխավոր):
-Երրորդ նախագահը կոծկեց առաջինի եւ երկրորդի “օրինականացված” հանցագործությունները, լինելով մեղսակիցը հանցագործ տիրակալների:
Կարծես հեքիաթ է.՝
– Կա մի երեք գլխանի դեվ, որն ունի մեկ (24 մետրանոց) պոչ:
Իսկ այն ջոջը ով բռնել ու քաշում է պոչը, հավանաբար ամեն օր կրկնում է՝ “-Լռի´, հանդուգն Կոտորվե´ք դուք ,, Վախկոտներիդ ես թաղեմ, Ճա՞ռ ասեմ, թէ՞ զանգ կախեմ,”…
Եթե մեր իրավապահները անկախ չեն,իսկ դա,ոչ թե եթե է,այլ իրականություն է(չեմ ոզում բերեմ բազմաթիվ՝հայտնի ու անհայտ փաստեր.սպանություններ,օֆշորներ…եւ այլն), ապա,նշանակում է որ,Ձեր եւ մեր կողմից առաջ քաշած առաջարկները,գաղափարները,դատողությունները,ընդհամենը՝ոչ ավել- ոչ պակաս՝
մտամարզանքներ էն։
Վարչապետի եւ,իբր թե,կառավարության փոփոխությունն էլ՝ձեւական միջոցառում էր։Դա կարելի է պատկերացնել,թե ինչպես է տեղի ունեցել.Մի օր, Ս.Ս.-ը Տ.Ս.-ին. ,բա,Տիկո ջան,գիտես՞,որ «գազը»
շատա հավաքվել.չնեղանաս,անհրաժեշտ է «գազը» բաց թողնել.հիմա ինչ՞ տարբերություն՝դու չլինես ՝թող Հովոն լինի,մի տանից չենք՝մի թայֆից ենք,էնպես որ՝քեզ չենք նեղացնի պօ լյուբոմու։
Ահա սա է մեր իշխանավորների՝նախկիններին չքննադատելու հիմնական մոտեցումը,(ըստ ինձ)։
Շատ լավ օրենքներ ունենք, մնում է բարձր մակարդակով հասկանանք ու նույն մակարդակով էլ կիրառենք:
https://www.parliament.am/parliament.php?id=constitution
Հոդված 21. Հանցագործության համար մեղադրվողը համարվում է անմեղ, քանի դեռ նրա մեղավորությունն ապացուցված չէ օրենքով սահմանված կարգով՝ դատարանի՝ օրինական ուժի մեջ մտած դատավճռով:
Մեղադրյալը պարտավոր չէ ապացուցել իր անմեղությունը: Չփարատված կասկածները մեկնաբանվում են հօգուտ մեղադրյալի:
Հոդված 22. Ոչ ոք պարտավոր չէ ցուցմունք տալ իր, ամուսնու կամ մերձավոր ազգականների վերաբերյալ: Օրենքը կարող է նախատեսել ցուցմունք տալու պարտականությունից ազատվելու այլ դեպքեր:
Արգելվում է օրենքի խախտմամբ ձեռք բերված ապացույցների օգտագործումը:
Արգելվում է նշանակել ավելի ծանր պատիժ, քան կարող էր կիրառվել հանցագործության կատարման պահին գործող օրենքով:
Մարդուն չի կարելի հանցագործության համար մեղավոր ճանաչել, եթե արարքի կատարման պահին գործող օրենքով այն հանցագործություն չի համարվել:
Արարքի պատժելիությունը վերացնող կամ պատիժը մեղմացնող օրենքն ունի հետադարձ ուժ:
Պատասխանատվություն սահմանող կամ պատասխանատվությունը խստացնող օրենքը հետադարձ ուժ չունի:
Ոչ ոք չի կարող կրկին անգամ դատվել նույն արարքի համար։
Ազատ խոսքը կոծկելը պակաս հանցանք չէ: Հանցանք է և վամպիրիզմի վերջնագրի ուշացումը:
Այսօրվա գլոբալ աշխարհում մեր նման փոքր երկներին շատ դժվար է ինքնուրույն գործել: Երբ չորս կողմից մեզ սովորեցնում են «ճիշտ» ապրել, ու սովորեցնողներից ամեն մեկն ունի իր շահերը, իսկ մենք էլ ունենք Արցախ, բլոկադա, կրկնակի դժվար է դառնում մանևրելը:
Ես չգիտեմ, թե որն է քո փոքր երկիրը, որը քո նման չի կարողանում ինքնուրույն գործել, իմ երկիրը լավ էլ լեն է, որտեղ ես ինքնուրույն եմ գործում:
Երկրին տեր ու պահապան կանգիր (բութ ստորակետ) նոր Երկրից խոսա: