Նոր ստեղծվող ֆիլմերի, ռեժիսոր-հանդիսատես-քննադատ կապի, մշակութային քաղաքականության մասին է զրույցը կինոռեժիսոր Նիկոլայ Դավթյանի հետ:
– Պետպատվերով ի՞նչ ֆիլմեր են նկարահանվում մեզ մոտ։
– Եթե տարելից չէ, հոբելյան չէ (ասենք, Առնո Բաբաջանյանի 85-ամյակն էր, պատվիրեցին, ֆիլմ նկարահանեցի), մնացած դեպքերում հասկանալի չէ ինչո՞ւ, ինչի՞ց ելնելով են որոշում, օրինակ, Հայաստանի մարզերի կամ Գառնու տաճարի մասին ուսուցողական ֆիլմ նկարահանել։ Քանի դեռ չկա մշակութային քաղաքականություն, մեր պաշտոնյաներն ինչ ասես կարող են որոշել։ Օրերս կինոյի մասին հաղորդում էր, և ազգային կինոկենտրոնի տնօրենն ու կինեմատոգրաֆիստների միության նախագահը հանգեցին այն եզրակացության, որ մեզ կինոյի մասին օրենք պետք չէ։ Ապշում ես՝ ինչպե՞ս թե, մշակութային ծրագիր պետք չէ, կինոյի մասին օրենք պետք չէ։ Կինո էլ պետք չէ։
– Թույլ տեխնիկայով կարո՞ղ ենք մասնակցել համաշխարհային կինոպրոցեսին։ Շատ դեպքերում լավ կինո չունենալը պատճառաբանվում է անհրաժեշտ տեխնիկայի բացակայությամբ։
Կարդացեք նաև
– Այսօր կան փառատոներ, որտեղ կարող ես հեռախոսով նկարահանված ֆիլմ ներկայացնել, օրինակ, Իտալիայում բջջային հեռախոսներով նկարահանված ֆիլմերի փառատոն կա։ Կարևորը լավ գաղափարն է, շնորհքը։ Այստեղ բոլորովին ուրիշ պարադոքս կա։ Մենք խոսում ենք այն մասին, որ աշխարհում կա 2k, 4k տեխնիկա, 25-30-մետրանոց էկրանի վրա ստանում ենք ֆանտաստիկ պատկեր, որի ամեն մազմզուկը կարող ես տեսնել։ Բայց մենք մեկ-երկու կինոթատրոն ունենք, ինչի՞ համար ենք նկարահանում այդ 4k–ով։ Ավելին ասեմ, այդ ձևաչափով նկարահանում ենք, հետո դարձնում ենք հեռուստատեսային, որ հնարավոր լինի ցուցադրել։ Մենք տեխնիկայի խնդիր չունենք։ Հայաստանում կարող է զարգանալ երկու ուղղություն՝ վավերագրական ու անիմացիոն կինոն։ Անիմացիայի համար մեզ պետք է համակարգիչ։ Վավերագրականի համար Հայաստանը հսկա բազա ունի։ Մի քանի տարի հետո ամերիկացիները, ֆրանսիացիները կգան Հայաստան՝ ֆիլմեր նկարահանելու։
Զրուցեց Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
