Ընդհանրապես այն, ինչ կատարվեց ե՛ւ Ուկրաինայի, ե՛ւ Հայաստանի դեպքում՝ Եվրամիության ընդլայնման քաղաքականության ոչ գրագետ իրագործման հետեւանք էր։ Եվ եթե կոնկրետ Ուկրաինայի դեպքում իրավիճակը եւ շահերի մասշտաբն այլ էր, ապա Հայաստանում ԵՄ-ն կարող էր հասնել լիարժեք հաջողության, եթե շրջանառության մեջ չդներ «կամ-կամ»-ի ուլտիմատումային սկզբունքը։
Նկատենք, որ Հայաստանի՝ ԵՄ հետ բանակցությունների գրեթե ողջ ընթացքում Ռուսաստանը որեւէ անգամ հանդես չեկավ փոխադարձ «կամ-կամ»-ային վերջնագրով։ Ընդհակառակը, գոնե հրապարակային տիրույթում ՌԴ իշխանությունների դիրքորոշումը բավականին տոլերանտ էր։ Եվ դրան ԵՄ-ն պետք է հակադրեր հենց համարժեք քաղաքականություն, որի դեպքում Հայաստանն ուղղակի տրամաբանական պատճառաբանություն չէր կարող ունենալ՝ ԵՄ հետ ասոցացումից հրաժարվելու համար։
Իհարկե, տեսակետ կա, որ այդ մեզ էր պետք ԵՄ հետ ասոցացումը, եւ ոչ թե ԵՄ-ին, հետեւաբար Եվրոպան նման քաղաքական կոմբինացիաների խնդիր չուներ։ Ուկրաինայի դեպքերը, սակայն, Արեւմուտքին ցույց տվեցին, որ այսօր Հայաստանը Եվրամիությանը պետք է ոչ պակաս, քան ԵՄ-ն՝ մեզ։ Եվ սա այն դեպքն է, երբ գործում է հայտնի իմաստությունը՝ լավ է ուշ, քան երբեք։
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժողովուրդ» թերթի այսօրվա համարում
