«Առավոտի» զրուցակիցը երիտասարդ նկարչուհի Արուս Ասլանյանն է: Նա 7-8 խմբակային ցուցահանդես է ունեցել, նախորդ տարի էլ Ծաղկաձորում մասնակցել է Արվեստի եռօրյա ակադեմիայի: Կարծում է, որ արվեստագետը չպետք է ամբողջությամբ տրվի կենցաղին: Նրա խոսքով. «Կենցաղը պետք է ծառայի որպես հարթակ, իսկ արվեստը աստիճան` այդ հարթակից կտրվելու ու անվերջը գնալու համար»: Նկարիչը կարծում է, որ արվեստի այս ճյուղն ընտրելիս, ինքը չի սխալվել, եւ այն ամբողջ կյանքի համար է: Ցավոք, այս պահին արվեստանոց չունի: «Դա ստեղծագործողի համար ամենացավոտ հարցն է: Հիմա նկարում եմ՝ տան որ հատվածում պատահի: Մինչդեռ արվեստանոցն այն վայրն է, որը քեզ կտրում է ինչ-որ տեղից ու տանում այն «ինչ-որ տեղը», որը քեզ ավելի լավ է «ճանաչում», ու դու ես իրեն ավելի լավ «ճանաչում»,- ասում է մեր զրուցակիցը:
Արուսը ընկերներ շատ ունի. «Երբեք ուշադրություն չեմ դարձրել` հատո՞ւկ եմ ընտրում նրանց, ինչ-որ բանից ելնելո՞վ, թե՝ չէ, շատ դեպքերում դա ներքին պահանջի պես մի բան է, որովհետեւ կան մարդիկ, որոնք գալիս ու մնում են, ու չենք էլ զգում` մե՞նք ընտրեցինք, իրե՞նք, թե՞ ուղղակի էդպես էր պետք»: Երիտասարդ նկարչին սարսափեցնում են սոցցանցերը՝ Ֆեյսբուքը, Թվիթերը: Ասում է. «Շատերն իրենց շփման խնդիրներն այդտեղ են փորձում հաղթահարել: Իսկ ես կուզեի, որ մարդիկ իրար ուղղակի ծրարով ձեռագիր նամակներ ուղարկեին ու սպասեին պատասխան նամակի»:
ՆԵԼԼԻ ՄՈՎՍԻՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
