Հուշահամալիր տանող ճանապարհի սկզբից մինչեւ վերջ աղբամաններ են տեղադրված, չենք կարող ասել, թե դրանք չկան, բայց ամեն տարի այդ աղբամանների կողքին ահռելի քանակությամբ աղբ է կուտակվում, եւ մինչեւ| կեսօր Ծիծեռնակաբերդ այցելողների համար տարածքը դառնում է, մեղմ ասած, «տհաճ»։
Քայլում էի Գերմանիայից եկած երկու ընկերներիս հետ. եկել էին թանգարանն ու հուշահամալիրը տեսնելու, որոշել էին հենց այս օրը գալ, որպեսզի տեսնեն, թե ինչպես է հարգում Ցեղասպանություն ապրած ժողովուրդն իր կորուստը։
Եկան եւ տեսան, որ ցեղասպան եղած ժողովրդի զավակներն իրենց նախնիներին հիշելու համար ստիպված ժամերով քնում են արեւի տակ, հերթի մեջ: Սպասում են, որպեսզի կառավարական, նախագահական, մեծահարուստների ու «լավ տղերքի» շքախումբն առա անցնի ու ազատ քայլի։ Տեսան ծերունիների, որոնք կանգնած էին այն երիտասարդների կողքին, որոնք նստած էին ծառուղի տանող ճանապարհների նստարաններին, հիացական հայացքներով, մաստակները բերաններում… տեսան, որ քաղաքապետարանը ոչ միայն չի կարողացել հատուկ միջոցառումներ ձեռնարկել՝ նախորդ տարիների փորձից դաս քաղելով, այլեւ մի բան էլ թերացել է, քանի որ աղբն ու կենդանիները, իրարից անբաժան, ամեն քայլափոխի հանդիպում էին։
Ելիզավետա ԱՍԱՏՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
Կարդացեք նաև
Լուսանկարը՝ www.1in.am-ի
