Հովիկ Աբրահամյանի նշանակումը ևս քառյակի հաղթանակն է: Առնվազն այնքանով, որքանով քառյակի հաղթանակն էր Տ.Սարգսյանի հրաժարականը: Սրանք ոչ թե սուբյեկտիվ եզրահանգումներ են, այլ նույն քառյակի ներկայացուցիչների հրապարակային գնահատականներից բխող արձանագրումներ:
Ու այդ համատեքստում ամենաուշագրավը Լևոն Տեր-Պետրոսյանի պարագան է: Ոչ միայն այն պատճառով, որ նա ՀՀ հիմնադիր նախագահն է ու, իր ենթակաների կարծիքով՝ ընդդիմության ամենախարիզմատիկ առաջնորդը: Լ. Տեր-Պետրոսյանին Գագիկ Ծառուկյանի, հիմա նաև՝ Հ.Աբրահամյանի հետ կապում են անցյալի ոչ այնքան հաճելի հուշերը: Խոսքը մասնավորապես 2008 թվականի մասին է, երբ նախագահի ընտրություններից առաջ Լ.Տեր-Պետրոսյանը փորձում էր քաղաքական ու ոչ միայն քաղաքական ուժերին համախմբել այնպես, ինչպես Գագիկ Ծառուկյանն՝ այսօր: Բայց, ի տարբերություն Գ.Ծառուկյանի, Տեր-Պետրոսյանն այդ նպատակին փորձում էր հասնել ոչ թե «ջան-ջիգյարով», այլ սպառնալիքներով, վերջնագրերով: Տեր-Պետրոսյանը ցանկանում էր համաժողովրդական շարժման մեջ ներգրավել նաև օլիգարխներին, խոշոր գործարարներին:
Բայց նա ոչ թե խնդրում էր աջակցել համաժողովրդական շարժմանը՝ խոստանալով գործարարության ավելի լավ պայմաններ իր հաղթանակի դեպքում, այլ վախեցնում էր նրանով, թե ինչ կլինի օլիգարխների հետ՝ իր պարտության պարագայում: Այդ սպառնալիքներից ամենապատկերավորը, ճակատագրի բերումով, վերաբերում էր հենց Գագիկ Ծառուկյանին: Տեր-Պետրոսյանը հայտարարում էր, որ եթե վերջինս չմիանա շարժմանը, ու ընտրություններում հաղթի Ս. Սարգսյանը, Ծառուկյանին «բոմժ» կդարձնի: Ծառուկյանը չկանգնեց Տեր-Պետրոսյանի կողքին, նա չհաղթեց ընտրություններում: 6 տարի անց Տեր-Պետրոսյանը կանգնեց/նստեց Ծառուկյանի կողքին, համախմբվեց Ծառուկյանի հովանու ներքո ու համախմբման արդյունքում՝ վարչապետ դարձրեց Ծառուկյանի խնամի Հովիկ Աբրահամյանին:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ու նրա ղեկավարած ՀԱԿ-ի կարգավիճակն էլ քաղաքական դաշտում հասավ այն կարգավիճակին, որին, ըստ ՀՀ առաջին նախագահի, հասցնելու էր Ս.Սարգսյանը Գ.Ծառուկյանին: Ռուսերենում դա «առանց որոշակի բնակության վայրի» խոսակցական արտահայտության հապավումն է, որն ավելի բարեհունչ է հայերեն՝ սոցիալապես անապահով խավի ներկայացուցիչ: Խոսքը, բնականաբար, ֆինանսական ապահովության մասին չէ, քանի որ քաղաքականության մեջ «բնակության մշտական վայրի» կորուստը փոխհատուցվում է ֆինանսապես: Ըստ չար լեզուների՝ բավական առատաձեռն:
Կարդացեք նաև
ՌՈԲԵՐՏ ՏԵՐ-ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
