Քաղաքական գործիչների, կրոնական կազմակերպությունների ներկայացուցիչների և հասարակական ակտիվիստների տեսակետները «Խղճի ազատության և կրոնական կազմակերպությունների» մասին օրենքի փոփոխությունների վերաբերյալ
Վերջին 5 տարում Հայաստանում կրոնական կազմակերպությունների գործունեությանը վերաբերող օրենսդրական դաշտում թե դրական, թե բացասական տեղաշարժեր արձանագրվեցին: Կարևորագույն ձեռքբերումը Այլընտրանքային ծառայության օրենսդրորեն ձևակերպված հնարավորության ընձեռումն էր (տես առանձին հոդվածը), որից հիմնականում օգտվում են Եհովայի վկաները:
Օրենսդրությունը միաժամանակ դեռևս չշտկված համակարգային անհավասար պայմաններ էր ստեղծել և Հայ Առաքելական եկեղեցուն մի շարք մենաշնորհներ ընձեռել, որոնցից են օրինակ, բարեգործությամբ զբաղվելը, ազատ քարոզելը, հիվանդանոցներում, ազատազրկման վայրերում, զորամասերում հոգևոր ներկայացուցիչ ունենալը և այլն:
Մասնավորապես «Խղճի ազատության և կրոնական կազմակերպությունների մասին» օրենքի հոդված 17-ում գրված է (մեջբերված է կրճատումներով). «Պետությունը չի խոչընդոտում ազգային եկեղեցու մենաշնորհ հանդիսացող հետևյալ առաքելությունների իրագործմանը.
– կառուցել նոր եկեղեցիներ, գործող դարձնել իրեն պատկանող պատմական հուշարձան-եկեղեցիները` ինչպես հավատացյալների խնդրանքով, այնպես էլ սեփական նախաձեռնությամբ;
– նպաստել հայ ժողովրդի հոգևոր կրթությանը, օրենքով սահմանված կարգով նաև պետական կրթական հաստատություններում;
– ունենալ մշտական հոգևոր ներկայացուցիչ հիվանդանոցներում, զառամյալների և հաշմանդամների տներում, զորամասերում, ազատազրկման վայրերում` ներառյալ քննչական մեկուսարանները»:
Որպես անհանդուրժողական հիմքեր ստեղծելու փորձ` վերջին 5 տարիներին կրոնական խնդիրներով զբաղվող ՀԿ-ների, կրոնական կազմակերպությունների բացասական գնահատականին են արժանացել «Խղճի ազատության և կրոնական կազմակերպությունների մասին» օրենքում փոփոխություններ և լրացումներ նախատեսող նախագծերը:
Լուսանկարում` Օրենսդրությունը Հայ Առաքելական եկեղեցուն մի շարք մենաշնորհներ է ընձեռում: Լուսանկարը `Wikipedia.org կայքից:
Նյութի մանրամասները կարդացեք kron.armhels.com–ի կայքում
