Եվս մեկ անգամ հայերն իրենց վաղեմի թշնամու ձեռքի գործն են համարում իրենց տեղահանումը, գրում է «Վաշինգտոն Փոստ»-ը՝ անդրադառնալով Քեսաբի գրավմանը՝ հիշեցնելով, որ անցած դարում թուրքերը հայերին երկու անգամ տեղահանել էին գյուղից՝ 1909 և 1915 թթ.:
«Հիմա 2014թ.: Եվ մենք կրկին տեղահանվում ենք», – ասել է մի ֆերմերի 41-ամյա կինը, որը մեկնել է Լիբանան, – «Փառք Աստծո, այս անգամ ոչ մի կոտորած չեղավ… Մենք հավատում ենք, որ ինչը չի սպանում հայերին, ուժ է տալիս»:
Ականատեսների վկայությամբ, հարձակման հետևանքով կյանքի լուրջ կորուստներ չեն եղել, միայն մի ուսուցչուհի է սպանվել դիպուկահարի կրակոցից իր մեքենայի մեջ (ազգությունը չի նշվում խմբ.), երբ փորձում էր հեռանալ գյուղից, ինչպես նաև, գրում է հոդվածագիրը, անհայտ են գյուղում մնացած տարեց մարդկանց ճակատագրերը:
Մի կին պատմել է, որ երբ հասել են Լաթաքիա նա զանգել է տուն, հեռախոսը վերցրել է մի մարդ, որը ներկայացել է որպես «Ջաբհաթ ալ-Նուսրա» ահաբեկչական խմբավորման անդամ:
Կարդացեք նաև
«Նա ասաց՝ հետ արի, ինչո՞ւ ես գնացել: Մենք եկել ենք, որպեսզի պաշտպանենք ձեզ», – պատմել է երեք երեխաների 40-ամյա մայրը՝ ավելացնելով, որ ահաբեկիչը հետո ավելացրել է՝ եթե նա վերադառնա, պետք է մահմեդականություն ընդունի , – «Ես նրան աղաչեցի՝ կեր ու խմի ինչ ուզում ես, բայց խնդրում եմ, տունը չոչնչացնես»:
Քեսաբը լքած բնակիչները չեն հավատում ահաբեկիչների երաշխիքներին. շարունակում է հոդվածագիրը, և ոմանք վախենում են, որ այլևս երբեք իրենց անվտանգ չեն զգա այդ տարածքում, նույնիսկ եթե կառավարական ուժերը հետ մղեն ապստամբներին:
Մի ֆերմեր, որը Լաթաքիայում վաճառել է իր մեքենան, որպեսզի կարողանա ընտանիքի հետ Լիբանան գնալ, պատմել է, որ իր տատը ցեղասպանության ժամանակ իրականացրած աքսորի ճանապարհին ողջ է մնացել ու հետո վերադարձել Քեսաբ: Սակայն ինքը վստահ չի, որ հետ կգնա:
«Մեր արմատներն այնտեղ են, ամեն ինչ այնտեղ է», – ասել է նրա կինը, – «բայց մենք չենք կարող»:
Հոդվածում նշված մարդկանց անունները գաղտնի են պահված՝ ելնելով անվտանգության նկատառումներից:
Պատրաստեց` Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
