Հատված ոեժիսոր, դերասան Աշոտ Ադամյանի հարցազրույցից:
– Օրերս տեղեկացանք, որ այս տարի Մհեր Մկրտչյանի մասին չհրապարակված լուսանկարներ եւ պատմություններ կհրապարակվեն, լույս կտեսնի երեք գիրք, կնկարահանվի երկու ֆիլմ։ Դուք դերասանի հետ խաղացել եք «Կտոր մը երկինք» սիրված կինոնկարում։ Ինչպիսին էր Ձեզ համար Մհեր Մկրտչյանը։
– Մհերն ինձ համար, նախ՝ երանելի մի հատվածում գտնվող մարդ է, ում մանկուց իմացել եմ «01 –99»-ից սկսած՝ մինչեւ «Նահապետ»-ը եւ հենց «Կտոր մը երկինք»-ը, եւ տեսել եմ նրա կատարած բոլոր աշխատանքները։ Նա ինձ համար աստվածատուրիկ որակի արտիստ էր։ Դերասան բառը տանել չէր կարողանում եւ ինձ էլ դա սովորեցրեց։
Ես մեծ վարպետից շատ շնորհակալ եմ, որ իր կյանքի մի փուլում ինձ թույլ տվեց ընկերություն անել իր հետ։ Դա իսկապես թույլտվությամբ պետք է լիներ, եւ նրա հանդեպ մեծ ակնածանքը պահպանելով, այնուամենայնիվ, ես բախտ ունեցա շփվել նրա հետ, լինել նրա մտերիմ զրույցների դաշտում։ Ի
Կարդացեք նաև
հարկե, հազար ափսոս, որ շուտ գնաց (եւ ոչ միայն ինքը), բայց մեծերի կորուստը պետք չէ ողբերգականորեն ընդունել. «Վայ, մեր մեծերը գնացին, այլեւս չեն լինելու»։ Ոչ, ժողովրդի արգանդը չի չորանում, ժողովուրդն անդադար ծնում է։ Ուրիշ բան, որ դու այնքան անուշադիր ես քո ժողովրդի հանդեպ, որ նոր Մհեր Մկրտչյանին, նոր Հրանտ Մաթեւոսյանին չես տեսնում։ Չես տեսնում նոր Շեքսպիրին, Չապլինին, տեսնում ես միայն այն, ինչ ինքդ ես ցանկանում տեսնել։ Սա վնասակար է, որովհետեւ կկարդաս Պլատոն, չես հասկանա՝ ինչի մասին է գրել, չես հասկանա Սթայնբեքին ու շատերին:
Ռուսլան ԹԱԹՈՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժողովուրդ» թերթի այսօրվա համարում
