Հատված «Վիրավորանքը եւ զրպարտանքը ԶԼՄ-ներում» թեմայով խորհրդարանական լսումների վերաբերյալ ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր, հիմնական զեկուցող ԱՐՓԻՆԵ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻ հետ հարցազրույցից:
-Քննարկման ընթացքում պարզորոշ դարձավ, որ հրավիրյալներից շատերն անտեղյակ էին ներկայացված օրենսդրական նախաձեռնությանը ու ընդամենը եկել էին ասելու` «դեմ ենք»:
-Այո, եւ այս առումով հնչած հարցադրումները ես երկու խմբի կբաժանեմ: Մակերեսային հարցադրումներ, որոնց հեղինակներն առանց նախագիծը մանրամասնորեն ուսումնասիրելու, առանց որոշակի պատկերացում ունենալու, պարզապես, հայտարարում էին` շրջանառությունից հանեք նախագիծը, ընդ որում, անգամ չէին փաստարկում, թե ինչու: Եվ ես ցավում եմ, որ շատերն իրենց տեսակետները հայտնելուց առաջ անգամ չէին կարդացել այն նախագիծը, որը լրամշակվել ու բաժանվել էր մասնակիցներին: Այսինքն՝ ոմանք նախագծի դեռեւս նախորդ տարբերակից ելնելով էին կառուցում իրենց խոսքը:
Բայց, բարեբախտաբար, ներկա էին նաեւ մարդիկ, որոնք առաջ քաշեցին շատ օգտակար հարցադրումներ, այդպիսիք անկասկած կհամալրեն ստեղծվելիք աշխատանքային խումբը, որն էլ, կարծում եմ, արդյունավետ աշխատանքի արդյունքում կհանգի հստակ եզրակացությունների:
Կարդացեք նաև
-Տպավորությունն այնպիսին էր, որ արեւմտյան գրանտներից սնվող հասարակական կազմակերպություններն են հիմնականում դեմ այս նախագծին ու որոշել են միահամուռ ուժերով պայքարել նախագծի դեմ:
-Ճիշտն ասած, նրանց քայլերից մի բան հասկացա, որ շատերը ոչ թե եկել էին բովանդակային քննարկում ծավալելու, այլ մեկ նախադասություն ասելու, որի շուրջ էլ պայմանավորվել էին, այն է` «նման նախագիծ մեզ անհրաժեշտ չէ»: Ակնհայտ է դառնում, որ նրանք շահագրգիռ չեն վերհանելու ոլորտի հիմնախնդիրները:
Հետաքրքիրն այն է, որ նրանց խոսքում կար նաեւ հակասություն. մի կողմից ասում են՝ նախագիծը պետք չէ, մյուս կողմից՝ չեն թաքցնում, որ այս ոլորտում խնդիր կա: Իմ գործընկեր Էդմոն Մարուքյանը շատ դիպուկ նկատեց, որ տարօրինակորեն քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները հանդես են գալիս ոչ կառուցողական դիրքերից: Եվ փոխանակ հենց իրենք շահագրգիռ լինեն ներկայացնելու այլընտրանքային նախագիծ, ընդամենը ասում են` հանեք նախագիծը շրջանառությունից, եւ վերջ:
Բայց եթե ոլորտում կան խնդիրներ, ուրեմն եկեք միասին փորձենք գտնել ուղիները, ինչո՞ւ համատեղ չքննարկել ու չհանգել միասնական դիրքորոշման:
-Իսկ ի՞նչ կասեք այն փաստարկի առնչությամբ, թե լրատվամիջոցն իր աշխատանքը թողած պետք է հետախուզում հայտարարի, գտնելու, ասենք, «ձկան աչք» անունը կրող «ֆեյքին»:
-Սա եւս անհիմն փաստարկ է, միաժամանակ մակերեսային մոտեցում, որովհետեւ նախագծում լրատվամիջոցի վրա դրված չէ անհայտ աղբյուրին փնտրել-գտնելու պարտականությունը: Նախագիծը պետք էր ընդամենը ընթերցել, ուր սեւով սպիտակի վրա գրված է, որ դատարան դիմում է այն անձը ում վիրավորել կամ զրպարտել են, եւ նա պետք է ապացուցի, թե ինչո՞ւ է տվյալ լրատվամիջոցի դեմ դիմում ներկայացրել դատարան, հայցվորը պետք է ապացուցի, որ չի կարողացել գտնել վիրավորանք կամ զրպարտություն տարածած անձի մասին բավարար տվյալներ:
-Եթե հաշվի առնենք, որ ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի համապատասխան հոդվածներով հարցն արդեն իսկ կարգավորված է, գուցե իրո՞ք նման օրինագծի անհրաժեշտություն չկա:
-Ես չեմ ընդունում այս մոտեցումը, քանի որ դրանով առաջարկվում է յուրաքանչյուր դեպքի համար լրատվամիջոցին տանել դատարան ու այնտեղ պարզել` վերջինս պատասխանատվություն կրո՞ւմ է, թե՞ ոչ:
Մեր նախագծով սահմանվում են խաղի հստակ կանոններ, որով լրատվամիջոցը հայտնվում է միայն շահեկան վիճակում, այսինքն՝ մեր առաջարկի համաձայն անձը նախապես պետք է դիմի լրատվամիջոցին, որից հետո միայն կարող է դիմել դատարան, հակառակ դեպքում դատարանն այդ գործը վարույթ չի ընդունի:
Արմինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
