Դանիել Դավթի «Նոյյան ճանապարհ» բանաստեղծությունների, պոեմների գիրքը նվիրված է Հայոց Մեծ Եղեռնի զոհերի հիշատակին, ոճրագործության դատապարտմանը:
Գիրքը տպագրվել է «Արտագերս» հրատարակչության տպարանում, 99 օրինակով, խմբագիրն է թատերագետ Լեւոն Մութաֆյանը:
Գիրքը բաժանված է երկու ՝«Բանաստեղծություններ 13 սխալներով» եւ «Նոյյան ճանապարհ» մասերից:
Դանիել Դավթի գրքում բանաստեղծական անակնկալներն անհաշիվ են, նա ներկայացնում է Եղեռնն իր ահասարսուռ պատկերներով, մահվան կողքին , մահվան դեմ կյանքը սիրողի, հայրենիքը սիրողի, չհանձնվողի գերխիտ զգացումներով: Ում վրա է ձեռք բարձրացրել թշնամին, ով է զոհը, որը չի հանձնվում:
«Ես ուզում եմ ապրել-քեզ հրաժեշտ չտալով, քեզ չհամբուրելով: Ես ուզում եմ ապրել, երբ ծառերն են չորեքթաթ այցելում ինձ:Ես ուզում եմ երգել-իմ կարոտը երկրամասի, իմ ցավը -կարտոֆիլի մարգերում թրջված»,-գրում է բանաստեղծը:
Բանաստեղծ, որն ինչպես ինքն է ասում, իր արյունն է բերել Կումայրուց:
Դանիել Դավիթը կանոնիկ չի, ստանդարտ չի, չի կրկնվում .նրան իր հետեւից տանում են այն ապրումները, որոնք գեներով փոխանցվել է իրեն՝ Եղեռնը վերապրածներից:
«Ճշմարտությունն այս –մի լվացք է փռված, որ չի չորանում ոչ մի արեւի տակ»,-գրում է նա:
Պոեմն առանձին մասեր ունի՝«Ծիծեռնակաբերդ», «Արյան հորիզոնական», «Երեք վարդ», «Ցաքուցիր սիրտ»…
«Ինչ է արարքն իմ. ապտակիր, հոգուս հյուսքերի մեջ բողոբոջներն են քո, կյանքի, կարոտի պատմության: Թե թերացել եմ…ապտակիր: Չենք լռելու-չհաշտվող մեր Արարատի պես»:
Ողջ գրքում կյանքին փարվածի խոհերն են, որը որպես պատգամ ասես հուշի բանաստեղծը մեզ.
«Եվ դիմացիր, առավոտ իմ, իմ նոր ճանապարհին, Եվ դիմացիր , Աստված, իմ նոր հանդիպմանը, Եւ ապաստան մի փնտրիր մաշկիս տակ: Շապիկս պատռված է: Վերցրու աջդ, Որ մարմնիս վրա աղմկի անձրեւի գարունը»:
Ցեղասպանությունը պետք է դատապարտել, բացելով մարդկության «ականջ նկուղները», ճշմարտության էջերի մենախոսությունը պիտի դառնա բոլորինը:
Դանիելի ամեն մի տողը գյուտ է. «Անիվների տակ անտեր հացը-անտեր ճամբար»,«Խաչի թեւերի տակ մանկատներ», «Երկինք քավարան»:
Գրքի շնորհանդեսը մարտի 17-ին է:
Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆ
