Բռնցքամարտի Հայաստանի երիտասարդական առաջնության ավարտից հետո «Առավոտը» ֆեդերացիայի նախագահ Արթուր Գեւորգյանի հետ ամփոփեց արդյունքները:
– Եկող սերունդը գոհացրե՞ց ձեզ:
– Ես կարծում էի, թե այն բացը, որ նկատվեց մեծահասակների մեջ, երիտասարդները կլրացնեն: Ավաղ, նրանք ավելի խորացրին մտահոգությունները: Երիտասարդների առաջնությունը ցույց տվեց, որ մենք շատ լուրջ խնդիրներ ունենք:
– Ո՞րն է բռնցքամարտում այս ճգնաժամի պատճառը:
Կարդացեք նաև
– Ես, որպես ֆեդերացիայի նախագահ, հետեւություններ եմ անում: Բռնցքամարտիկները մեղք չունեն: Խնդիրը մանկապատանեկան մարզադպրոցներում մարզիչների մեջ է: Մարզիչներն այլեւս ադեկվատ չեն, չեն կարողանում այն սերունդը տան, ինչի անհրաժեշտությունն այսօր ունենք: Սա ամբողջ հանրապետությունում առկա հարց է, որը պետք է բարձրացվի: Գուցե պետք է մարզիչների տարիքային սահմանագիծ սահմանվի: Երիտասարդներին տեղ չեն տվել: Նրանք էլ գնացել՝ ուրիշ երկրներում են աշխատում: Իսկ հին սերնդի մեջ մասնագիտական գիտելիքների աճ չի եղել: Նրանց իմացած բռնցքամարտն այսօր արդեն գործունակ չի: Բռնցքամարտը, ինչպես սպորտային ամբողջ աշխարհը, փոխվել է, ժամանակակից բռնցքամարտն ուրիշ պահանջներ ունի, մոտենում է պրոֆեսիոնալին: Իսկ դա մեր մարզիչների համար խորթ է:
– Այնուամենայնիվ, բռնցքամարտը, կարծես, Երեւանից տեղափոխվում է մարզեր:
– Այո: Այս առաջնությունը ցույց տվեց, որ Երեւանը զիջել է դիրքերը: Այսօր թելադրողն ավելի շատ Գյումրին է, Շիրակի, Լոռվա եւ մի քանի այլ մարզեր: Դա վկայում է, որ արդյունքներ սկսում են տալ այն վայրերում, որտեղ մարդկանց՝ պատանիների ու երիտասարդների համար զբաղմունք քիչ կա: Այնտեղ էլ երիտասարդները զբաղվում են բռնցքամարտով եւ ուզում են հաղթել: Երեւանի բռնցքամարտիկները միշտ տարբերվել են մարտավարման իրենց ոճով: Նրանց ինտելեկտը, ռինգում գործելու վարպետությունն ավելի բարձր է եղել:
– Նկատի ունեք նաեւ ուսումնառությա՞ն ընթացքում ձեռք բերված ինտելեկտը:
– Այո: Մենք պետք է ուշադիր լինենք, որպեսզի բռնցքամարտիկները դպրոցում, կրթօջախներում լավ սովորեն: Ես սա ասում եմ ուղիղ: Ցանկացած բռնցքամարտիկի կրթական աստիճանը պարզորոշ երեւում է ռինգում նրա գործողություններով: Հավանաբար, ինքներդ էլ նկատեցիք. ռինգում համախառն կռիվ էր: Երկու համարձակ տղաներ են, որոնք, ասես, ուզում են հարցեր լուծել: Իսկ եթե լինեին ավելի բարձր ինտելեկտով բռնցքամարտիկներ, նրանք ավելի բարձր տեխնիկական բազա կունենային եւ այսօր ռինգում ավելի շատ բռնցքամարտ կտեսնեինք: Վիճահարույց հարցերն էլ ավելի քիչ կլինեին:
– Ձեր նշած մտահոգող որակներով համալրված հավաքականն իրենից ի՞նչ ուժ կներկայացնի:
– Ես մտածում եմ, որ որոշ քաշային կարգերում, գուցե ոչ ոքի չվերցնենք հավաքական, որովհետեւ հավաքական թիմի մակարդակին համապատասխան բռնցքամարտիկ չկա: Բայց դեռ այս հարցի մասին պետք է լուրջ մտածել: Հաղթողն ու առաջին մարտում պարտվածը նույն մակարդակի վրա էին: Ես երջանիկ կլինեի, եթե ռինգում լիներ լավագույն ուժեղների հավասար պայքար, այլ ոչ թե միջակների: Նրանց վրա պետության փո՞ղը ծախսենք ու տանենք աշխարհի առաջնությո՞ւն: Ինչի՞ համար: Ինչ-որ մեկին նվե՞ր տանենք: Ես չեմ պատրաստվում պարտվողների թիմ ունենալ եւ տանել մրցման, որպեսզի ակնհայտ պարտվելու ենթակա բռնցքամարտիկների տրամադրությունը չփոխանցվի հաղթելու համար գնացած բռնցքամարտիկին:
– Դուք ակնարկեցիք վիճահարույց մենամարտերի մասին: Այս օրերին մի քանի դեպքեր եղան, երբ մարզիչները, երկրպագուները դժգոհություն էին արտահայտում մրցավարների կայացրած որոշումներից:
– Ես արդեն ասացի, որ միջակ բռնցքամարտիկների պայքարը շատ էր, որտեղ տեխնիկական պատրաստվածությունն էլ ցածր էր: Այդ մակարդակներում հաղթողին որոշելը իսկապես դժվար է: Մրցավարների եւ ինձ համար միեւնույն էր, թե ով կհաղթի: Ինչ վերաբերում է դժգոհություններին, դա բնական է: Հավասար համախառն կռվի դեպքում ամեն մի մարզիչ էլ կարծում է, թե իր սանն է հաղթել: Նույնն էլ երկրպագուները: Մի տրիբունայում մեկի երկրպագուներն են, մյուսում՝ մրցակցինը: Ու մրցավարների ցանկացած որոշում պարտվող կողմի դժգոհությունն է առաջացնում: Այ, եթե իսկական ու որակյալ բռնցքամարտ լիներ, հաղթողն ու պարտվողը պարզորոշ կտարբերվեին ու ոչ մի դժգոհություն էլ չէր լինի:
Ա. ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
