Այսօր մարտի 1-ն է: 2008-ից ի վեր այն կորցրել է գարնան մեկնարկի իր նշանակությունը եւ նույնացվել ցավի, կորստի, անիմաստ մահերի, ողբերգության հետ: Անշուշտ, մարդն իր հիշողությամբ է տարբերվում կենդանուց, եւ մեր անցավորներին հիշելով ու սգալով՝ մենք ազնվանում ենք, բայց ողբն ու անցյալի դեպքերը հիշելը չպետք է դառնա ազգի գլխավոր արժանիքը: Ողբերգական դեպքերի կրկնության հանդեպ վախը չպետք է կողմնորոշի մի ողջ ժողովրդի:
Այսօր բազում խոսքեր կհնչեն Ազատության հրապարակում՝ հիշատակի ու խնկարկումի, ցավի ու ափսոսանքի, մեղավորության ու դատապարտումի: Բայց հրապարակում հավաքվածները ոչ թե պատարագի են եկել մասնակցելու, այլ՝ հանրահավաքի, որն էականորեն տարբերվում է սգո եւ խնդության արարողություններից:
Նրանք ուզում են խելացի խոսք լսել: Լսել, որ մեր երկրում, այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան փոխվելու է՝ կյանքը լավանալու է, անիմաստ զոհերը բացառվելու են, երկիրը զարգանալու է, հեռացածները վերադառնալու են: Նրանք ուզում են հարթակում հավաքվածներն իրենց հույս ու հավատ ներշնչեն, ապացուցեն, որ մեր երկիրն ապագա ունի, եւ մեր սերունդներն ավելի լավ են ապրելու, քան մենք ապրեցինք: Նրանք ուզում են միասնություն տեսնել ընդդիմության շարքերում: Ուզում են հավատալ, որ հաջորդ ընտրություններն ավելի արդար են անցնելու: Որ մեր երկիրը ոչ մեկի վասալն ու «ֆորպոստը» չի լինելու: Որ արդյունաբերությունը զարգանալու է, գյուղատնտեսությունը՝ ծաղկելու:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հրապարակումն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
