Եթե ՀԱԿ-ի երիտասարդների «իրազեկային» թռուցիկները վիրավորանքներ են պարունակում ՀՀ նախագահի հասցեին, ապա դա, իմ կարծիքով, վատ է: Քաղաքական ուժերը պետք է, հավանաբար, մտածեն այն մասին, թե ինչպես հասնել իրենց նպատակներին` առանց հայհոյանքների եւ վիրավորանքների, ում հասցեին էլ դրանք հնչեն` նախագահի, քաղաքական, պետական գործչի, թե, ասենք, որեւէ հավաքարարի: Վիրավորանքը, պիտակավորումը, մանտրաների նման կրկնվող որակումները, ինձ թվում է, փաստարկների սղության արդյունք են:
Բայց ավելի վատ է, որ Հանրապետական կուսակցության ինչ-ինչ օղակներում խելահեղ միտք է առաջանում իրենց երիտասարդներին ուղարկել փողոց՝ ՀԱԿ-ի երիտասարդների հետ կռիվ անելու: Եվ ՀՀԿ-ական այդ կառույցների ղեկավար Կարեն Ավագյանը, ըստ էության, հաստատում է, որ իր երիտասարդ կուսակիցների գործողությունները ուղղորդվում էին վերեւից: Հետեւաբար դա ոչ միայն սովորական խուլիգանություն է, այլեւ երիտասարդների ծայրահեղ այլասերում, որի հետեւանքները հասարակությունը քաղելու է տարիներ, գուցե տասնամյակներ շարունակ:
Երիտասարդ ՀՀԿ-ականներին հաճախ համեմատում են «կոմսոմոլների» հետ, բայց այդ համեմատությունը կաղում է: Համենայնդեպս, 70-80-ականների կոմերիտական ակտիվիստները, իհարկե, ցինիկ էին, իհարկե, կարիերիստ էին, ոչ մի բանի իրականում չէին հավատում, սակայն ոչ մի կոմերիտական կամ կոմունիստական ղեկավարի մտքով չէր անցնում բուհերում ստեղծել «զոնդեր-կոմանդաներ»՝ ուսխորհուրդների տեսքով, որոնք պետք է պատժիչ գործողություններ իրականացնեին ընդդիմախոսների եւ լրագրողների նկատմամբ: Եթե պետհամալսարանի, գյուղակադեմիայի, տնտեսագիտականի երիտասարդ ՀՀԿ-ականների պատժիչ ջոկատներից՝ «սաքուլիկ-հայկուլիկներից» է դուրս գալու մեր ապագա «էլիտան», ապա թույլ տվեք ենթադրել, որ մեր ապագան այնքան էլ պայծառ չի լինելու:
«Ինչպես որոշի մեր ուժային կուսակցությունը, այդպես էլ կլինի»,- ասում է ՀՀԿ-ական պատգամավոր Առաքել Մովսիսյանը (168.am): Այս «ուժային» դարձվածքը, իհարկե, տվյալ պատգամավորի անգրագիտության դրսեւորում է: Բայց դա լեզվի այն սայթաքումներից էր, որը ճշգրտորեն արտացոլում է առկա իրավիճակը՝ այդ տիպի իշխող կուսակցությունների հիմնական ռեսուրսներից մեկը «ուժայիններն են», տվյալ դեպքում՝ ոստիկանության հովանավորությունը: Հենց այդ իմաստով հիշյալ կուսակցությունները «ուժային են»:
Կարդացեք նաև
Նման «ուժը» խիստ ժամանակավոր եւ անարդյունավետ միջոց է: Ինչպես գրում էր գերմանացի փիլիսոփա Էրիխ Ֆրոմը՝ «շատերին թվում է, որ ուժը աշխարհում ամենաիրական բանն է, բայց պատմությունն ապացուցել է, որ դա ամենաանցողիկն է բոլոր մարդկային նվաճումներից»:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Rafael-ին
Նախորդ անգամվա գրածիդ պատասխանել եմ, հիմա Ա. Աբրահամյանի կոնկրետ հոդվածի վրա ցույց տամ, թե ինչպես է խաբում ժուռնալիստը՝ «աքսիոմացնելով» ապացուցման կարիք ունեցող բաները…)))…
Վերցնենք առաջին նախադասությունը՝ «Եթե ՀԱԿ-ի երիտասարդների «իրազեկային» թռուցիկները վիրավորանքներ են պարունակում ՀՀ նախագահի հասցեին, ապա դա, իմ կարծիքով, վատ է…»…)))…
«Աքսիոմը» տեսար?…)))…
Թռուցիկները վիրավորանք են պարունակում (եթե պարոնակում են) Ս. Սարգսյանի հասցեին՝ բայց գրված է. «վիրավորանքներ են պարունակում ՀՀ նախագահի հասցեին»։ Հետևաբար՝ իր ենթադրությունը, որ Սերժ Սարգսյանը ՀՀ նախագահն է՝ Արամ Աբրահամյանը ներկայացնում է որպես բացարձակ ճշմարտություն և դրա վրա կառուցում իր հոդվածը։ Բայց ով ասեց, որ դա ճշմարտություն է? Ընտրական հանձնաժողովների արձանագրությունները? Սահմանադրական դատարանի որոշումները?…)))…
Եթե ՀԵՂԻՆԱԿԸ ուզում էր ճշմարտացի լիներ պետք է գրեր. «Եթե ՀԱԿ-ի երիտասարդների «իրազեկային» թռուցիկները վիրավորանքներ են պարունակում ՀՀ ԴԵ ՖԱԿՏՈ նախագահի հասցեին, ապա դա, իմ կարծիքով, վատ է…» …)))… Համաձայնեք, որ դա աբսուրդ է, (կամ եթե Ա. Աբրահամյանը դա գրեր մենք անմիջապես կհասկանայինք թե նա որ ռեժիմի կողմնակից է)։
Բայց ամբողջ հոդվածը կառուցված է հենց այդ «աքսիոմի» վրա։ Հետևաբար՝ ՀԱՐՑ. Որն է տվյալ հոդվածի ԱՐԺԵՔԸ?…)))….
Ինչքան էլ որ Արսենը միանգամայն իրավացի է, ցավալին նա է որ այդ ճշմարտությունը գալիս է ոչ թե Հայաստանի ներկայիս քաղաքացուց այլ… «Ուժային կուսակցության» ներկայացուցչին համարել նախագահ եվ գլուխ խոարհել նրան…Ցավոք քաղաքացիները համակերպվել են իրերի ներկայիս դրության հետ, որից էլ օգտվում է «քաջ Նազարը» կամ ինչպես «ճշմարտորեն» ասում է «գեներալ» Մանվելը «վերջին բոլշեվիկը» … բայց ես ով եմ, պարզապես մի հայրենադավ…
Իրականությանը չի համապատասխանում նաև,
«Համենայնդեպս, 70-80-ականների կոմերիտական ակտիվիստները, իհարկե, ցինիկ էին, իհարկե, կարիերիստ էին, ոչ մի բանի իրականում չէին հավատում, սակայն ոչ մի կոմերիտական կամ կոմունիստական ղեկավարի մտքով չէր անցնում բուհերում ստեղծել «զոնդեր-կոմանդաներ»՝ ուսխորհուրդների տեսքով, որոնք պետք է պատժիչ գործողություններ իրականացնեին ընդդիմախոսների եւ լրագրողների նկատմամբ…. » պնդումը։
Մասնավորապես իմ ուսանողական տարիներին (80-ականների սկիզբ), ամեն ապրիլի 23-ի գիշերը, հավաքում էին բոլոր խմբերից ամենաամրակազմ տղաներին ( այդ թվում նաև ինձ), բաժանում էին «դրուժիննիկների» ինչ- որ կարմիր թևկապներ, և ինսռրուկտաժ անում.
« Թռուցիկ կպցնող տեսնելու դեպքում՝ խմբով հարձակվել վրան, ծեծել և անշարժացնել։ Թռուցիկները խլել և պատերից քերել արդեն կպցրածները։ Այդ ընթացքում՝ խմբից որևէ մեկը վազում է ոստիկանության մոտակա բաժանմունք և տեղյակ պահում, թռուցիկ կպցնող են բռնել։»
Այլ հարց է, որ այդ գիշերները մեր համար, անիմաստ թրև գալու և հարբելու լավ առիթներ էին ..))).. (ոստիկանությունը հարբած «դրուժիննիկներին» չէր անհանգստացնում ..))).. )
Բայց… բռնողներ» էլ կային…
«Զոնդեր-կոմանդաներ»՝ ուսխորհուրդների տեսքով, չեն ստեղծել, որովհետև Միլիցիան սովորական օրերին լրիվ բավարար էր պատժիչ էսպեդիցիաների համար։ Միայն ապրիլի 23-ին, նոր տարվա գիշերը.. և այլն օրերին էին «պատժիչները» «քչություն» անում։ Այդ պահերին ռեժիմը չէր հապաղում օգտվել « գիտակից» ուսանողների «հայրենանվեր» «ծառայություններից»։ (Ստալինը, Հիտլերը, Սերժը, Մաոն,Հո շի Մինը… բոլորն էլ արել են նույն բանը..)))…)
Արսեն, ավելի պարզ ասա, կոնկրետ դու թռուցիկ կպցնողին բռնու՞մ էիր, թե` չէ (կներես, որ Դուք-ով չեմ խոսում): Եթե, դու չէիր բռնում, այլ ընկերներդ էին բռնում, այդ ժամանակ դու ի՞նչ էիր անում (եթե շատ հարբած չէիր լինում):
Ես պահանջված ժամին գնում- ներկայանում էի, ստորագրում ցուցակում իմ անվան դիմաց (որ «ուսխորհրդի», դեկանատի և «կոմերիտական ակտիվի» հետ պրոբլեմներ չոււնենամ..)))..), ստանում էի «դրուժիննիկի» թևկապը և մի 4-5 իմ ընկերների հետ դուրս էի գալիս՝ թրև գալու։ Ինձ ոչ ռեժիմն էր հետաքրքրում, ոչ թռուցիկը և ոչ էլ այն կպցնողը։ Հիմնական մտածում էինք՝ ինչով լցնենք ժամանակը մինչև մեր ժամը գա, թևկապները հանձնեենք՝ գնանք տուն։ Մի տեղ, օղակաձևում նստարանին նստում էինք, (այն ժամանակ այգի էր, երևի մի 2-3 սրճարան հազիվ լիներ), հետներս բերած խմելու բաները՝ խմում, կարթ էինք խաղում…)))… Երբ Միլիցիան մոտենում էր մեզ, և հարցնում ինչ ենք անում ( պետք է պատկերացնել «պատմական իրավիճակը»՝ 4 կիսախմած, որ այգում, գիշերվա 3ին կարթ են խաղում՝ «զարգացած սոցիալիզմ» կառուցող երկրի տեսակետից դա լուրջ «հանցագործություն» է..)))..), ցույց էինք տալիս թևկապները և ասում, որ «Հսկում ենք»..)).. Ասում էին «դե հսկեք, հսկեք» և թողնում գնում էին…
Դատարանը պիտի որոշի թե «նախագահին վիրավորող արտահայտություններ կա՞ն»: Թող դատի տան,այլ ոչ միջնադարյան մեթոդներով ինքնադատաստանի ենթարկեն:
Իհարկե:
Արսեն, քո պատասխանը Ռուբենի հարցին,՝ թե այդ ժամանակ դու ինչ էիր անում,՝ լրիվ տվեց քո ով լինելու բնութագիրը։ Անձամբ ես երբեք ,,դրուժինիկի,, թևկապ չեմ կապել, կոմերիտական չեմ եղել, իհարկե աստված հեռու տանի, ոչ էլ գողական։ Իմ հարցերն էլ առանց տղա կանչելու եմ լուծել։ Այ քո կիսադրուժինիկ, կիսախմած, կիսահառբած, կարտ խաղալով և այլն, հենց խոսում է հայկական մի փունջ լավ տղաների հոգեբանության մասին, որոնց տեսել եմ աշխարհի տարբեր ծայրերում ինչ ողորմելի վիճակի մեջ են հայտնվում, կարող եմ պատմել անվերջ։ Եթե դու քեզ դասում ես ամենաամրակազմ տղաների շարքին, ապա առանց քեզ ճանաչելու հաստատ կարող եմ ասել, որ ուղիղ մեկ րոպեյում կարող եմ քեզ գետին տապալել,՝ թե՛ ռինգում, թե՛ գորգի և թե՝ տատամիի վրա, թեպետ քեզնից հավանաբար 10 տարի մեծ կլինեմ։
Իմ այս խորը վրդոհմունքը քո նկատմամբ գալիս է նրանից, որ շատ հաճախ Քաջ Նազարի սուրը առած աջ ու ձախ ,,ջախջախում,, ես հեղինակի մտքերը, որից մեծ բավականություն զգալով, բայց չգիտակցելով, թե խոսքը ինչի մասին է գնում։ Հարգարժան՝ Արամ Աբրահամյանի ցանկացած մեկնաբանություն խոսում է մեր հասարակության մեջ տեղ գտած տհաճ երևույթների, երբեմն էլ այլանդակ բարքերի մասին, իսկ դու զբաղվում՝ դեմագոգությամբ։ Մի՞ թե քեզ չի հուզում այն փաստը, որ վերջին երկու՝ կիսասոված, կիսագրագետ, կիսավայրենի նախագահ կոչեցյալները մի շարք դավադրությունների արդյունքում զավթեցին և թալանեցին երկիրը, իրենց շուրջը հավաքելով իրենց նմաններին։ Իսկ այաօր կայուն ռելսի վրա է դրվում հանցագործ աշխարհի բարքերը, կյանքի բոլոր բնագավառներում։ Փոխարենը՝, ուրախանաս, որ մեր ազգի մեջ կան մարդիկ, ովքեր իրենց ժամանակը տրամադրում են մի բան սովորեցնելու, որը ԲՈՒՀ-երում երբեք չեն սովորեցնի, քեզ տվել ես լեզվաբանական և այլ դարձվածքների ուսումնասիրությամբ։ Մի՞ թե՛ չես զգում գալիք աղետը, որը նշածս երկուսը իրենց գավառից բերեցին Հայաստան, և երկիրը գավառի վերածեցին, որոնք Հայ ազգի կանկիստադորներն էին՝ Հայ ազգի հանդեպ։ Ուշքի եկ Արսրեն, մեր ազգը այսօր տանում է մեծ ողբերգութրուն, որը ավելի պարզ հնարավոր չէ ներկայացնել,՝ քան հոդվածում։
Տեսնում ես? Նորից տեսնում ես միայն այն ինչ ուզում ես տեսնել ..))..
Լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ, նախկինում ես եղել եմ դրուժիննիկ, կոմերիտական, ծառայել եմ բանակում (Սովետական), հարցերս լուծել եմ «ճշտով», գողականով, կամ կաշառքով, որտեղ էլ, որ այդ ձևերով չեմ կարողացել՝ գաղտնի «գործ եմ տվել», մարդկանց «տակը փորել եմ» և «գլխներին շինել»։
Եթե պնդում ես, որ ես դեմագոգիայով եմ զբաղվում, որեմն պետք է կարողանաս գրել «Եթե ՀԱԿ-ի երիտասարդների «իրազեկային» թռուցիկները վիրավորանքներ են պարունակում ՀՀ նախագահի հասցեին…», այսինքն պետք է կարողանաս գրել՝ «Սերժ Սարգսյանը ՀՀ Նախագահն է»։ Կարող ես՝ գրի…)))… Ա. Աբրահամյանը կարողացել է…)))…
Ես ընդհամենը գրել եմ՝ «Քանի, որ ապացուցելի չէ Սերժ Սարգսյանի ընտրված լինելու փաստը, ( իսկ հակառակը, ըստ եղած ինֆորմացիայի, առավել քան ակընհայտ է) հետևաբար նրանից ակընկալել նախագահին համապատասխանող գործողություններ՝ ժամանակի անիմաստ ծախս է(հետևաբար հասարակությանը մոլորեցնել է)։
Ւնչն է սխալ կամ դեմոգոգիա?
Շատ հարգելի Մաքսիմ, միշտ հետաքրքրությամբ եմ կարդում Ձեր մեկնաբանությունները, եվ լիովին համաձայն եմ «նախագահներին» վերբերվող Ձեր մտքերի հետ, այնումենայնիվ կարծում եմ հարկ կա որ բոլորս էլ բաց ուղեղով ընդունենք իրար, գուցե սխալական կարծիքները, լինի դա Արսենը, Հակոբը կամ Գալուստը…ես կոմերիտական եղել եմ «ավտոմատ» ձեվով, լինելով «ախպարի» տղա երբեք այդ մասին չեմ երազել, չնայած «օգտվել» եմ 2 անգամ Լեհաստանում եմ եղել, մի 2 անգամ էլ Սոչիի «Սպուտնիկ» ճամբարում…ինձ համար էլ Արսենի կարծիքները միքիչ «ռադիկալ» են բայց դրա համար էլ Արամ Աբրահամյանի այս խմբագրականները այդքան հետաքրքիր են: Ես չեմ կարծում որ մեզանից որեվե մեկի կարծիքը ստվեր է գցում Արամի մասնագիտական կարողությունների վրա, ճիշտ հակառակը…ես օրինակ ազնվորեն պիտի ասեմ մի քսանհինգ տարի հայերեն գրելու առիթ չէի ունեցել եվ փաստորեն էս բաժնում լեզուս բացվեց, եվ շատերիցդ, հատկապես Արամից, շատ բան սովորեցի…բավական բառեր կան որ նորություն էին ինձ համար… Ես համոզված եմ այս իրարամերժ կարծիքներն են որ ձեվավորելու են Հայաստանի քաղաքացիական հասարակությունը…իհարկե Արամի եվ նրա նման նվիրյալների «խմբավարությամբ»…
Ինձ թվում է որոշ մարդիկ իդեոլոգիան շփոթում են սոփեստության կամ դատարկախոսության հետ,դա էլ նորմալ է ամեն մարդ իր մտավոր հնարավորություններին համապատասխան է ընկալում ցանկացած երևույթ,ես օրինակ հարևաններ ունեմ որ մտածում են նախագահի ու միապետի մեջ տարբերություն չկա դա էլ նորմալ է։
Իսկ պարոն Աբրահամյանին ցանկանում եմ ասել,որ ըստ իս սկսվել են շատ դժվար ժամանակներ ԶԼՄ-ների համար և դա ահավոր է,երբ ամբողջ մամուլը հեղեղված է լրագրողի նկատմամբ կատարված բռնության դեպքի մասին մանրամասներով,իսկ ՀՀ նախագան հայտարարում է,որ մամուլն այսօր զբաղված է իշխանություններին մրոտելով,այսինքն դե ֆակտո արդարացնում և սատարում է հիշյալ Սաքուլիկին և մյուսներին………………և նկատեք պարոն Աբրահամյան որ ի տարբերություն ԽՍՀՄ ժամանակաշրջանին,երբ այդ բոլոր հարցերը կարգավորվում էին օրենքներով և պետությունն էր կրում պատասխանատվություն ցանկացած սահմանափակման համար,հիմա դա անում են թաղային հեղինակությունները և միանգամայն անտույլատրելի մեթոդներով,հիմա որն էր մարդասիրական և օրինական այն ինչ կար,թե այն ինչ ունենք հիմա։
Որպեսզի կարողանաս գրել «Ինձ թվում է որոշ մարդիկ իդեոլոգիան շփոթում են սոփեստության կամ դատարկախոսության հետ…», նախ պետք է տաս իդեոլոգիայի սահմանումը, հետո սոփեսության…)))…
Ես քեզանից այդքանը չէմ խնդրում, ընդհամենը տուր իդեոլոգիայի սահմանումը։ Կտաս?..))))…
Արսեն, անկեղծ ասած, երեկվա հարցիս վերաբերյալ քո պատասխանից հետո մոտս ցանկություն առաջացավ քեզ ուղարկել հետևյալ ռեպլիկը. “Ահա թե ով է եղել Պանիկովսկին մինչև հեղափոխությունը” , բայց ինձ զսպեցի` չուզեցի քեզ վիրավորել: Ես դա չարեցի երկու պատճառով.
ա) Ինձ զինաթափեց քո անկեղծ խոստովանությունը – դու չթաքցրեցիր քո անտարբեր մարդ լինելու հանգամանքը, բացատրելով որ քեզ չէր հետաքրքրում ոչ թռուցիկը, ոչ էլ թռուցիկ կպցնողը, այլ հետաքրքրում էր ժամանակ սպանելը: Ես հասկացա, որ եթե քո աչքի առաջ քո դրուժիննիկ ընկերները բռնեին ապրիլի 24-ի կապակցությամբ թռուցիկ կպցնողին` դու անտարբեր կմնայիր կամ էլ միգուցե նույն անտարբերությամբ հայտնեիր միլիցիային:
բ) Ինձ զսպելու երկրորդ և հիմնական պատճառն այն էր, որ շատ ցավոտ եմ տանում, երբ հայը երբեմն շատ հանգիստ “հոշոտում է” իր տեսակին`մյուս հային (գործով կամ էլ թեկուզ խոսքերով` ինչպես դու ես հաճախ դա անում, երբ որևէ հոդվածում որևէ նախադասություն քեզ դուր չի գալիս):
Մաքսիմի դիպուկ դիտողություներից հետո միգուցե ճիշտ լիներ լռելդ (դա էլ պատասխանի ձև է), բայց դու շարունակում ես դոն-քիշոտյան ոճով ասպարեզից դուրս չգալ (արդեն 6-րդ մեկնաբանությունդ ես գրել):
Եղբայր, քեզ դիմում եմ որպես հայը` հային (կարծում եմ, որ ազգությամբ հայ ես), մաքուր սրտով: Խնդրում եմ կյանքում համբերատար եղիր, այսուհետ ուշադրություն դարձրու ամբողջ հոդվածի ընդհանուր մտքին և ոչ թե այս կամ այն առանձին նախադասությանը կամ պարբերությանը: Մենք իրար հետ պետք է բանավիճենք, որպեսզի կարողանանք գտնել ներկայիս դժվար իրավիճակից դուրս գալու ճիշտ ելքերը` թեկուզև մեր մտածելակերպի ինչ-որ սխալներ գտնելու և փոխելու ճանապարհով: Բայց մեկս մյուսին վիրավորելու և թշնամանալու իրավունքը չունենք (առանց այդ էլ, իրար շատ ենք “կերել” մեր ողջ պատմության ընթացքում):
Շատ շնորհակալ եմ, որ քեզ զսպեցիր և այպես էլ չասեցիր. «Ահա թե ով է եղել Պանիկովսկին մինչև հեղափոխությունը» …)))…
Կոնկրետ դեպքում դա ասելը իրոք, արդարացի չէր լինի։ Դա ասելը ճիշտ կլիներ, եթե ես դիմած լինեի և խնդրած լինեի, որ ինձ դրուժիննիկ նշանակած լինեին։ Բայց դա պարտադիր միջոցառում էր, չմասնակցելու դեպքում՝ պատիժներ կային (թեկուց և ոչ պաշտոնական)։
Ես էլ ակտիվ չէի դիմադրում՝ դիմադրում էի պասիվ (ասում եք արի- գալիս եմ, ասում ես կապի այս թևկապը-կապում եմ, և այդ ամեն ինչը՝ խոտի կարգավիճակով…)))… ոչ կտեսնեմ թռուցիկ կպցնողին, ոչ էլ կբռնեմ՝ ես կիսախմած այգում կարթ եմ խաղում)։
Ուզում եք իրար բռնել- բռնեք, ծեծել- ծեծեք… ինձանից հեռու…)))…
( կոնկրետ իրադրություններում կոնկրետ լուծումները եթե կհետաքրքրեն, կոնկրետ կասեմ …)))…)
Ւ սեր աստծո, եթե ուզում եք իրարով և հոդվածով հիանալ, և դրա համար ձեզ անհրաժեշտ է իմ լռություն, այսուհետև լռում եմ, հիացեք…
Գալուստ ջան, թույլ տուր քեզ դու-ով դիմել, ինչպես և ինձ դու-ով դիմիր։ Իմ նպատակը բոլորովին
Արամ Աբրահամյանին թիկունք կանգնելը չի։ Հաստատ, նա դրա կարիքը բոլորովին չի զգում, և չկա։
Այսօրվա մեր երկրի աղետալի վիճակը թողած, մեկնաբանել հենց այդ թեմայի տակ այնպիսի ոչ էական
բառախաղեր, նշանակում է դիտավորյալ մարդկանց շեղել բուն իմաստից, երբ երկիրը կործանվում է աչքներիս առաջ՝, փոխարենը ասենք, ով ինչ է անում, կամ ինչ կարող է անել իրավիճակը փոխելու համար։
Եթե հայրենիքից դուրս ես ապրում, կարծում եմ տեղյակ կլինես թե զարգացած երկրներոմ ինչպիսի ծաղր ու ծանակի են ենթարկում որոշ հեռուստաալիքներով՝ երկրի առաջին դեմքերին, նույնիսկ Մերկելին կովկիթի դերում, և իբր եթե երբեմն նա այս դերում լիներ, ավելի լավ կհասկանար նրանց վիճակը, թեպետ նրանք վաղուց կովին ձեռքով չեն կթում։ Իսկ Կանադայում՝ վրչապետ Ստեփհեն Հարփերին,՝ կնոջ ներքնազգեստով, մարինը դեֆորմացրած, իբր հումոր են անում։
Մի՞ թե՛ երկիրը բացահայտ կործանողին ու վաճառողին չի կարելի դավաճան անվանել, և անվանողի դեմ զորք են հանում, մի ապուշի՝ կարեն ավագյանի գլխավորությամբ, որը ոչ մեկ անգամ եմ կրկնում, որ մեկ ազգությամբ թուրքի, ով ցուցանակը ձեռքը դուրս է գալիս՝ -ՄԵՆՔ ԲՈԼՈՐՍ ՀՐԱՆՏ ԴԻՆՔ ԵՆՔ, ավելին արժի քան միլիոնավոր այդպիսի կարենները։
Եկեք մտածենք ՛ ով որտեղ ինչ կարող է անել, վիճակը փոխելու համար։
Այո, ձեռ են առնում, և երբեմն շատ հաջող՝ ես կասեի։
Եվ ոչ մի իրեն հարգող ժուռնալիստ չի գրում.« Եթե իմ կոլեգաների հաղորդումները ծաղր են պարունակում մեր երկրի նախագահի հասցեին, ապա դա իմ կարծիքով վատ է…»։ Չնայած շատ մեծ վստահությամբ կարելի է պնդել, որ վերընշածդ ղեկավարները ընտրված են (Մերկելը, որ հաստատ) ոչ թե խուժանի, զորբաների և ընտրակաշառքի շնորհիվ «նախագայացված»։ ..)))…
Հարգելի պարոն Աբրահամյան
Ձեր հեղինակային հոդվածները շատերս ենք համարում կարևոր (Դուք արդեն այդպիսի կարծիքներ կարդացել եք և մի քիչ առաջ ես ևս դա հիմնավորեցի N5 մեկնաբանության մեջ` Արսենին ուղղված պատասխանիս վերջնամասում):
Գտնում եմ, որ Ձեզ հաջողվել է քննարկման շատ արդյունավետ ձև գտնել, որպեսզի մենք, առանց որևէ բանից զգուշանալու, վեր հանենք մեզ խանգարող և փակուղային իրավիճակում մեզ պահող մեր բարքերն ու մտածելակերպի կարծրատեսակները: Առողջ քննարկումները կարող են մեզ ավելի ողջամիտ և ուժեղ դարձնել (որի կարիքը ազգովի մենք շատ ունենք):
Դրանով հանդերձ, ինձ իրավունք եմ վերապահում Ձեզ մարտավարական բնույթի մի առաջարկ ներկայացնել` երբ տեսնում եք, որ ընթերցողների կրքերը շատ են բորբոքվել (դիտարկելով մեկնաբանությունների քանակն ու որակը), միգուցե մի քիչ հապաղեիք (կարծեմ Դուք երաժշտական կրթություն ունեք և գիտեք պաուզայի մեծ էֆեկտը) և նման դեպքերում որոշակի ուշացումներով տպագրեիք համազգային նշանակության և կրքեր բորբոքող կարևոր թեմաների վերաբերյալ հոդվածները (գիտակցելում եմ նաև, որ այդպիսի թեմաները շատ են և Դուք ուզում եք հասցնել ընթերցողնրիս մատուցելու առօրեական բոլոր կնճռոտ հարցերը): Կարծում եմ արդյունքն այս ձևով ավելի դրական կլինի, քանի որ.
ա) Ընթերցողներս ժամանակ կունենանք ավելի լավ մարսելու մեր համար անսովոր, երբեմն էլ անընդունելի, բայց տրամաբանական առաջարկները (թե` Ձեր, թե` մեկնաբանություններ գրողների): Եվ դա ավելի մնայուն նստվածք կտա:
բ) Ժամանակը կօգնի, որ մեկնաբանություններ գրողներս ավելի հանդուրժող դառնանք և թոթափենք այն վիրավորանքները (ժամանակն է բուժում վերքերը), որոնք ակամայից հասցնում են մեկս մյուսին քննարկումների ժամանակ (օրինակ` ես չէի ցանկանա, որ Արսենին մի քիչ վերևում գրած դիտողությունս վիրավորեր նրան, որովհետև նախկինում կարդացել եմ նաև նրա այլ տիպի մեկնաբանություններ, որտեղ ինքս ինձ համար մտածելու նյութ եմ գտել):
Ներողամիտ եղեք, եթե առաջարկությունս մեջ Ձեր իրավունքներին միջամտելու երանգներ նկատվի:
Հարգելի Ռուբեն, շնորհակալություն գնահատականի համար:Ես խմբագրականներ են գրում ամեն օր, նաեւ շաբաթը մի օր վերլուծություն եւ մի օր «Եվրոպան եւ մենք» հաղորդաշարի հոդված: Եթե ես չանդրանառնամ հրատապ թեմաներին, հոդվածը կհնանա: Չեմ կարծում նաեւ, որ որեւէ բան մարդուն զերծ կպահի ոչ կոռեկտ բանավեճից: Արսեն, Հակոբ ներկայացող եւ մի շարք այլ ընթերցողների գրառումները ես վաղուց չեմ կորդում: Բայց գտնում եմ, որ նրանց համար էլ որոշակի դրական գործ եմ անում:Մարդիկ պարպում են իրենց բացասական էներգիան եւ դրա շնորհիվ, հուսով եմ, տանը կամ աշխատավայրում դառնում են ավելի հավասարակշիռ: Աստված նրանց պահապան:
Քսաներորդ դարի միապետա-բռնատիրական վարչակարգերուն սխալները որոնք կործանարար հետեւանքներ ունեցան իրենց հարազատ երկիրներուն համար ( Հիթլերի SS-ները, Մուսոլինիի
Balilla-ները,ֆրանսիայի Action française,Սպանիոյ,Փորթուկալի եւ այլ բազմաթիւ երկիրներու ծայրահեղական խմբաւորումները ) կը թուի թէ դաս մը չեն ծառայած քսանմէկերորդ դարի նորելուկ
իշխանամոլ ղեկավարներու ,որոնք պէտք էին գոնէ իմաստուն Հռոմայեցիներուն յաճախ կրկնուող առակը
յիշել — HISTORIA EST MAGISTRA VITAE — ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆԸ ԴԱՍՏԻԱՐԱԿՆ Է ԿԵԱՆՔԻՆ —
բայց անոնք կարդալ գիտէին ,,,
Հարգելի Հարութ, շատ ճիշտ եք, ցավալին այն է որ մեր առաջին Նախագահը ոչ միայն կարդալ գիտէր, բայց իհարկե հավակնում է Մեծ Պատմաբանի դափնիներին, սակայն ցավոք նա եվ Ղարաբաղյան կոմիտէի ընկերները հիմքը դրէցին այսօրվա «ավազակապետությանը» որի առթիվ նա հաճախ ըմբոստանում է…պատմաբանը պիտի հասկանար որ նոր երկիրը առաջին հերթին կարիք ուներ արդար Իրավական Հիմքի… Ազատության հրապարակում հավաքված ամբոխները որ վանկարկում էին Լեվոն Նախագահ, ոչ թե նրա սիրուն աչքերին էին կարոտ այլ խելոք մի ղեկավարի, որը Նոր Արդար Իրավական Համակարգի հիմքը կդներ, նոր Սահմանադրության որը կպաշտպաներ ՔԱՂԱՔԱՑՈՒ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐԸ առաջին հէրթին… սակայն իրականում նրանք ապահովեցին, իրենց, ղեկավարողների իրավունքները…1996 եվ հետեված Հոկտեմբերի 27, Մարտի 1 ը պարզապես հետեվանք էին նրանց անգրագետ, հանցագործ անտարբերությանը, որը եվ ծնեց այսօրվա Նազարներին…
Տարակոյս չունիմ ըսածներուդ մասին,թէեւ բաւարար տեղեկութիւն չունիմ այդ տարիներու դէպքերէն,արտերկրում մեզի հասնող լուրերն ալ կատարեալ չէին , այսուհանդերձ նկատի պէտք ենք ունենալ որ քսաներկու տարիներ անցեր են այդ թուականներէն եւ մեզմէ կը սպասուէր որ մի փոքր յառաջդիմութիւն արձանագրէինք ընկերային արդարութեան եւ կաշառակերութեան դէմ պայքարի ասպարէզներու մէջ,մինչ առօրեայ իրականութիւնը ցոյց կու տայ որ ոչմիայն որեւէ յառաջդիմութիւն չկայ
այլ օրըստօրէ ետ կ`երթանք հայրենիքի ժողովուրդը խուճապի մատնելու աստիճան։
Հարգելի Հարութ, կներեք նորից շարունակում եմ: Արամի այս խմբագրականի վերնագիրը ինքը հուշում է այն ինչ որ հիմքը եղավ մեր երկրի « օրըստօրէ ետ կ`երթանք» ին: Առաջին «ուժային կուսակցությունը» ՀՀՇ ինչքան ինձ հայտնի է ղեկավարների մեծ մասը կենդանի է կամ զոհ եղան ոչ թե, Ղարաբաղյան ճակատամարտերում, այլ տարբեր քաղաքական ինտրիգների, թերեվս «ուժաին հարցեր» լուծելու խնդիրներում…: 1996 ի անփառունակ ընտրությունները առաջին վկայությունն էր որ երկրում բացակայում է ՕՐԻՆԱԿԱՆ ԿԱՐԳԸ… Սա պետք է շատ կարեվոր զգուշացում լիներ քաղաքացիների համար որ հարկավոր էր իրենց իրավունքները ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹԱՄԲ ԱՄՐԱԳՐԵՆ, որ ապահովեն իրենց ամեն տեսակ Նազարներից…Ցավոք երկրի ՕՐԻՆԱԿԱՆ ՀԻՄՔԸ մինչեվ այսօր Խորհրդային ժամանակների Սահմանադրությունն է, եվ նմանատիպ «ուժաին կուսակցություն» պահպանում է պետական թալանչիների իրավունքները…
Կներեք կարծեմ վերեվում պիտի լիներ ՀՇՇ…
Հայաստանում ասպետների պակաս կա,իսկ հանրապետականում այդ պակասը,ավելի վառ ա երևում:Ով ա դառնում հանրապետական?Ով ուզում ա ինստիտուտն ավարտելուց հետո,պետական ապառատում պաշտոն ձեռք բերել,այսինքն մարդ,որը ուժեղ ձեռք ա ման գալիս,որ լիզի,հացի խնդիր ա:Հիմա ամեն տեղ ա նույնը,գնացեք հոգևոր ճեմարան,մարդիկ հացի խնդիր են լուծում,ոչ մի հոգևոր արժեք ունեցող սան չկա:Իրար հետ գողական բազառ են անում ապագա քահանաներն ու վարդապետերը,ու որ տեսնում են վարդապետ ա գալիս,ասում են,- լավ հետո կխոսանք “շախ” ա: 2-3 տարի հետո էտ լակոտը,ինձ պիտի ասի “որդյակ իմ’ ??? հիմա ասել եի իրան թե որդյակն ով ա….Դրա համար ոչ լեզուդ պտտվում ա նախագահ ասել,ոչ Տեր-Հայր ասել,ոչ էլ ուզում ես Հայաստանում ապրել:
Նախ բարի ճանապարհ Զավեն և հետո ինչու ես բոլորին քո արշինով չափում ախր կսխալվես բալամ
Այո այդ ամէնը մասամբ ճիշդ է բայց մեզի պէտք չէ մոռցնել տայ առաքինի քաղաքացիներու եւ եկեղեցականներու ալ ստուար թիւը որոնց շնորհիւ մեր ազգային ստորոգելիները ,կը դիմանան եւ պիտի դիմանան նաեւ այս փոթորիկին որ համոզուած եմ անցողական է թէեւ շատ ցաւալի։լաւատես ըլլանք։