Բալետի պարողը կրքոտ «ադաջիոյի» ժամանակ բարձրացնում է իր զուգընկերուհուն, հանկարծ այդ պահին նրա ուղեղում «չխկում է», որ նա դեմ է կուտակային կենսաթոշակին: Նա գցում է պարուհուն գետնին եւ նույն ուղղությամբ ուղղում բութ մատը: Կամ բժիշկը վիրահատության պահին հիշում է, որ նա դեմ է Մաքսային միությանը Հայաստանի անդամակցելուն (ես էլ եմ դեմ), դանակը գցում է, ձեռքը պաստառ է վերցնում ու «եվրամայդան» է սարքում վիրաբուժական սենյակում:
Կամ՝ ես որեւէ պաշտոնյայից կամ ՀՀԿ-ականից հարցազրույց վերցնելիս մեկ էլ հիշեմ, որ հայրիկիս թոշակը 50 հազար դրամ է, իմ մեջ կարթնանա քաղաքացիական ինքնագիտակցությունը (լրագրողը հո ձայնագրի՞չ չի), եւ ես հարց տալու փոխարեն սկսեմ վանկարկել՝ «Պետրոս, հեռացիր, Պողոս, մոտեցիր»: Գուցե հեռուստադիտողների կամ ընթերցողների մի մասին դա դուր կգա, եւ նրանք կբացականչեն՝ «վախ, մալադեց, դուխին մեռնեմ»: Բայց նախ՝ այստեղ «դուխի» խնդիր չկա, որովհետեւ ես գիտեմ, որ դա ինձ համար որեւէ ծանր հետեւանք չի ունենա: Երկրորդ՝ եթե ես դա անեմ ամեն օր, ապա 2-3 անգամից հետո իմ վարքագիծը այլեւս դուր չի գա «դուխի» նույնիսկ ամենաջերմ երկրպագուին:
Հնդկական փիլիսոփայության գլուխգործոց՝ «Բհագավաթգիտա» գրքում կա այսպիսի միտք. «Քո պարտքը, թեեւ անկատար, ավելի գերադասելի է, քան կատարյալ, բայց ուրիշի պարտքը»: Իհարկե, դու պիտի իմանաս, թե որն է «քո պարտքը»: Եվ լինում են մարդիկ, որոնք իրենց ողջ կյանքում դա չեն էլ հասկանում: Բացի այդ՝ միշտ չէ, որ մեր կատարած աշխատանքը համապատասխանում է մեր հավակնությունների մակարդակին: (Կան երջանիկներ՝ ինձ նման, որոնք զգում են այդ համապատասխանությունը): Բայց եթե այստեղ նույնիսկ չկա ներդաշնակություն, ապա դա չի նշանակում, թե այն գործը, որը դու անում ես, քո պարտքը չի:
Եթե դու նստել ես տաքսու ղեկին, ապա պարտավոր ես ուղեւորին տեղ հասցնել (ցանկալի է, քո բողոքներով եւ քաղաքական առասպելաբանությամբ ուղեւորի ուղեղը չծանրաբեռնելով): Եթե դու դահլիճում հանդիսատես ես հավաքել, ուրեմն պիտի բեմ դուրս գաս ու խաղաս: Եթե գործատուն ինձ հանձնարարել է հարցազրույց վարել, այսինքն՝ պարզել իմ զրուցակցի դիրքորոշումը, ես պիտի դա՛ անեմ՝ իմ ուժերի ներածի չափով: Եթե վիրաբույժի սեղանին հիվանդ է պառկած, նա պետք է վիրահատվի:
Կարդացեք նաև
Գործն անելուց հետո կարելի է եւ հաճախ անհրաժեշտ է հազարներով, միլիոններով դուրս գալ փողոց եւ ինչ-որ բան պահանջել: Իհարկե, գործադուլը նույնպես պայքարի ձեւ է: Բայց այդ դեպքում դու պետք է զգուշացնես քո ուղեւորին, հանդիսատեսին, հեռուստադիտողին եւ մնացածներին՝ ես գործադուլ եմ անում՝ այս ժամկետով եւ այս պահանջներով, որպեսզի նա այդ ժամկետի համար քեզնից որեւէ սպասելիք չունենա:
Աշխատելու մշակույթը մեզանում զարգացած չէ: Փոխարենը զարգացած է փնթփնթալու եւ նվնվալու մշակույթը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Երբ 4-5 ամիս առաջ սկսվեց ստորագրահավաքը (մեծամասամբ ՏՏ ընկերություններում) նրանցից ոչ ոք չմիացավ, երբ սկսվեցին հանրահավաքները նորից ոչ ոք չմիացավ, երբ փետրվարի սկզբին կայացավ երթ էլի ոչ ոք չմիացավ: Երբ եղան առաջին պահումներն ԷԼԻ ոչ ոք չմիացավ:
Ամեն մեկը սկսեց իրց գլխամասի կամ շենքի մուտքի առաջ բողոքել 20-30 հոգանոց խմբերով: Նույնն էլ այսօր եղավ մետրոպոլիտենի դիմաց:
Դե որ այդպես է եկեք ամեն մեկս մեր տան դիմաց կանգնենք ու բողոքենք:
Առանց միասնականության արդյունք չկա:
Իմ ծանոթներից որոշներին փոխհատուցել են այդ գումարը և հիմա նրանք հեգնանքով են խոսում նրանց մասին, ովքեր պայքարում են: Ձայնները տաք տեղից է դուրս գալիս:
“Իմ ծանոթներից որոշներին փոխհատուցել են այդ գումարը և հիմա նրանք հեգնանքով են խոսում նրանց մասին, ովքեր պայքարում են:” – Նման բան չկա, բոլորն էլ դեմ են պարտադիրին, որոշ դեպքերում ավելի դեմ են հենց փոխհատուցում ստացածները, որոնց թվին ես էլ եմ պատկանում:
եթե դու չգիտես չի նշնանակում չկա
Փաստերով, խնդրում եմ, մի կազմակերպության անուն տվեք:
Եթե քաղաքակիրթ ձևերով հնարավոր չի քո բողոքը հասցնես իշխանություններին, “ինչ անել”։ Լավ՛ հիմա ինչ անեն մարդիկ, եթե բարոյազրկված և անգործունակ է ընդիմությունը, չկա համազգային ընդվզում։ Պետք է չէ, ինչ որ ձև գտնես քո բողոքը լսելի դարձնելու համար։ Ինչ արդյունք կլիներ եթե բողոքի ակցիան լիներ Մշակույթի նախարարության մոտ պլակատների վրա «դեմ եմ» գրությանբ։ Կլիներ այն ինչ լինում է ընդանրապես։ «շան տեղ չէին դնի»
Աշխատանքի ժամերին Եվրոպական երկրներում էլ են մայրուղիներ փակում, ի՛դեպ դա լավ էլ արդյունք է տալիս։
Պարտք թե պատսխանատվութուն .
Պարտքը կախված է աշխատավարձից իսկ պատասխանատվությունը գիտակցությունից.
Իսկ գիտակցությունը որքանով է կախված կենսամակարդակից « այսինքն աշխատավարձից», դա թողնենք որԿարլ Մարքսյանը պատասխանի.
Պարտքը կախված չէ աշխատավարձից
<>:
Ինչքա՞ն կարելի է նույն բանը գրել տարբեր հոդվածներում: Մեզանում զարգացած է աշխատելու մշակույթը, այն էլ 50 հազար դրամով: Իսկ Ձեզ նման <> կարծեմ չեն աշխատի 50 հազար դրամով ու այն էլ ստանան 2-3 ամիս ուշացումով:
Պարտքից եք խոսում: Միայն քաղաքացինե՞րս ենք պարտք, միայն մե՞նք պիտի զգանք այդ պարտքի զգացումը: Պարտքի մասին առաջին հերթին հիշեցրե՛ք ոչ թե օրինակ բալետի պարողին կամ վագոնավարին, այլ Ձեր կողմից մշտապես <> իշխանավորներին, ինչի հնարավորությունը դուք անշուշտ ունեք:
Եվս մեկ անգամ եմ Ձեզ ասում, որ ՀՀ քաղաքացիներս աշխատող մարդիկ ենք: Այցելեք մարզեր ու համոզվեք: Հիմա կասեք՝ այցելել ու տեսել եք: Եթե տեսել եք, ու չեք համոզվել, ապա զրուցեք արտագնա աշխատող միլիոնավոր մեր քաղաքացիների հետ, որոնք օրական 18-20 ժամ աշխատում են:
Էդ սաղ նրանից է, որ ես էս ժողովրդի մասին մասին չեմ մտածում, ժողովրդի դարդուցավով չեմ տապակվում: Ձեր նման:
Հեգնում եք, որ ի՞նչ անեք: 😀
Որ նորմալ պատասխան ունենայիք, չէիք հեգնի, հարգելի՛ս:
Չեմ հեգնում: Խեղճ ժողովուրդը տառապում է, իշխանությունը նրան թալանում է: Ես, քանի որ ծառայում եմ իշխանություններին, դրա մասին չեմ գրում: Իսկ Դուք, քանի որ օտ ի դո ժողովրդի կողմից եք եւ սկզբունքային մարդ եք, խիզախորեն բարձրացնում եք այդ հարցերը:
Հարգելի՛ս, շատ եմ ուզում մի օր հանդիպել Ձեզ հետ ու մի քանի րոպե զրուցել:
Չի հեգնում։ Պարզապես կան մարդիկ, որոնք շատ են սիրում մարդկանց գլխին բարոյախրատական քարոզներ կարդալ ու համարում են, որ շատ օգտակար դաստիարակչական աշխատանքով են զբաղված։ Ընթերցողը ընդամենը դիտվում է որպես քարոզի անդեմ օբյեկտ։
Դա կարելի է ասել ցանկացած տեքստի եւ ցանկացած հեղինակի մասին:
Բավական հետաքրքիր ու արտասովոր պատկերացում հրապարակախոսության մասին …
Պետությունը որքանով է պարտավորված ապահովել ժողովրդին աշխատանքով , այնքանով էլ ժողովուրդն է պարտավորված աշխատել. Իսկ եթե պետության դեպքում դա կապված է ֆինանսի ,ֆոնդի բացակայության հետ , ապա ինչու այտ դեպքում դա ճիշտ չէ նայեվ ժողովրդի համար. Հետեվաբար պարտքը կախված է աշխատավարձից.
Պետությունը շատ վաղուց պարտավորված չէ ապահովել ժողովրդին աշխատանքով, դուք անցյալ դարով եք ապրում, հարգելիս : Պետության գործառնույթները բոլորովին այլ են: Աշխատատեղեր ստեղծում են բիզնեսները:
Այո, սկզբում քո պարտքը կատարիր: Ինքնասիրության հանդեպ պարտքը,քաղաքացիական պարտքը, Պարտքը քո խխճի հանդեպ:Կնոջը գետնին շպրտելու իրավունք ոչ ոք չունի,կարծում եմ օրինակը կոռեկտ չէր:Կարելի է հանգիստ իջեցնել կնոջը ցած և գնալ, օրնակ, հայրենիքը պաշտպանել, թե անպայման պետք է ներկայացումը վերջացնել նոր գնալ? Ընդհանրապես ով է որոշում թե որն է ճիշտ?Ամեն ինչ կախված է հանգամանքներից,եթե այդ պահին ավելի կարևոր գործ կա,պետք է թողնել սկսած գործը և անհապաղ անցնել ավելի կարևորին, սա է հուշում պարզ տրամաբանությունը:Ամեն մարդ իր համար է որոշում թե որն է ավելի կարևոր:Դուք ինչու եք ուրիշներին հուշում թե իրենց համար ինչն է կարևոր?Եթե բալետի պարողը հանկարծ սուր փորացավ զգա,այո շատ հնարավոր է ,որ նա թողնի զուգընկերուհւն և վազի դեպի զուգարան:Ինչ վերաբերվում է դանակի և բժիշկի օրինակին`-նույնն է:Եթե այդ պահին, ավելի կարևոր իր խխճի համար, գործ չկա,նա պարտավոր է օգնության հասնել հիվանդին,սակայն եթե պարզվեց,որ կա մեկ այլ հիվանդ,որը ըստ բժիշկի,ավելի շատ օգնության կարիք ունի,նա պետք է թողնի այս մեկին և անցնի այն մյուսին:Փորձեմ միանգամից կանխել այն հակադարձությունը,թե բողոքի ձայն բարձրացնելր դա ուրիշի կյանք պրկել չէ, և չի կարելի վիրահատությունը թողնել և բողոքել?Այօ չի կարելի,բայց ներկայացում չխաղալ- կարելի ա: Արամ, միանշանակ կարելի ա:
Ճիշտ է նկատել Զավենը. Օրհասական վիճակում բոլորը ձրի էլ կաշխատեն.
Եթե տապալված ներկայացման հանդիսատեսը ծափահարում է տապալման «մեղավորներին»,
ապա, այստեղ մեծ խորհուրդ կա,նշանակում է ՝դեռ ամեն ինչ կորած չէ եւ ժողովուրդը մի օր
միասնական է գործելու,եւ վայ նրան ով կընկնի այդ հորձանքի տակ…
Արամ, երբ,կիլոմետրի համար,3000 դրամ կվճարեք, տաքսուց օգտվելու համար,ինչպես Անգլիայում.երանի կտաք “գլուխ տանող” հայ վարորդին: Հիմա,մարդ ա, խոսում ա,սիրտը լցված ա-լավ ա անում- խոսում ա: Ինչը Ձեր դուրը չի գալիս?Իսկ Դուք այդ ժամանակ, ականջակալներով դասական երաժշտություն լսեք:Կամ կարող եք ,տաքսու վարորդին պատմել,Շոստակովիչի մանկությունը,ինձ թվում է, դա նրան շատ կհետաքրքրի:
Շնորհակլություն, հաջորդ անգամ այդպես էլ կանեմ:
Օտարեկրյա տուրիստները գնահատում են մեր տաքսիստների մարդամոտությունը եվ երաժշտասիրությունը գտնելով դրա մեջ յուրահատուկ ֆոլկլիոր. Տաքսին էժան , երաժշտությունը ձրի եվ մի բան ել պարտք ?
Տաքսու մեջ հնչող արաբաթուրքական բառաչանքը (չհաշված շատ փոքր տոկոս կազմող բացառությունները) յուրահատուկ ֆոլկլիոր համարելը մեղմ ասած զարմանալի է:
Չեմ հանդիպել մի տուրիստի, որ գնահատի տաքսիստների մարդամոտությունը եվ երաժշտասիրությունը, միայն գնահատել են էժանությունը:
Օտարեկրյա տուրիստները ո՞նց են գնահատում մեր տաքսիստների մարդամոտությունը, եթե տաքսիստների 90 տոկոսը օտար լեզու չգիտի:
Եթե դուք նստում եք տաքսի Փարիզում եվ վարորդը ֆրանսերեն ջազ է լսում , արդիոք դուք նրան ասում եք «խնդրում եմ անջատել այդ աֆրիկական կլկլոցը» ?
Պետք է հասկանալ որ ամէեն միջավայր իր երաժշտությունն ունի. Վարորդին ավելի հեշտ է այդ երաժշտւթյամբ վարել , որը հատուկ ոշադրություն չի պահանջում .
Օրինակ եթե դուք գնում եք DISNAYLAND ապա այնտեղ ամենուրեք հնչում է երջանկացնող երաժշտություն , անգամ զուքարանւմ. Որեմն ես պիտի կաչեմ DISNAYLAND ի պատասխանատուին եվ ասեմ որ «խնդրում եմ անջատել այդ երաժշտությունը քանի ր ես չեմ ցանկանում երջանկանալով կարիքներս հոքամ ?
Ճիշն ասած, ես արտասահմանյան տասնյակից ավելի երկրներում երբեք տաքսու մեջ միացված երաժշտության չեմ հանդիպել: Երևի Փարիզում չեմ եղել, դրանից է:
Հավատացնում եմ ձեզ , լեզուն շատ քիչ դեր է խաղում հասարակ մահկանացուներիս շփման համար. Ժեստիկուլացիան ավելի ընդգծող է հասարակ մարդուի էությունը
Հասկանում եմ ինչ եք ասում, բայց, ցավոք, համամիտ չեմ: Իմ ծանոթներ արտասահմանցիները միշտ դժվարություն են ունեցել իրենց ուզած վայրը տաքսիով հասնելու հարցում, անգամ եթե հասցեն իրենց մոտ գրած ունեցել են: Վերջում միշտ զանգել են հայաստանցու, որն էլ բացատրել է հասցեն:
իսկ DISNAYLAND ում եղել եք ?
Եթե դուք արտասահմանյան տասնյակից ավելի երկրներում երբեք տաքսու մեջ միացված երաժշտության չեք հանդիպել, ապա դա խոսում է մեր տաքսիստների երաժշտասիրության մասին ,որը եվ նրան դարցնում է յուրահատուկ.
Իսկ պատճառը այն որ դժվարություններ են ունեցել իրենց ուզած վայրը տաքսիով հասնելու հարցում պետք է որոնել գիտելիքների պակասի մեջ որ տաքսի սերվիսը չի ֆինանսավորում վարորդներին անվճար ուսուցանումը GPS սիստեմը հնարավորիս լավ օգտագործելու եվ տաքսի սերվիսի կողմից այլ ուրիշ սիստեմների նորամուծելու որ հնարավորինս հեշտացվի վարորդի գործը .
Իսկ դա տաքսիստների մարդամոտության հետ ոչ մի կապ չունի.