Հատված գեղանկարիչ, Հայաստանի նկարիչների միության քարտուղար, պրոֆեսոր Խաչատուր Ազիզյանի հետ հարցազրույցից:
– Հասարակությունը երես է շրջել քաղաքական գործիչներից էլ, քաղաքականությունից էլ։ Բայց ո՞վ է այս հեղհեղուկ, բազում անպատասխան հարցերի անելանելիությունից մոլորված մարդկանց առաջնորդը։ Գուցե հենց ստեղծագործական միությունները ավանգարդի դերը ստանձնեն, հանրահավաքներ և հանրային երթեր հրավիրեն։
– Նախ, չմոռանանք, որ ստեղծագործական միությունները ռազմական կառույցներ չեն և անհնար է ստեղծագործողներին հանրահավաքի բերել։ Անշուշտ, կգան շատերը, սակայն ոչ բոլորը, արվեստի մարդը, առհասարակ հակված չէ հանրային լուրջ գործողությունների։ Չնայած ընդվզումը բնորոշ է մասնավորապես նկարիչներին։ Չմոռանանք, որ ազգային միացյալ կուսակցության ակունքներում կանգնած էր նշանավոր այլախոհ, Հայաստանի նկարիչների միության անդամ Հայկազ Խաչատրյանը, Արցախյան ազատամարտին տասնյակ նկարիչներ են մասնակցել և այլն։ Այնուամենայնիվ, ստեղծագործողների կուռ շարքեր ինչ-որ, թեկուզ և շատ օրախնդիր, հարցերի շուրջ դժվարանում եմ պատկերացնել։
– Ի՞նչ անել, սպասել և հուսալ, որ ինչ–որ մեկը կելնի հրապարա՞կ։
– Ոչ, ամենևին։ Ես այլ ելք եմ տեսնում, մենք՝ մշակույթի և արվեստի գործիչներս, պետք է դիմենք ՀՀ նախագահին, մի մեծ խմբով այցելենք Բաղրամյան-26 և ընդունելություն խնդրենք, խնդրենք պահանջելով և ներկայացնենք երկրի փրկության մեր կողմից մանրամասն մշակված ծրագիրը, գուցե նա ընդառաջ կգնա։ Կարծում եմ՝ այո։
– Ո՞րն է գրավականը։
– Նախ, Սերժ Սարգսյանը հայտնի է որևէ կարծիք, տեսակետ, գաղափար ընկալելու և ուշի ուշով քննարկելու իր ունակությամբ։ Բացի սա, նա, համոզված եմ. քաջ գիտե իրավիճակը, բայց գուցե ինչ-ինչ հարցերի բերմամբ կաշկանդված է արտաքին և ներքին բարդ ու մեզ համար անտես հանգամանքներով, և ինչպես Ստալինգրադի ճակատամարտից առաջ հնչեց հզոր ու սթափեցնող կոչը՝ «Նահանջելու տեղ չկա, հետևում Վոլգան է», այսօր մենք կհնչեցնենք. «Նահանջելու տեղ չկա, հետևում Արաքսն է՝ Մայր Արաքսը»։ Այսօր Սևանի մակարդակն է իջեցվում պետական որոշմամբ, երբ Սևանի վերականգնման համալիր ծրագիրը նոր-նոր էր կյանքի կոչվում, երեկ Փակ շուկան այլակերպվեց, երկրում մոլեգնում են աղանդավորների և այլասերվածների սամումները և այլն։
Այսօր հստակեցնել է պետք, քաղաքականությունը իր ողջ ներուժով, ըստ էության, դեմ է հասարակությանն ու պետությանը, հասարակական կազմակերպությունների անունը կա, ամանում չկա։
Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
