Aravot.am-ը զրուցեց գիտությունների 28-ամյա դոկտոր Դավիթ Հարությունյանի հետ, ում անցյալ տարեվերջին Հայաստանի պետական տնտեսագիտական համալսարանի (ՀՊՏՀ) 014 խորհուրդը տնտեսագիտության բնագավառում դոկտորի աստիճան էր շնորհել: Հիշեցնենք, որ նա ԳԱԱ Մ. Քոթանյանի անվան տնտեսագիտության ինստիտուտի տնօրեն Վլադիմիր Հարությունյանի որդին է եւ ՀՊՏՀ 014 խորհրդի նախագահ Յուրի Սուվարյանի ասպիրանտը: Դավիթ Հարությունյանը կարծիք հայտնեց, որ կարեւորը ոչ թե տարիքն է, այլ գիտական արդյունքը՝ հավելելով, որ երկրորդ կուրսից գիտական հոդվածներ է գրում:
Հետաքրքրվեցինք, եթե իրեն ուսանող ժամանակվանից լուրջ «ստաժով» գիտնական է համարում, ինչո՞ւ հոդվածներ չունի հեղինակավոր միջազգային ամսագրերում: «Եթե ուզում ես հեղինակավոր ամսագրում տպագրվել, դա կապ չունի քո գիտական արդյունքի հետ: Դա ընդամենը ենթադրում է ֆինանսական մեծ միջոցներ, որպեսզի կարողանաս էդտեղ հրապարակվել: Ես կարծում եմ, որ մեր գիտնականից նման բան պահանջելը այդքան էլ արդարացված չէ»,-Aravot.am-ին ասաց Դավիթ Հարությունյանը: Նաեւ տարակուսանք հայտնեց, որ պետությունը շահագրգիռ չէ գիտնականների աշխատանքի արդյունքները՝ տնտեսության մեջ ներդնելու հարցով. «Կյանքում պետությունը ինձ չի կանչել, չի ասել՝ Դավիթ ջան, արի քո արդյունքը կիրառենք: Այստեղ պետության անտարբերության հարցն է»:
Մանրամասները՝ վաղվա տպագիր «Առավոտ»-ում:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Ինչպես կբացատրեք այն, որ սույն պարոնը 28 տարեկանում պաշտպանում է դոկտորական որի h-index-ը զրո է? Սա ապացուցում է մի բան միայն, նա նույնիսկ թեկնածու լինել արժանի չէ: Սա է խնդիրը, իսկ այն, որ նա արդարանում է, թէ արտասահմանում տպվելը թանկ հաճույք է իրականությանը չի համապատասխանում: Խոսքն իհարկե չի վերաբերում open access կարգի ցածր ռեյտինգ ունեցող ամսագրերին:
Ինչպես ամեն մի բնագավառ այնպես էլ գիտությունը վերածվել է տրագիկոմեդիայի։ Կիսագրագետ պաշտոնյաներին որոնք բավարարվեցին թեկնածուական «պաշտպանելով» եկել են փոխարինելու նրանց զավակները։ Ինչպիսի կոնտռաստ՛ գիշերային ակումբում հավաքած էներգիան լույսը բացվելու պես ներդրվում է հայրենի գիտությունը շենացնելու մեջ։ Լավ հասարակությունից չեն ամաչում, բա իրենք իրենցից էլ չեն ամաչում։