Բոլորի համար էլ պարզ է, որ Սահմանադրական դատարանը մերժելու է Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակների մասին օրենքը հակասահմանադրական ճանաչելու մասին քառյակի հայցը: Մերժելու է, որովհետև վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը բացատրում է, որ այլևս հնարավոր չէ կես միլիոն աշխատող մարդով կես միլիոն թոշակառու պահել, մանավանդ, որ աշխատողների թիվը տարեցտարի պակասում է, իսկ թոշակ ստացողներինը` ավելանում: Նման պայմաններում լուծումը միակն է` աշխատողներից պետք է ավելի շատ փող վերցնել, որպեսզի չաշխատողներին հնարավոր լինի թոշակ տալ:
Իշխանությունը չեղյալ չի համարելու նաև «գազային համաձայնագրերը», քանի որ այստեղ ևս փողի խնդիր կա: «ՀայՌուսգազարդի» 20 տոկոսով փակել են 300 միլիոն դոլարի պարտքը: Եթե այդ 20 տոկոսը չտան, պետք է տեղը 300 միլիոն դոլարը տան, որը Հայաստանը չունի:
Այսինքն` սպասել, որ իշխանությունը տեղի կտա ճնշմանը և «լոկալ պարտություններ» կկրի` համաձայնվելով հրաժարվել Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգից և չեղյալ հայտարարելով «գազային պայմանագրերը», միանգամայն միամտություն է:
Ո՞րն է լինելու հաջորդ քայլը, երբ պարզվի, որ «միասնական օրակարգի» երկու հարցերի շուրջ էլ հնարավոր չէ հասնել լոկալ հաղթանակի, այսինքն` իշխանությունը երկու հարցում էլ պատրաստ չէ գնալ զիջումների: Ըստ «լոկալ հաղթանակների» մարտավարության` պետք է գտնել և ստեղծել նոր «միասնական օրակարգ» և սկսել պայքարը` հանուն այդ նոր օրակարգի հաղթանակի: ՀՅԴ-ականները բացարձակ միամիտ չեն` չհասկանալու համար, որ «լոկալ հաղթանակների» մարտավարությունը որևէ հաջողության չի բերելու: Բայց դա լավ հնարավորություն է պայքարի իմիտացիա ստեղծելու համար: Մի կողմից` իշխանությունից պաշտոններ ես ստանում, մյուս կողմից` պայքարում ես հասարակական հնչեղություն ունեցող խնդիրների համար: Մարդիկ նայում են և տեսնում են, որ ՀՅԴ-ն հրապարակներում է ու երթերում, և, մտածում են` «Չէ, ՀՅԴ-ի մեջ էլ ազնիվ ու սկզբունքային մարդիկ կան»:
Կարդացեք նաև
Ընդհանրապես, երբ իրենց ընդդիմություն համարող քաղաքական ուժերը կորցնում են հավատը «գլոբալ հաղթանակի» նկատմամբ, նրանք ստիպված բավարարվում են «լոկալ հաղթանակներով»: Այդ լոկալի չափն ու սահմաններն էլ գծվում են իշխանությունների կողմից` կախված նրանց բարի կամքից և առավոտյան տրամադրությունից:
Ավետիս ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
