Վերջին շրջանում շատ է խոսվում «Սարի աղջիկ» երգի հայկական ծագման մասին: Երգը թուրք-ադրբեջանական սեփականաշնորհումից փրկելու նպատակով ստեղծվեց «Սարի աղջիկը» հայկական երգ է» նախաձեռնություն, որի հեղինակները քայլեր ձեռնարկեցին երգի թուրքական եւ ադրբեջանական արմատների մասին ապատեղեկատվությունը հերքելու համար:
Նախաձեռնությանը միացավ նաեւ երգիչ Անդրեն: Հանրության շրջանում երգն ավելի ճանաչելի դարձնելու նպատակով վերջերս «Սարի աղջիկ» երգի հիման վրա Անդրեի կատարմամբ նկարահանվեց տեսահոլովակ:
… Կոմիտասագետ ԱՐԹՈՒՐ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆԻՑ հետաքրքրվեցինք, թե ինչպես է գնահատում նախաձեռնության անդամների աշխատանքը եւ ընդհանրապես ինչպես է մեկնաբանում ադրբեջանցիների` հայկական երգերը յուրացնելու, սեփականաշնորհելու ավանդույթը:
«Ադրբեջանցիները Կոմիտասի երգերը ներկայացնում են որպես սեփական: Այդ երգերը թողած` ինչո՞ւ են այս երգի հարցը բարձրացնում: Իմ կարծիքով, «Սարի աղջիկ» երգն արժեք չունի: Անհետաքրքիր, դատարկ, սրտից չբխող երգ է: Ինձ համար այդ երգը ոչ ադրբեջանական է, ոչ հայկական, ընդհանուր արեւելյան անհաջող երգ է, չեմ հասկանում` ինչու են հենց այդ երգի հայկականության հարցը փորձում բարձրացնել»,- ասաց կոմիտասագետը:
Ըստ նրա` «Սարի աղջիկ» երգի հայկական արմատները ապացուցելու համար ստեղծված նախաձեռնության անդամները ավելի լավ կլինի քննարկեն առավոտից երեկո երեխաներին թուրքական ու արաբական երգեր մատուցելու խնդիրը: Կամ այն, թե ինչու հեռուստատեսությամբ չեն հնչում Կոմիտասի երգերը:
«Ժողովրդական խոսք կա` ջուրը ջաղացն է տարել, ընկել են ջաղացի քարի համար լաց են լինում: Մեր երգիչներն առավոտից երեկո հեռուստատեսությամբ երգում են թուրքական, արաբական երգեր: Լրատվամիջոցներն էլ այդ ելեւէջները մեր մատաղ սերնդի հոգին են լցնում:
Եթե մի մարդ իր տան մեջ իրենը չի պահպանում, իրավունք չունի բողոքելու մեկ ուրիշից, որն իրենը յուրացնում է: Եթե մեկն իր տան մեջ արհամարհում է իրենը, երգում է թուրքականը, օտարը, այդ մարդն ինչ իրավունք ունի պահանջելու ուրիշից, թե ինչու է իրենը յուրացնում»,- նշեց Արթուր Շահնազարյանը:
Ըստ նրա, այսօր Հայաստանում ամենաշատ գումարը ծախսվում է թուրքական մշակույթի համար: Թուրքական երգերը ֆինանսավորվում են հարուստների կողմից. «Ռաբիս երգիչներին թուրքական երգ կատարելու համար կլորիկ գումարներ են վճարում: Մինչդեռ Կոմիտասի ձեռագրերը ձեռք բերելու համար ոչ ոք գումար չհատկացրեց: Քաղաքապետարանն էլ խոստացավ, խաբեց, չգնեց: 7000 դոլար չտվեցին Կոմիտասի ձեռագրերի համար, բայց ռաբիս երգիչներին հազարավոր դոլարներ են տալիս թուրքական մուղամներ հնչեցնելու համար»:
Նրա խոսքով, Հայաստանում հին հայկական երգերը հատուկենտ մարդիկ են պահպանում, սակայն այդ մարդկանց մասին ոչ ոք ոչ մի անգամ չի հիշատակում:
«Հայաստանում 24 ժամ թուրքական ու արաբական երգ է հնչում հայկականի անվան տակ: Եթե դու քո տան մեջ չերգես, աշխարհը չի ասի՝ քոնն է, ոչ էլ ուշադրություն կդարձնի: Կասի` եթե քոնն է` պահիր»:
Լիլիթ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
