Ասում էր Արամ Ղարաբեկյանը
Մաքառումներով լեցուն, դրամատիկ ու դժվարին պահեր ապրած, ստեղծագործական սկզբունքների համար մշտապես պայքարող, դասական երաժշտարվեստում սեփական դիմագծով իր տեղը գտած մարդը հեռացավ՝ խռոված հոգու խաղաղությունը երկնքում գտնելու համար:
Նա աստղ չէր, փառամոլ չէր (պետք չէ շփոթել երբեք փառքն ու փառամոլությունը), պարտադրող չէր՝ իր հանդեպ առանձնահատուկ վերաբերմունք ցուցաբերելու կամ մեծարելու համար. իսկ արդարություն՝ պարտադրում էր:
Նա Հայաստան բերեց դիրիժորի, բացառիկ արվեստագետի տեսակը, կատարողական արվեստի մոգական ուժը: Նա սիրում էր կրկնել. «Այն, ինչն արդարացի է՝ ուժեղ է, այն, ինչ ուժեղ է՝ արդարացի»:
Կարդացեք նաև
Ավելի քան մեկ տասնամյակ աշխատելով որպես Հայաստանի պետական կամերային նվագախմբի արտաքին կապերի ղեկավար՝ ավելի լավ ճանաչեցի մաեստրոյին. եւ կարող եմ ասել՝ չէր կարեւորի, թե ո՞ր պանթեոնում կամ գերեզմանոցում կամփոփվի իր մարմինը, որտեղի՞ց կհուղարկավորեն՝ օպերայի՞ց, կամերային երաժշտության տնի՞ց, իր բնակարանի՞ց … որտեղից՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՑ:
Ունայն հարցադրումները պետք չեն իրեն, դա հարկավոր է ապրողներիս:
1996թ. ապրիլի 4-ին թողնելով Բոստոնի սիմֆոնիկ նվագախմբի գլխավոր դիրիժորի պաշտոնը՝ վերադարձավ Հայաստան, այն ժամանակ մշակույթի նախարար Արմեն Սմբատյանի պաշտոնական հրավերով: Եկավ հայրենիք՝ վերակազմավորելու Հայաստանի պետական կամերային նվագախումբը. նոր շունչ բերելու, նոր էջ բացելու բացառիկ առաքելությամբ: Կարճ ժամանակ անց նվագախմբի հեղինակությունը հասավ իր բարձրակետին՝ ելույթներ ունենալով աշխարհի հռչակավոր բեմերում:
Իսկ թե ինչու մեծ մաեստրոն հեռացավ հայրենիքից…
ՌԻՏԱ ՇԱՌՈՅԱՆ
Հ.Գ. Մեր ավանդույթի համաձայն՝ հանգուցյալին մաղթում են ասելով. հողը թեթեւ լինի: Թույլ տվեք ասել. միայն ճշմարտությունն է թեթեւ, որքան էլ այն ծանր լինի:
«Առավոտ» օրաթերթ
