Անշուշտ հասկանալի է բոլորիս. Ռուսաստանը ռազմաքաղաքական եւ առեւտրատնտեսական իր հզորանքի մեջՙ այժմ նպատակադրված է ամրապնդելու իր ներկայությունը եվրոպական եւ ասիական ուղղություններում, նաեւ մեր տարածաշրջանումՙ դեռեւս մտահոգիչ անորոշությունների հեռանկարով: Եվ անշուշտ, կարելի է այս հարցում եւս առարկել ու քննադատել մեր երկրի իշխանությունների գործելաոճը, որը թափանցիկ չեղավ եւ չէ՛, եւ բազմաթիվ խնդիրներ ու հարցականներ դեռեւս մնում են անորոշության շղարշի հետեւում:
Սակայն հայկական ո՞ր իշխանությունը, հաշվի առնելով տարածաշրջանային իրականություններն ու պատմական մեր փորձառությունը, կարող էր այլ կերպ ընդունել, դիմագրավել նման լուրջ մարտահրավերները: Հետնյալ թվով այսօր անշուշտ կարելի է մեղադրել իշխանությանը ճկունության պակասի, պատեհ առիթները չօգտագործելու մեջ: Բայց միայն ա՞յս իշխանությանը, թե՞ մեր հաջորդական բոլո՛ր իշխանություններին, որոնց սխալների հանրագումար պարտքերի առաջ ենք կանգնած այսօր:
Պահը իսկապես լուրջ է, պահանջվում է լրջախոհություն ու խորաթափանցություն: Բայց ամեն բանից առաջՙ պահանջվում է վստահություն, փոխադա՛րձ վստահություն. իշխանությունը ժողովրդին ու քաղաքացուն, եւ ժողովուրդն ու քաղաքացինՙ իշխանությանը: Դրա համար անհրաժեշտ է աշխատել թափանցիկ եւ խիստ անկեղծ, նույնիսկ սեփական սխալներն ու բացթողումները բոլորից առաջ խոստովանելու գնով: Միայն այդ պարագայում կարելի է գոյացնել վստահության կապիտալ, բարոյական դրամագլուխ, առանց որի անհնար է միասնական ջանքերով հաղթահարել խոչընդոտները, դժվարությունները, մարտահրավերները:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
Կարդացեք նաև
