Լինելով վարորդ, այսինքն՝ ըստ էության, հայրենական պետավտոտեսչության կողմից «հետապնդվող» եւ «հալածվող», երբեք չէի մտածի, որ կարող է հիանամ ճանապարհային ոստիկանով: Բայց այդ օրն էլ եկավ:
Այնպես ստացվեց, որ այս տարվա ամենացուրտ օրը, երեւանյան ամենաբանուկ «ոլորաններից» մեկում՝ Հրաչյա Քոչար փողոցի սառցակալած «կամրջի» վրա, մեր մեքենայի ղեկը անշարժացավ՝ անհույս եւ կարծես անդարձ:
Մեքենան խափանված կանգնած էր, իսկ վարորդը՝ անփորձ երիտասարդը, գլուխը բռնած-կանգնած էր: Մեզ բոլոր կողմերից շրջանցող վարորդները «թարս» նայում ու կարծես մտքում հայհոյում էին:
Հենց այդ ժամանակ էր, որ մեքենայի վառվող լույսերի առջեւ հայտնվեց նա: ՃՈ աշխատակիցը դուրս գալով ծառայողական մեքենայից, մոտեցավ մեզ եւ շատ կիրթ, գրական հայերենով հետաքրքրվեց՝ «Ի՞նչ է պատահել»: Իմանալով պատճառը, նա, օ՜ հրաշք, «թեւերը քշտելով» խորացավ մեքենայի «կապոտի» մեջ եւ նույնիսկ գտավ խափանման պատճառը: Ցավոք, այն վերացնելու համար հարկավոր էր դիմել մասնագետի:
Իհարկե, մինչ այդ պետք էր մեքենան դուրս բերել անհարմար վայրից, ինչպես ոստիկանն ասաց՝ որպեսզի չխանգարի երթեւեկությանը:
Չեք հավատա, բայց այդ գործն էլ նա արեց. նստեց մեքենայի ղեկին եւ այն մի կերպ հասցրեց մոտակա վերանորոգման կետ՝ արագ շտկելով իրավիճակը: Եվ այդ ամենը, երդվում եմ՝ առանց որեւէ սպասելիքների, ինչպես ասում էր հայտնի մուլտֆիլմի հերոսը՝ բուն՝ « БЕЗ-ВОЗ-МЕЗД-НО»:
Այս ամենից հետո, երբ սկսեցի հարցուփորձ անել՝ նրա անուն-ազգանունն իմանալու համար, ասելով, թե ձեր մասին միշտ վատն ենք գրում, լավին էլ է պետք արձագանքել, նա համեստորեն պատասխանեց՝ «Բայց արժե՞ որ…»:
Իհարկե արժե, պարոն 1-ին սպայական գումարտակի 8-րդ դասակի աշխատակից Տիգրան Գեւորգյան, այն էլ ինչպես արժե: Եթե շատ լինեն ձեզ նմանները, միգուցե մեր ճանապարհները նույնիսկ ջերմանան:
Մարգարիտա ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
