Պատասխանելով լրագրողներից մեկի «ի՞նչ կմաղթեք հայ մորմոններին» հարցին՝ Գալուստ Սահակյանն ասել է. «դժբախտություն, որովհետեւ հայ կրոնը հայի կրոնն է»։
«ՉԻ» – Ուրեմն՝ բանից պարզվում է, գոյություն ունի «հայ կրոն» (իսկ մեզ թվում էր՝ մեր կրոնն այլ անվանում ունի): Եվ հայ կրոնը հայի կրոնն է։ Ու քանի որ հայ կրոնը հայի կրոնն է՝ պիտի դժբախտություն ցանկանալ հայ մորմոններին (երեւի նաեւ հայ կաթոլիկներին, հայ ավետարանականներին եւ այլն): Թող «վաբշե» սաղ գնան կոտորվեն, ո՞ւմ են պետք, եթե «հայ կրոնի» հետեւորդներ չեն։
Մեզ, սակայն, բոլորովին այլ հարց է մտահոգում։ Գուցե ՀՀԿ-ում բոլո՞րն են Գալուստ Սահակյանի նման մտածում (եթե, իհարկե, այդ հախուռն գործընթացը կարելի է «մտածել» անվանել): Եթե այդպես է, ապա Հայաստանի վերջին զարգացումները հասկանալի են դառնում։ Երեւի ինչ-որ մեկը Սերժ Սարգսյանին համոզել է, որ Հայաստանում բոլորը մորմոններ են, նա էլ, որպես «հայի կրոն» դավանող մարդ, որոշել է ամեն ինչ անել, որ բոլորն իրենց դժբախտ զգան։
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
