Երկու օր առաջ ՀՀԿ-ական պատգամավոր Կարինե Աճեմյանը, Galatv.am կայքով հնչեցնելով իր կարծիքը՝ մշակույթի նախարարությունը Գյումրի տեղափոխելու մասին, ակնհայտ վիրավորել էր գյումրեցիներին: Տիկինը հայտարարել էր. «Ես դեմ եմ այս որոշմանը, ընդհանրապես մշակույթը շատ քաղաքային երևույթ է, և դարերի ընթացքում բոլոր այն գործիչները, արվեստագետները, ովքեր մեծ հաջողություններ են գրանցել, նրանք միշտ համախմբվել են կենտրոններում: Մշակութային կենտրոնը միշտ քաղաքային է եղել, այս պարագայում չեմ կարծում, որ դա մեծ օգուտ կտա Գյումրիին, բայց հնարավոր է, որ ինչ-որ կերպ վնասի մշակութային կյանքին: Պետք է այս որոշումը լուրջ քննարկել: Ինքս համարում եմ, որ մշակույթը այն ոլորտն է, որը պետք է լինի քաղաքում` կենտրոնում»: Նրա հնչեցրած մտքերից հետո գյումրեցի մտավորականները, հիմնականում արվեստագետները սոցիալական ցանցերում իրենց զայրույթն ու զարմանքն էին հայտնել առ այն, որ խորհրդարանում դեռ նման մտածելակերպով պատգամավորներ կան:
Քաղաքագետ Գագիկ Համբարյանը, Aravot.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով ՀՀԿ պատգամավորի հնչեցրած կարծիքին, ասաց. «Սա երևի թե Հանրապետական կուսակցության պատգամավորների ամանորյա բարեմաղթանքների շարքից է`ուղղված գյումրեցիներին, ինչպես պատգամավորներից մեկը եզդիների պահով էր արտահայտվել: Հիմա էլ այս «մշակութային» տիկինը որոշել է, որ ինքը շատ խելացի է և դասեր է տալիս` որն է քաղաքը, որն է գյուղը: Նախ այն, որ երևանցիների, մեծամասամբ տգետների ու անգրագետների մոտ այն կարծիքն է, որ Երևանից բացի Հայաստանի Հանրապետությունում էլ ուրիշ քաղաք չկա, և մյուս բոլորը ռայոններից են, բայց գոնե այդ միտքը չպիտի արտահայտի պատգամավորը, ընդ որում գործող իշխանությունների կուսակցությունը ներկայացնող պատգամավորը:
Երևի թե Կարինե Աճեմյանը շատ վատ է ուսումնասիրել իր ծագումնաբանությունը և այն, որ եթե ինքը Երևանում է ծնվել, դեռ չի նշանակում, որ իր նախնիները Երևանից են և ինքն էլ Երևանից է մաքրամաքուր: Շատ լավ կլինի, որ ինքը իր անցյալը ուսումնասիրի և իմանա, թե իր հայրը կամ մայրը, կամ տատիկ-պապիկները որ գավառից են գաղթել և ինչպես են հաստատվել Երևանում:
Պատմության առումով պետք է նշեմ, երբ որ 1922 թվականին Երևանում կար ընդամենը 22 հազար բնակչություն, Երևանն էլ իրենից ներկայացնում էր մի փողոց, որը ձգվում էր Պլանի գլուխ կոչված վայրից` բժշկական համալսարանից մինչև Հանրապետության հրապարակ, իսկ կայարանն էլ համարվում էր հեռավոր արվարձան, Ալեքսանդրապոլում այդ նույն թվականին բնակվում էր 2 անգամ ավել մարդ` 42 000-45 000: Եվ էստեղ քաղաքի մասին խոսելով` Կարինե Աճեմյանը ավելի լավ կաներ գիրք բացեր և կարդար` որն է քաղաք եղել, որն է իրենից քաղաքային մշակույթ ներկայացրել:
Կարդացեք նաև
Ինչ վերաբերվում է Գյումրի-Լենինականին, որը համարվում է աղն ու հացը Հայաստանի, ապա պետք է նշել, որ ամբողջ հայ ազգի հպարտությունը եղել են և կան Ավետիք Իսահակյանը, ռեժիսոր Էդմոն Քյոսայանը, քանդակագործ Սերգեյ Մերկուրովը, միստիկ փիլիսոփա Գեորգի Գյուրջիևը, Ֆրունիզիկ Մկրտչյանը, ռեժիսոր Արտավազդ Փելեշյանը, պարուսույց Սուրեն Չանչուրյանը, աշուղ Շերամը, Հովհաննես Շիրազը, Նիկողայոս և Արմեն Տիգրանյանները, Շարա Տալյանը…Եվ մշակույթի նախարարությունը քաղաք բերելուն ես իրոք համաձայն եմ: Այն պիտի քաղաք բերվի, և այդ քաղաքը Գյումրին է:
Ավելի լավ կլինի, Կարինե Աճեմյանը իմանա, իրական քաղաքը որն է, ոչ թե քաղաք ասելով հասկանա կոմունիստների ժամանակաշրջանում սնված ու ուռճացված քաղաք, որն իր մեջ է ներառել է ամբողջ աշխարհի հայոց գաղթականներին և շրջակա գյուղերի բնակչությանը: Եվ այս կինը հորջորջում է, թե Երևա՞ նն է քաղաք»:
Ըստ քաղաքագետի, ոչ միայն մշակույթի նախարարությունը պիտի տեղափոխել մշակույթի մայրաքաղաք Գյումրի, այլ մի քանի նախարարություններ պիտի տեղափոխել այլ մարզեր, որպեսզի մեծ գլուխ, սակայն տկար մարմին ունեցող Հայաստան երկիրը խելքի գա:
Քաղաքագետի կարծիքով, արդյունաբերության նախարարությունը պիտի տեղափոխվի Սյունիքի մարզ, բնապահպանության նախարարությունը` Վանաձոր, Սփյուռքի նախարարությունը` Էջմիածին:
Գագիկ Համբարյանը Կարինե Աճեմյանին առաջարկեց մի քիչ ուսումնասիրել այլ երկրների փորձը, օրինակ` ՌԴ-ինը, որտեղ Սահմանադրական դատարանը տեղափոխել են երկրորդ քաղաք` պատմական մայրաքաղաք Սանկտ Պետերբուրգ, Հոլանդիայինը, որն ունի 3 մայրաքաղաք` Ամստերդամը, Հաագան, Ռոտերդամը, Հարավ Աֆրիկյան հանրապետությունը, որը ևս ունի 3 մայրաքաղաք`Քեյփթաունը, Յոհանեսբուրգը, Պրետորիան և վերջապես հարևան Վրաստանինը , երբ որ ապակենտրոնացման քաղաքականություն վարելով` նախկին նախագահ Միխայիլ Սահակաշվիլին Ազգային ժողովը տեղափոխեց երկրորդ քաղաք:
Ըստ քաղաքագետի, եթե մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը չի ուզում տեղափոխվել Գյումրի, ապա նա պարտավոր է հրաժարական տալ, քանի որ ինքը չէ որոշողը որտեղ պիտի աշխատի, կառավարության որոշումը վեր է նախարարի անձնական կարծիքից ու շահերից:
«Նախարարությունը պետական է և սնուցվում է ժողովրդի կողմից, կոնկրետ գյումրեցիների կողմից ևս, հասկանում եմ, որ տիկնոջը դժվար է հրաժարվել մայրաքաղաքային հաճույքներից ու իր փափկասուն կյանքից, բայց դե դա էլ ինքը պիտի որոշի, չի ուզում, թող նախարարի պաշտոնից հրաժարվի, իսկ այս նախարարությունը միանշանակ քաղաք պիտի տեղափոխվի, այն է` Գյումրի», -ասում է Գագիկ Համբարյանը:
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
Գագիկ Համբարյանին շատ եմ հարգում, գնահատում, բայց պետք չէ այսքան ծայրահեղ լինել… Մշակույթի նախարարությունը չի կարելի հանել մայրաքաղաքից, այն պիտի մայրաքաղաքում լինի… Չբացատրեմ, շատ եմ այս մասին գրել: Իսկ Կարինե Աճեմյանի ասածի մեջ կա ճշմարտություն, որ մշակույթը քաղաքային երոևյթ է, բայց նրա մեկնաբանությունը Գյումրու հարցում, բնականաբար, սխալ է… Իսկ ինչ վերաբերում է մշակութային քաղաք Գյումրուն, ապա պիտի լավ բարեկամիս՝ Գագիկին, հիշեցնեմ, որ, այո, ահռելի մշակութային ժառանգություն ունեցող քաղաքում այսօր մշակույթը համարվում է ավելորդություն, 13 տարի մշակույթը հալածվեց, հիմա էլ նույնն է շարունակվում… Մի ամբողջ տարի Գյումրին ԱՊՀ մշակութային մայրաքաղաքներից մեկն էր, ցույց տվեք մի նոր մշակութային կառույց, մի նոր մշակութային օջախ… Ի՞նչ արվեց, ի՞նչ ստեղծվեց… Ոչինչ չստեղծվեց… Նկարչական դպրոցւ խայտառակ վիճակում է, տիկնիկային թատրոնը գոմի է վերածվել, մշակութասեր գյումրեցիները թատրոն են գնում դեպքից դեպք, Հոկտեմբեր կինոթատրոնը դատարկ է, վերակ է Սևյանի անվան մշակույթի պալատը, Արագած մարզամշակութային կենտրոնը փլուզվում է, սիմֆոնիկ նվագախումբը կամերային է դարձել, ժողգործիքների նվագախումբը տարեկան 1-2 համերգ է տալիս… Գյումրեցի մշակույթի գործիչներից շատերը փախչում են քաղաքից, որովհետև մշակույթի մարդն արժեք չունի… Ինչու՞ եմ Երևանում, երբ կարող էի իմ քաղաքում ապրել… Մի խոսքով, նախարարության տեղափոխումը ոչինչ չի տա, պետք է հոգեբանություն փոխել…
Պարոն Մութաֆյան, Գյումրիի պետական նվագախմբի մի շատ մոտիկ երաժշտից գիտեմ, որ այն արդեն շատ երկար տարիներ սիմֆոնիկ է: Տիկնիկային թատրոնն էլ երբեք գոմի չեմ նմանեցրել, թեև ունի բարեկարգման կարիք: Գյումրեցին տեղի դերասանների ներկայացումներից բացի, այո՛, թատրոն դեպքից դեպք է գնում, որովհետև դրսից ուրիշ խմբեր Գյումրի դեպքից դեպք են գալիս: Ժողգործիքների պետական նվագախումբը տարեկան 1-2 համերգ է տալիս, թող պետական ֆինանսավորումը շատացնեն՝ օրական 1-2 համերգ տա: Ինչ կմնա էն մյուս թերություններին, որոնք նշել եք՝ Սևյանի ավերակ պալատը, մի նոր մշակութային կառույցի բացակայությունը, նկարչական դպրոցի խայտառակ վիճակը և այլն, հենց դրա համար առավել ևս պետք է, որ նախարարությունը գա Գյումրի: Այդպես նախարարն ու իր շուրջիններն իրենց աչքով կտեսնեն վիճակը ու ավելի լավ կհասկանան, թե ինչ է պետք անել այս քաղաքում՝ այստեղ մշակույթը խթանելու համար:
Ասում եք՝ 13 տարի Գյումրիում մշակույթն անտեսված է: Այդ Երևանո՛ւմ անտեսված չէ՞: Վերջերս Տաղարան անսամբլի գեղարվեստական ղեկավար Սեդրակ Երկանյանի հետ հարցազրույց ունեցա. վերջին շրջանում Տաղարանից, որ Երևանում է, մի քանի բարձրակարգ երաժիշտ հեռացավ այլ երկրներ, Երևանից բացի այլ տեղ համերգ չեն կարող տալ՝ հոգածության բացակայության պատճառով: Իսկ ավելի վաղ Սահակ Սահակյանը նշեց, որ մի երգ ձայնագրելն անգամ մեծ դժվարություն է, իսկ ովքեր 6/8 են կատարում, 10-յակներով կլիպներ են նկարահանում:
Ինչ կմնա տիկին Աճեմյանին, սա կասեմ.
Էն, որ Գյումրին քաղաք է, էդ մասին չեմ խոսելու: Իսկ այ էն, թե մշակույթը զուտ քաղաքային երևույթ է, թող իմանա, որ Կոմիտասը, ում հավաքած, զտած ու մշակած երգերն ու մեղեդիները հայ երաժշտարվեստի գագաթն են, օգտվել է հիմնականում գեղջկական մշակույթից: Էսօր մեզ հասած բանահյուսական շատ գոհարներ՝ հեքիաթներ, զրույցներ, առասպել ու լեգենդներ, պարեր, ազգային կերակրատեսակներ, խաղեր և այլն ավելի շատ պահպանված են գյուղերում, քան քաղաքներում ու հատկապես Երևանում: Իսկ մեր այսօրվա մշակույթը պետք է հենվի հենց այդ ավանդույթների վրա՝ թատրոնը, կերպարվեստը, երաժշտությունը (էստեղ էլի և այլն): Բեթհովենը, Մոցարտը ու մյուս դասական կոմպոզիտորներն օգտվել են իրենց երկրների ժողովրդական (այդ թվում՝ գեղջկական) մեղեդիներից, ինչպես մեզանում Արամ Խաչատրյանը: Իսկ էսօրվա ձեր խրախուսած մշակույթը հիմնականում անդեմ, անբովանդակ ու անհամ բան է, հատկապես երաժշտությունը: Ճանապարհ եք բացում ռաբիսների առաջ, ու մի աշխարհ խոչընդոտ ստեղծում իսկական արժեքներ հնչեցնող անսամբլների, երգիչների դեմ:
Արշակ, գուցե մի քիչ համե՞ստ լինես բնութագրումներիդ մեջ… Ես ռաբիս չեմ խրախուսում և ոչ էլ անդեմ մշակույթ եմ ջատագովում… Աշխատիր հասկանալ, թե ում և ինչ են գրում… Գոնե ինձ առարկելիս՝ հասկացիր, որ գործ ունես մի մարդու հետ, որը մշակույթն ու արվեստը քեզանից հազարապատիկ անգամ լավ է հասկանում… Երևի՝ գիտես… Լավ է, որ սերտել ես գեղջկական մշակույթի մասին… Ու՞մ աչքին ես վարագույր քաշում…Հայրդ այդ նվագախմբի արտիստ է, հարցրու իրեն՝ կամերային կազմում է նվագում, թե՞ սիմֆոնիկ… Հիշատակումներդ Սեդրակի ու Սահակի մասին՝ կապ չունեն շոշափված թեմայի հետ: Մշակույթի նախարարությունն էլ Գյումրի բերելուց առաջ՝ տեր կանգնենք քաղաքում անտերության մատնված մշակույթին… Խեղաթյուրում ես շատ պատկերացումներ, կներես, բայց մշակույթի կառավարումից և ժամանակակից արթմենեջմենթից բան չես հասկանում… Պետական ի՞նչ միջոցների մասին ես խոսում համերգներ կազմակերպելու համար… Նվագախմբերը ՊՈԱԿ-ներ են, հետևաբար իրենք էլ պիտի իրենց արտաբյուջետային միջոցները ստեղծեն… Չեմ ուզում ծավալվել, որովհետև չեմ սիրում, երբ առանց տիրապետելու դաշտը՝ խոսում են հանուն պոպուլիզմի…
Ես ինձ անհամեստ որևէ արտահայտություն թույլ չեմ տվել: Գուցե մատնանշե՞ք՝ ինչը նկատի ունեք՝ իբրև անհամեստություն: Ես նաև չեմ ասել, թե դուք եք ռաբիսը խրախուսում: Հայրըս, այո, այդ նվագախմբի երաժիշտ է, ու որ ասում էի՝ նվագախմբի մի շատ մոտիկ երաժշտից գիտեմ՝ հենց իրեն էլ նկատի ունեի: Սեպտեմբերի 20-ին նշվեց Գյումրիի պետական ՍԻՄՖՈՆԻԿ նվագախմբի 20-ամյակը՝ մաեստրո Լորիս Ճգնավորյանի մասնակցությամբ, և հենց այդ նույն ՍԻՄՖՈՆԻԿ նվագախմբի թավջութակահար հայրըս մշակույթի նախարարությունից պարգևատրվեց ոսկե մեդալով: Եթե մշակույթն ու արվեստը ինձանից լավ եք հասկանում, դա դեռ ինձ իրավունքից չի զրկում ասելու, որ նվագախումբը կամերային չէ:
Այսօրվա՝ մշակույթի կառավարումից ու ժամանակակից արթմենեջմենթից, այո, բան չեմ հասկանում, որովհետև այս երկրի մշակութային գործիչներն իրե՛նք չեն հասկանում, թե այս կառավարությունն ինչպես է կառավարում (ե՞ս որտեղից հասկանամ): Նվագախմբերը ՊՈԱԿ-ներ են և պետք է իրենց արտաբյուջետային միջոցնե՞րը ստեղծեն: Իսկ եթե երաժիշտները արվեստի մարդիկ են և հեռու են բիզնես մտածելակերպից ու իրենց կողքին էլ չկա այն մարդը, ով կլուծի ինքնաֆինանսավորման խնդիրները, պետությունը ոչինչ չունի՞ անելու: Սիմֆոնիկ նվագախումբը մինչև հիմա չունի փորձերի համար դահլիճ և փորձում են քաղաքի դպրոցներից մեկի դահլիճում: Հետևաբար, եթե այս հարցերը չեն կարող հեշտորեն լուծել, ուրեմն մարզերին պետք չէ՞ նվագախմբեր, պարի խմբեր և այլն ունենալ: ՊՈԱԿ-ները բնութագրել ու գործունեությունը ծրագրել է Ազգային Ժողովը, որի պատգամավորների զգալի մասը բիզնեսի մարդիկ են, իրենք շատ ե՞ս մտահոգված՝ մշակութային կառույցներով ու դրանց պահպանմամբ: Եթե այնտեղ հավաքվեն քիչ ավելի գիտակ մարդիկ, շատ արագ օրենքի այդ դրույթը կփոխեն ու չեն կոչվի ՊՈԱԿ, որոնք պարտավորեն սնվել արտաբյուջետային միջոցներով: Ի դեպ, ժողգործիքների նվագախումբն էլ տարեկան 1-2 համերգից ավել անգամ է ելույթ ունենում:
Դուք խոսել էիք, թե Գյումրիում մշակույթն արդեն 13 տարի անտեսված է: Ո՞վ է անտեսողը: Ի՞նչ է, բարձրաճաշակ արվեստից միայն Երևանում ե՞ն հասկանում: Այդ քաղաքային ու հանրապետական իշխանություններն են անտեսում: Ամբողջ հանրապետությունով մեկ է անտեսված իրական մշակույթը, դրա համար էլ լավ մասնագետները արտագաղթեցին ու դեռ հեռանում են երկրից, դրա համար էլ եթերը ողոված է անդեմ ու անբովանդակ երգերով, սերիալներով, հաղորդումներով: Հենց դրա համար էլ օրինակ եմ բերել մաեստրո Երկանյանին ու Սահակ Սահակյանին:
Արշակ, ուրիշ բաներից ես խոսում… Եթե նվագախումբը չունի փորձասենյակ, նախարարությունը մեղք չունի, նշանակում է նվագախումբը չունի մտահոգ և գործնական հատկանիշներով տնօրեն և գեղարվեստական ղեկավար… Նույնը՝ արտաբյուջետային միջոցների հարցով: Դրանց ջևավորումը տնօրենի գործառույթն է: Բիզնեսմեն պատգամավորները կապ չունեն, խորհրդային կարծրատիպից պիտի հեռանալ և գործանել… Երաժշտին ոչ ոք չի ասում ֆինանսական միջոցներ ապահովիր… Արշակ, Գյումրիում 13 տարի հալածվեց բարձր մշակույթն ու արվեստը… Խնդիրն ուղիղ եմ դրել… Ի՞նչ կապ ունի Երևանը… Երևանում կամ Գյումրիում հասկանալու մասին չէ… Կառավարման մասին է խոսքը: Ո՞վ է քո քաղաքում կառավարում մշակույթը՝ խորհրդային տարիների Ախուրյանի մշակույթի բաժնի վարիչը, որը միայն մի քիչ լավ ,,Ֆայտոն Ալեք,, էր արտասանում Վարդան Ղուկասյանի քեֆերին, մինչդեռ ժամանակակից մշակույթը կառավարման այլ սկզբունքներ է պահանջում… Մի խոսքով, բանավիճելուց առաջ՝ փորձիր ճշտել դիրքորոշումդ և հասկանալ, թե ես ինչ խնդիրներ եմ առաջ քաշում…
Պարոն Մութաֆյան, ես հստակ գիտեմ, թե այս երկրի զարգացման համար ինչ է պետք: Ու իմ դիրքորոշումը, չնայած տարիքով ձեզնից բավականին կրտսեր եմ, բայց էլի տարիների ընթացքում ու այդ ժամանակահատվածում տեսածիս հիման վրա է ձևավորվել: Ու ոչ միայն ես, այլ քիչ թե շատ երկրի վիճակով մտահոգ բոլոր մարդիկ գիտեն, թե ինչ է պետք մեզ: Հարցին մի քիչ ավելի խորքից մոտենամ:
Մեզ պետք է, որ մշակույթի, նաև կրթության ու գիտության նախարարությունը խստորեն հետևեն, թե ինչ է սփռվում հեռուստաեթերով: Ես չեմ առաջարկում վերադառնալ խորհրդային ժամանակների գրաքննությանը: Բայց պետք է հստակ սահմանվեն չափանիշներ, որոնք կառուցված են մեր ազգային իրական, ճշմարիտ արժեքների վրա, և եթեր ելնող ամեն ինչ պետք է բավարարեն դրանց պահանջները: Ավելի կոնկրետ ասեմ. պետք է պետական ֆինանսավորում հատկացնել՝ նորմալ եթերի ապահովման համար: Այսինքն եթե Շարական կամ Տաղարան անսամբլը չունի համապատասխան միջոցներ՝ Երևանից դուրս համերգներ տալու, դրանք տեսաձայնագրելու, սկավառակներ թողարկելու, պետական համակարգում գտնվող պատասխանատու և մեր ճշմարիտ արժեքներին գիտակ պաշտոնյաները պետք է կազմակերպեն՝ պետական միջոցներով այդ ամենը կատարելու: Թե չէ՝ ստացվում է, որ, իբր թե “աստղերը” ունեն լավ պրոդյուսեր, որն էլ աշխատում է իր փողի համար, ու մտահոգ չէ, թե ինչ արտադրանք է տալիս, ու մատակարարելով մի ստվար լսարանի՝ ստեղծում է էն ասածըս անբովանդակ երգերը:
Նույնը դպրոցը. պետք է գիտելիք տալուց բացի զբաղվեն նաև կրթությամբ, մանավանդ՝ ազգային կրթությամբ: Ինչո՞ւ երեխեքը չպետք է գիտենան ազգային պարեր պարել, կամ գոնե իմանան, որ Կոմիտասը գրող չէ, ինչպես ասին հարևանիս 7-րդ դասարանցի երեխեքը: Միջոցներ պետք է հատկացվեն՝ լավ դասատուների պատրաստման համար ու դա պետք է անեն հետևողականորեն:
Ժողովրդական, սիմֆոնիկ նվագախմբերին պետք է պետական մակարդակով հովանավորել, որպեսզի չփորձեն օտար հարկի տակ և ցուրտ դահլիճներում: Հիմա կասեք ՊՈԱԿ է, կամ գեղարվեստական ղեկավարը մտահոգ չէ… ՊՈԱԿ-մոակ-ը օրենքի համաձայն է: Իսկ ո՞վ ասաց, թե օրենքն անթերի է: Փոխել է պետք: Ինչ կմնա գեղարվեստական ղեկավարին, նույն երաժիշտն է, որ բնավ պարտավոր չէ իր գլուխը ցավեցնել միջոցների հայթայթման վրա: Արտաբյուջետային միջոցների ստեղծումը տնօրենի հա՞րցն է: Նորից սխալ օրենքի խնդիրն է: Շատ հարցեր պետք է լուծել պետբյուջեով:
Ինչ կմնա նախարարությունը Գյումրի տեղափոխելուն, ես ընդամենը հայտնում եմ կարծիքըս, ինչի իրավունքը ունեմ: Ամեն ինչ Երևանից ապակենտրոնացնելու ժամանակն է, և դա էլ այդ ուղղությամբ մի քայլ կլինի: Դա տիկին նախարարին չի խանգարի զբաղվել երկրի մշակութային հարցերով: Կարծիքըս է: Իսկ թե հիմա այստեղ ով է կարգավորում մշակութային հարցերը, և նախարարը պետք է վախենա իր հեղինակությունը կորցնելուց, ուրեմն թույլ նախարար ունենք: Նա պետք է իր ուժերի վրա վստահ լինի ամենուր և բոլորի կողքին:
Ասում եք՝ օլիգարխ պատգամավորները կապ չունեն: Մի՞թե… Չէ՞ որ իրենք են օրենք ընդունողները, օրենքի նախագծեր առաջարկողները: Եթե մարդու ուղեղը բացի ձեթի, կոկորդիլոսի մսի վաճառքից շահույթ ստանալու եղանակներից հասու լինի նաև մշակութային արժեքներին, այդ արժեքները պահպանելուն միտված օրենքներ կառաջարկի: Մի՞թե պատգամավոր Նեմեցը չէր, որ ասում էր՝ իրենը ծեծելով է, բա հո ջութակ չի նվագելու: Այդօրինակ մարդկանցից էլ ի՞նչ սպասես:
Իսկ եթե հարցնելու լինեք, թե բյուջեին ո՞րտեղից այդքան միջոցներ, շատ պարզ պատասխան կա դրան տալու, բայց և շատ դժվար իրականանալի. պարզապես փոխանակ բյուջեն կողոպտելու, պետք է այն ուղղորդել նշածըս և այլ խնդիրների լուծմանը: Իսկ դա կլինի, եթե օլիգարխ պատգամավորի փոխարեն ԱԺ-ում նստի արվեստագետ, տնտեսագետ, գիտնական պատգամավորը:
Մի խոսքով, ես դիրքորոշումըս հնարավորինս հակիրճ, բայց հստակ շարադրեցի: Իմ արտահայտությունները այս իշխանության ու օլիգարխների դեմ են, դուք ոչ մեկն եք, ոչ մյուսը, թե ինչու եք ինձ հակադարձում ու ամեն անգամ նշում ձեզնից տարիքով փոքր լինելս, կամ մեղադրում՝ բանից անտեղյակ լինելուս, հստակ դիրքորոշում չունենալուս մեջ, հստակ չէ:
Ես պարզապես ասացի, որ հայրըս նվագում է Գյումրիի պետական սիմֆոնիկ նվագախմբում, որը անհրաժեշտության դեպքում կարող է հանդես գալ կամերային կազմով, կամ նրա երաժիշները կարող են կազմել քառյակներ: Կամերայինը լինում է մինչև 20 մարդ, իսկ Գյումրիի սիմֆոնիկ նվագախմբում այսօր նվագում է 45 երաժիշտ: Ու եթե արտագաղթի դեմն առնեին մեր իշխանությունները, շատ ավելի մեծ կազմով հանդես կգար:
Արշակ Ադամյան, լրագրող, Բուլվարային թաղամասի բնակիչ. «Կոնկրետ ինձ համար շատ կարեւոր էր 25 համարի երթուղու ստեղծումը: Մինչ այդ, գործում էր 10 համարի ավտոբուսը, որի վրա հույս դնել չէր կարելի: 25 համարի հետ կապված հիմա խնդիր կա այն առումով, որ թեեւ բավականին արագ են աշխատում, բայց էլի Մուշ 2-ից ծանրաբեռնված է գալիս, եւ Բուլվարայինի բնակիչներին շատ հաճախ վիճակվում է երկար սպասել: Այս թաղամասում թեեւ կա նոր կառուցված ճանապարհ, սակայն դրանից հեռու ընկած շենքերի բնակիչները դեռեւս շարունակում են փոշու կամ ցեխի միջով հասնել շենքից մինչեւ այդ ճանապարհն ու հակառակը: Այսինքն` ընդհանուր թաղամասը խիստ կարիք ունի բարեկարգ ճանապարհների: Որպես Բուլվարային թաղամասի բնակիչ՝ պետք է առանձնացնեմ ջրամատակարարման հարցը: Տարիներ առաջ Ջրմուղից հավաստիացնում էին, որ ամբողջ Գյումրին կունենա 24-ժամյա ջրամատակարարում (կարծեմ, վերջնաժամկետը նշվում էր 2012 թվականը): Բայց մինչեւ օրս այս շենքերի բարձր հարկերի բնակարանները ջուր ունեն օրական 2 ժամ՝ առավոտյան 8-10-ը: Իսկ ամռան ամիսներին ընդհանրապես ջուր չի գալիս, քանզի շրջակայքում մարդիկ փոքրիկ հողամասեր են ջրում: Այս վերջին խնդիրը եւս մնացել է չլուծված՝ չնայած բնակիչներիս բազմաթիվ ահազանգերին: Այստեղ ես թվեցի կենցաղային խնդիրները: Իսկ որպես Գյումրի քաղաքի բնակիչ՝ ինձ համար ամենաառաջնահերթը եղել եւ մնում են արտագաղթը (քաղաքը շատ է դատարկվել, հարազատներ, ծանոթներ, հարեւաններ դեռ շարունակում են հեռանալ քաղաքից էլ, երկրից էլ), գործազրկությունը, անօթեւանությունը, կոռուպցիան, քաղաքացու ձայնի անտեսվածությունը»:
Իսկ թե ինչի համար եք սա asparez.am-ից մեջբերել այստեղ, չհասկացա: Եթե ուզում եք ասել, որ խնդիրներ կան այս քաղաքում ու ես էլ դրանց մասին խոսում եմ, այո, դա այդպես է: Ես մատնանշում եմ իմ տեսած խնդիրները և հրավիրում ոմանց ուշադրությունը, իսկ ինքըս մնում եմ այս քաղաքում՝ կարողացածըս չափով նպաստելով թեկուզ մի չնչին, բայց լավ բանի իրականացմանը: