Եթե ես տեսնում եմ, որ իմ աչքի առաջ ինչ-որ մեկը փորձում է ինքնասպանություն գործել, ապա անկախ նրանից՝ ես եկել եմ այդ իրադարձությունը լուսաբանելու, թե պարզապես զբոսնում եմ Կիեւյան կամրջով, ես պարտավոր եմ իմ ուժերի չափով կանխել ողբերգությունը: Դա անվիճելի, անքննարկելի դեպք է, երբ ցանկացած մարդ պետք է դրսեւորի իր մարդկային էությունը: Եթե ինձ` որպես լրագրողի, խմբագրությունը գործուղում է Ազգային ժողով, որպեսզի ես լուսաբանեմ այնտեղ տեղի ունեցող իրադարձությունները, այդ թվում՝ տարբեր քաղաքական ուժերի միջեւ ընթացող բանավեճը, ապա ես չեմ կարող մասնակցել այդ բանավեճին որպես կողմ, բարձրանալ ամբիոն, ելույթներ ունենալ, ակցիաներ անել եւ այլն:
Ինչո՞ւ ես չեմ կարող դա անել: Որովհետեւ դա կխանգարի իմ հետագա աշխատանքին. ցանկացած բառ, որը ես դրանից հետո կգրեմ Ազգային ժողովի քննարկումների մասին, ընթերցողի կողմից ընկալվելու է իմ կատարած ակցիայի բեկումով, եւ դա կնսեմացնի իմ խոսքի արժեքը: Ես չեմ ընկալվի որպես իրադարձությունը լուսաբանող, այլ որպես իրադարձության մասնակից, բանավիճող կողմերից մեկի ներկայացուցիչ: Չեմ կարողանա, օրինակ, հանգիստ, առանց լարվածության հարցազրույց վերցնել այս կամ այն կողմի ներկայացուցչից եւ ադեկվատ ձեւով ներկայացնել դա իմ ընթերցողին կամ հեռուստադիտողին:
Բայց այն, ինչ ես այստեղ գրել եմ, վերաբերում է անձամբ ինձ, ինչպես նաեւ նրանց, ում այդ խնդիրը մտահոգում է, այսինքն՝ նրանց, ովքեր ցանկանում են ընկալվել որպես իրադարձությունները լուսաբանող, նաեւ որոշակի կանոնների մեջ տեղավորվելով՝ մեկնաբանող: Բայց կան գործընկերներ, եւ նրանք, կարծես թե, մեծամասնություն են կազմում, որոնց այս խնդիրը չի հետաքրքրում, չի մտահոգում, նրանք պատրաստ են ընկալվել որպես այս կամ այն կուսակցության, քաղաքական հոսանքի խոսափող: Դա այդ լրագրողների ընտրությունն է, որը հարգանքի արժանի է:
Չեմ պատրաստվում ոչ մեկին դաս տալ՝ բացի իմ ուսանողներից, եւ համակրանքով եմ վերաբերվում իմ գործընկերներից շատերին, որոնք ներկայացնում են այս կամ այն քաղաքական ուժը եւ իրենց գրչով կամ խոսքով պաշտպանում են այդ ուժի շահերը: Դա նորմալ է: Նրանք էլ, կարծում եմ, պետք է նորմալ վերաբերվեն լրագրության նկատմամբ իմ դասական, գուցե նաեւ՝ դասագրքային մոտեցմանը: Ի վերջո՝ ճաշակի խնդիր է. ես, օրինակ, սիրում եմ դասական երաժշտություն, իսկ հիփ-հոփը չեմ հասկանում. դա, երեւի, թշնամանալու հիմք չի:
Շատ հնարավոր է նաեւ, որ ես սխալվում եմ, եւ հետագայում Ազգային ժողովում ամեն մի կարեւոր քվեարկություններից առաջ բեմ են բարձրանալու 5 կամ 6 խմբակցությունների տեսակետը ներկայացնող մամուլի ներկայացուցիչները եւ հորդորելու են պատգամավորներին քվեարկել այսպես կամ այնպես: Դա էլ, հավանաբար, կլինի մեր ներդրումը համաշխարհային պառլամենտարիզմի զարգացման գործում:
Կարդացեք նաև
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Դասականը մնում է դասական, և ընդհանրապես` կեցցեք Պարոն Աբրահամյան: Շատ դիպուկ էր, բայց միաժամանակ` կոռեկտ: Լրատվությունը և պրոպագանդան լիովին տարբեր հասկացություններ են, և լրագրողները ազգային ժողովի նիստերին մասնակցելու համար հայտագրվում են որպես ԼՐԱԳՐՈՂ` ընդամենը լուսաբանելու համար: Նրանցից ոչ մեկը ազնվություն չի ունեցել նախապես ասելու, որ եկել է քաղաքականությամբ անձամբ զբաղվելու: Չնայած երբ ի պաշտոնէ դրանով զբաղված պատգամավորները իրենց թույլ են տալիս տարբեր մանկամտություններ` քարտեր գողանալ, պատեհ անպատեհ իրար խոսափող անջատել, ամբախ- զամբախ ճառեր ասել… երիտասարդ լրագրողները նրանցից ինչ պիտի սովորեն??
Ըստ ձեր տրամաբանության, եթե դուք եկելլ եք լուսաբանելու ինչ որ մեկի ինքնասպանություն գործելը, և կանխում եք այն, հետո չեք կարողանալու օբյեկտիվ լուսաբանել երևույթը…)))…
Իսկ ընդհանրապես հարցը հետաքրքիր է, կոնֆլիկտային։
Օրինակ. ֆրանսիական օրենքների մեջ կա «վտանգի մեջ գտնվող մարդուն օգնություն ցույց չտալը», որը քրեական հանցագործություն է։
Միևնույն ժամանակ՝ «ամեն մարդ իրավունք ունի ինքնուրյն տնօրինել իր ճակատագիրը» (մարդու անքննարկելի իրավունք)։
Հիմա. ասենք ես տեսնում եմ ինչ- որ մեկին, որը ուզում է ցած նետվել կամուրջիզ։
1. Չեմ օգնում- քրեական հանցագործ եմ, ստանում ինչ-որ պատծաչափ (մինչև 5 տարի)։
2. Օգնում եմ, այն դեպքում երբ մարդը օգնության չի դիմել և նա փրկվում է- հետո ինձ դատի է տալիս, որ ես ոտնահարել եմ իր ճակատագրի տնօրինման իրավունքը, ապօրինի սահմանափակել եմ ազատ տեղաշարժի իրավունքը ( գրավիտացիայի ազդեցությամբ գետնին ցխվելը՝ նույնպես «ազատ տեղաշարժ» է …)))…), բռնոթյուն եմ գործաադրել իր նկատմամբ ( կամուրջի բազրիքից ետ քաշելը հաստատ կարելի է որակավորել «բռնություն»)։ Շահում է դատը, և ես պարտավոր եմ վճարել խոշոր տուգանքներ։
3. Օգնում եմ, երբ դիմել է օգնության- ամեն ինչ հրաշալի է։
Հիմա Հայաստանն է։ Տեսնում ենք, որ կամորջից հեսա- հեսա նետվելու է ցած։ Օգնության չի դիմում (500 հոգու բողոքի ցույցը օգնության դիմում չէ՝ 500 հոգին 2,5 միլիոնի ճակատագիրը տնօրինելու իրավունք չունեն)։
Անկախությանը վերաբերվող հարցերը, ընդհանրապես, ռեֆերենդումով են լուծվում, բայց չէ, որ այսօր անկախության վերաբերյալ հարց դրված չէ, դրված է «ընդհամենը» էներգետիկայի հարցը…))))…
Նույնիսկ Ռեֆերենդումի դեպքում ( և, որ ամենասարսափելին է՝ ՉԿԵՂԾՎԱԾ Ռեֆերենդումի դեպքում), չեմ կարծում, որ այսօրվա Հայաստանում ՄՄ-ին միանալու կողմնակիցները մեծամասնություն չլինեն։
Պարոն Արամ:
Հին ու բոլոր դեպքերուևմ անխափան գործող ճշմարտություն է:
Ինչ որ ցանում եք մասնավորապես ձեր թերթի միջոցով դուք ու
ձեր աժխատակիցները, այլ էլ հնձում եք:
Կգա ժամանակը, ու դուք էլ Արամ, Լիր արքայի պես կորոշեք ձեր “թագավորությունը” հանձնել ձեր /հոգևոր/ զավակներին, ու ելքը կլինի տառացիորեն այնպեսին, ինչպես ցայտուն կերպով նկարագրում է Շեքսպիրը:
Այնպես որ մի զարմացեք: Այդ երիտասարդները ձեր սերնդի ժուռնալիստենի զոհերն են ընդամենը:
Իսկ երբ որ դուք էիք իրենց տարիքին, դա հնարավոր չէր, ու առաջին հերթին ոչ թե նրա համար, որ կար ՎԱԽ, այլ որովհտեև ձեր/մեր/ ավագ սերունդը լրիվ ուրիշ հոգեբանություն էր ներարկում մեր մեջ ու մենք լրիվ այլ վարքագիծ էինք որդեգրել:
Երբ որ դուք և ձեր սերընդակից մամուլը հասարակական կարգը, նորմերը, համակեցության կանոնները ինչ-ինչ “փրկիչ” նպատակների համար խախտողներին ոգևրորում, խրախուսում եք… այ դա է ծնում այս “հիպիական” անհնազանդության դրսևորումները:
Էլի եմ ասում ,դեռ ուշ չէ, ու կարելի է շատ ծանր բառերով, ձեր տարիքի ու բարձունքից դաստիրակել այդ անդաստիրակ մարդկանց, ովքեր հասարակական կապերը լրիվ թողել են:
ու ստեղ ոչ մի “ճաշակի հարց” էլ չկա: Կա հասարակական-բարոյական նորմեր, որոնք երիտասարդները պարտավոր են պահպանել, իսկ խախտելու դեպքում էլ շատ հստակ ձևի պախարակվել:
Պարոն Հակոբ, իհարկե լավ է որ Շեքսպիրի «Լիր Արքա» ի մասին լսել եք եվ իհարկե հասկանալի է Ձեր «սոցիալիստական րէալիզմի» տեսանկյունից արած եզրակացությունները , հատկապես « “հիպիական” անհնազանդության դրսևորումները» …ձեր մեջ ստալիյն շրջանի սադիստների ռեվանշիզմը ուրախությա ու ցնծության էկսստազի է հասցնում իհարկե երբ Վրեմյա ծրագրով տենում եք Պուտին կոչված գաճաճին…Ձեր նմաններն էին մարդկանց սուտ մատնություններով ԳՈՒԼԱԳ ներն ուղարկում անմեղ մարդկանց, նրանց էլ համարելով «անհնազանդ հիպպիներ» իսկ հիպպի բառի իմաստը գալլիս է «happy» երջանիկ բառից, ձեր նմանների համար սովորական մարդկային երջակությունը պարզապես անտանելի է…ձեր նմանների հերոսները արյունառուշտ ոխ անկուշտ Ռոբիկներն ու Սերժանտներն են,որոնք իրենց ժողովրդին գցել են Լիր Արքայի վիճակին…Ես ձեր փոխարեն անհարմար եմ զգում Հայ Կնոջ մասին ձեր ապիկառ խոսքերի համար եվ անհարմար եմ զգում այս թերթի համար որ հրապարակում է այդ աղբը այս բարձր ամբիոնից…
Պարոն Գալուստ, Դուք նույնպես “այս բարձր ամբիոնը” օգտագործում եք Ձեր` մաքսային լեզվով ասած словесный понос-ը դատարկելու համար: Կներեք, բայց այլ կերպ չեմ կարող բնութագրել ՀՀ և ՌԴ նախագահների հասցեին անվերջ արվող Ձեր փողոցային արտահայտությունները և այլախոհների հասցեին վիրավորանքները: Մի քիչ զուսպ եղեք: Հավանաբար Դուք դա “պայքարի” գերագույն մեթոդ եք համարում, բայց հավատացեք` դա ավելի շատ կպչուն մտքերի է նման, հաշվի առնելով, որ անկախ հոդվածի բնույթից, Դուք միևնույն է խոսում եք Ստալինից, գուլագից, սերժանտներից ու ռոբիկներից… եղբայր, ինչ կապ ունեն դրանք լրագրողների պահվածքի հետ??
Իսկ հայ կնոջ կերպարը շատ կարևոր և պարտավորեցնող կատեգորիա է յուրաքանչյուր հայի համար, և ՀԱՅ ԿԻՆ լինելու համար բավարար չէ ընդանեը կին և ազգությամբ հայ լինել: Չեմ ուզում այս թեման քննարկել, քանի որ իրական հայ կինը քննարկման առարկա չի կարող լինել, և չի քննարկվում ոչ մի հայ կին, եթե նա պահպանում է հայ կնոջ կոդեքսը: Բերեմ օրինակ` Անի Զախարյանը իմ պատկերացմամբ ինչ ասես կարող է լինել, բայց ոչ հայ կին:
Պարոն Պապիկյան եվ այնուամենայնիվ հաղթանակը տոնելու են ԳՈՒԼԱԳ ներում հոշոտված ոգիները,Արցախյան հերոսամարտում իրապես հերոսացած Մոնթեի ու Լեոնիդ Ազգալդյանի նման քաջորդիները, Մարտի 1 ի եվ այսօր Գյումրվա ինքնաշեն խրճիթներում ծվարած հայորդիներինը…դուք ձեր «հարգարժան նախագահների» հետ անպայմանորեն կպարտվեք…
… ասեց օվկիանոսի այն կողմից հանդիսատեսը…
մասնավորապես Պառլամենտում արվածը բացարձակապես կապ չունի ինքնասպանի օրինակի հետ:
Սա ավելի շուտ նման է նրան, որ հայ զինվորը համարելով որ իր հրամանատարը չպետք է ռացիայով “զավզակություն” անի սահմանի այն կողմում գտնվող ազերի հրամանատարի հետ, ու դա համրելով դավաժանություն, վերցնի կոտրի ռացիան, կամ ավելի վատ… ավտոմատով գնդակահարի իր հրամանատարին, հայտարարելով /միգուցե նաև համոզված լինելով/ որ փորձ է արել կանխլ դավաճանությունը:
Ու երևի այս տեղ էլ կգրեք, որ դե դուք իհարկեի այդպես չէիք վարվի, բայց դե հարգանքով եք վերաբերվումն այդ զինվորին ու էս ամենը ընդամենը “ճաշակի հարց է”…
հետաքրքիր է, ինչու՞ ձեր թերթում գրում եք, ինչ որ մի քաղաքացու կարծիքը այն մասին ,որ քարտ գողացողը լիրբ է, իսկ իմ կարծիքը չեք տպագորւմ:
Ու ամենամեծ խայտառակություն այն է, որ ՀՀՇ-ական բետեռ կանանց արժանի սերունդ, Զարուհի անվանվող անպատկառ կնոջ մասնավորապես ձեր թերթի աշխատակիցները շուտով երևի դասեն սրբերի շարքը, հավանաբար համարելով հայկական ժաննա Դը՛ Արկ: Զզվելի է.. Խեքլի եկեք քանի ուշ չէ: Ու այո, միշտ հիշեք կլասիկան: մասնավորապես ինչպես նշեցի, Լիր արքան բավականին ուսուցանող է:
ինչքը այստեղ դուք համարում եք խախտում: Անպատկառ բառը՞ թե բետեեռը:
Խնդրում եմ իմ մէկնաբանութեանն էլ յետեւէք:Մի զարմացէք իմ ԴԱԱաԿԱՆ ուղղագրութեան վրայ, ուսուցիչս Հին Գէւորգեան Ճէմարանից էր..Խմբագիր երկար տարինէր Թէհրանի (Ալիք)ի
ՄՕՏԻՑ ԾԱՆՕԹ ԵՄ ԱՐՑԱԽԻ ԽԱՄՍԱԻ ՄԷԼԻՔՈՒԹԻՒՆՆԵՐԻ-ՀԱՍԱՆ-ՋԱԼԱԼեԱՆՆԵՐԻ ԵՒՆ., Այս առթիւ քիչ առաջ գրեցի Միջազգային Ֆէյս Բուքի եւ Հայրենիք շաբաթաթերթի(Անգլերէն կայք -էջի վրայ էլ….Ուրեմն երկու հարցերի պիտի անդրադառնամ այսու:-
Ա.Նախ սկսենք մեր փոքր Հանրապէտութինից (ցարտ չը հաստատւած նոյնիկ Հ.Հ-ից)…..ՅԱՅՏԱՐԱՐԷԼ ՆՈՅՆԸ *PRINCIPALITY OF NAGORNYI KARABAGH-FREE TRADE ZONE-Հայերէնը , Լեռնային Ղարափաղի Մէլիքութիւն-Ինչպէս եւ եղել է անցեալին….(Դիվանագիտութիւն ,մի քիչ էլ).. ԵՒ ԿԱՐԵՒՈՐԸ ԼԻՆՈՒՄ Է ( ԱՌԵՒՏՐԻ ԱԶԱՏ ԳՈՏԻ)ՈՒՐ Եւ ՆԵՐՄՈՒԾՒՈՒՄ Է ՀԱՐԵՒԱՆ’ երկրներից, Հեռաւոր Արեւելքից ԵՄ ից ՄՄ-ից(եթէ Պիոտր Վէլիքի այդ ցանկայ… ամեն տեսակ ապրանքներ Ադրբէջանի ԻԿՌԱՅ-ԻՑ մինչեւ Մների , Գերմանիոյ,Ժապոնի Չինաստանի եւ ուրիշ երկրներից ,ԳՐԵԹԷ ԱՌԱՆՑ ՄԱՔՍԱՅԻՆ ՏՈՒՐՔԻ…(յաճախ եղել եմ Անդոռռայ ) եւ գիտեմ ինչպէս է առաջացել-ՀԵՏԱՔՐՔԻՐՆ ԱՅՆ Է ՈՐ ՆԸՅՆՊԷՍ ԵՂԵԼ Է Ե Ր Կ Ո Ւ Դ Ա Ր Կռւախնձօր Իսպանիո եւ Ֆրանսիոյ միջեւ:Իվերջոյ համձայնւեցին միասնօք(իրականի մէջ աւելթի Իսպանիոյ-Քաթալունիա Նահանգից-Կառավարման :Ինչ…մինչեւ երբ լինենք Թշնամիներ-Ոչ պատերազմ ոչ Խաղաղութիւն…ՆՊԱՍՏԵԼՈՎ Զ Է Ն Ք Ծախողների…….օգուտ ապահովելով…
Ահա այս հաստատութեան կարող ենք տալ նաեւ ՂԱՐԱԲԱՂԻ ՄԷԼԻՔՈՒԹԻՒՆ(կամ Իշխանութիւն) անւանարկում:Բուն հարցն նաեւ յետեւեալն է.զոր Ինձ մղէց անմիջապէս գրել նաեւ – Փանարմինիըն.Նէթ ի կայքէջում,ինչքան պիտի շարունակենք ոչ պատերազմ ոչ խաղաղութիւն վիճակը(հարստացնելով Զէնք Ծախողների)..յետեւաբար ընդունենք Ղարապաղի Իշխանութիւններ-կամ Մէլիքութիւնների Պարլամէնտում Մէկ-երկու Ազէրի պատգամաւորներ…որ իրենք էլ մասնակցէն ԱԶԱՏ ԳՈՏՈՒ աշխատանքներին…եւ հարեւան Վրաստան,Պարսկաստան … մինչեւ հեռաւոր այլ երկրներ ներմուծեն վաճաեն իրենց արտադրութիւններ:
Ինչ վերաբերում է ՄԱՅՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ-Հ Ի Մ Ա…..գրեթէ նոյնը-տարբերութեամբ հաստատւած է իբր Հ.Հանրապէտութիւն կը մնաէ այդպէս-թերեւս ընդունելով նոյն ձեւով ԱԶԱՏ Գոտու մի այլ տարբերակ…այն է ՇՒԷՑԱՐԱԿԱՆ ՄՕԴԷԼԸ….եւ կը վարի նման քաղաքականութիւն:բոլորի հետ հ ա շ տ ,սակայն Շւէցարիոյ պէս երբ ԻՐ ՊԱՐՏԱԴԻՐ ԶԻՆՒՈՐԱԿԱՆ ԾԱՌԱՅՈՒԹԻՒՆ ԱՒԱՐՏՈՒՄ Է ԶԻՆՒՈՐԸ…իրեն տրւում է մի Լաւ Զէնք(միշտ արդիական) իր հետ տուն տանելու..որ եթէ Յանկարծ իրենց ոեւէ Հարեւան երկիր ՈՒԶԵՆԱ ՄԵԾ ԲԱՆԱԿՈՎ անգամ մուտք գործի Զւիցերեայ-շւէցարիաշ տնից տուն պիտի կռւի զոհեր տալով:Ահա Հ.Հանրապէտութեան որէնսդրութեան մէջ այս շատ կարեւոր կէտ լինելու հաւականութլիւն թող ունենայ ու նաեւ ԸՆԴՈՒՆԻ ՀԻՄՆԱԵԼՈՒ Ս Է Ն Ա Տ -Ծերակոյտ որ մեր ԻՄԱՍՏՈՒՆ ՆԱԵՒ Ընդիմութիւն ոչ ընդիմութեանց անձինք(դուրս թողնւած ) լինեն Սէնաօռներ ու նաեւ ՀԱՅԱՍՏԱՆ ԸՆԴՈՒՆԻ ՆԱԵՒ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒ ՓՈԽ-ՆԱԽԱԳԱՀ-երկուստեք ազգին ԾԱՌԱՅԵԼՈՒ: Բաւ է Հորջորջել իշխանութիւն բառը-գրեցէք ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹԻՒՆ ԽՆԴՐԵՄ…Ինչէ վերադառնում ենք հին դարերի ԲԴԵՇԽՆԵՐ-ԻՇԽԱՆՆԵՐ ՈՒՆԵՆԱԼՈՒ..
Յարգանօք,
Հորդորում եմ Արամ Աբրահամյանին պատասխանել, կամավոր Գալուստ Սահակյանի և Շարմազանովի
գ ո ր ծ ի պ ա յ ք ա ր ի ն միշտ պատրաստ. Ցավալիորեն լավ գրագիտություն ունեցող խրատողներին:
Նման մարդիք լեզվի ճարտարությամբ կարող են անգամ ը մեկնաբանել Աստվածաշնչի
ոգով:
Պարոն Աբրահամյանը ճիշտ է ասում, դասագրքային ճշմարտություն: Ուղղակի Ազգային ժողովում էդ օրը լուսաբանելու բան չկար, ամեն ինչ պարզ էր:
Ի՟նչ եք գրողների պես իրար նամակ գրում; Եթե մեկմեկու բան ունեք ասելու, հանդիպեք և ջարդեք իրար մռութները; Իսկ թերթը իրար անպատվելու միջոց չէ~: