Երբ ադրբեջանցի գրող Աքրամ Այլիսլին հայ-ադրբեջանական ճշմարտության մի հատվածի մասին գիրք գրեց, ես անկեղծորեն տխրեցի: Ոչ թե այն պատճառով, որ Այլիսլիին հեռացրին Գրողների միությունից, որը նա, սակայն, լքել էր տարիներ առաջ եւ իր ցանկությամբ, ոչ թե այն պատճառով, որ ադրբեջանցի գրողը զրկվեց պետական մրցանակից, որ նրա գրքերը այրեցին Բաքվում, որ նա դարձավ ազգի դավաճանի պես մի բան, Ռամիլ Սաֆարովի պես «հերոս» ունեցող ազգի խայտառակություն, այլ որովհետեւ Այլիսլին ադրբեջանցի է, ոչ թե հայ:
Այո, Հայաստանում մենք չունեցանք հայ-ադրբեջանական ճշմարտության թեկուզ մեկ կտորի մասին պատմող գրող, Ադրբեջանում ունեցան, այլ հարց է, թե ինչպես դիմավորեցին նրան, կամ ինչպես մենք կդիմավորեինք, եթե ունենայինք մեր` ճշմարտության մասին պատմողին:
Բանն այն է, որ պատերազմում լավ կողմ չկա, այնտեղ բարիներ ու չարեր գոյություն չունեն, այնտեղ արդարություն չկա, հետեւաբար, եթե պատերազմի մասին գրում ես եւ գրում ես չարի ու բարու հակամարտության մասին, ուրեմն դու ճշմարտությունը չէ, որ ասում ես. պատերազմում երկու մեղավոր կողմ կա` նա, ով հարձակվել է զենքով, եւ նա ով պաշտպանվում է` զենքով:
Հովիկ ԱՖՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում
