Դժվար թե գտնվի մի բակ որտեղ չկա զրուցարան` «բիսեդկա» ասվածը: Երևի թե բոլորն էլ գիտեն, թե ինչի համար է այն նախատեսված, բայց ամենից շատ դրա «լայն կիրառությամբ» զբաղվում են մեծահասակները: Այստեղ իրենց հանգիստն են անցկացնում կամ այսպես ասած՝ զվարճանում համեմատաբար տարիքով տղամարդիկ՝ թղթախաղ, նարդի, շախմատ, ինչ որ ձեռքի տակ լինի:
Սակայն ձմռանն այդ ամենի պակասը խիստ զգացվում է, քանի որ զրուցարանները բացօթյա են, իսկ ձմեռները՝ խստաշունչ:
Հանրապետության տարբեր հատվածներում կան զրուցարաններ, բայց այն, ինչ կա Եղվարդ քաղաքում՝ անգնահատելի է:
Կարդացեք նաև
Եղվարդի կենտրոնական փողոցում դեռ տարիներ առաջ կառուցվել էր մի մեծ զրուցարան, որտեղ և միշտ հավաքվում էին մեծահասակները: Սակայն ժամանակն իրենն արել էր և զրուցարանը վերանորոգման կարիք ուներ:
Այժմ դրա տեղում մի շինություն է, որն առաջին հայացքից դժվար է հասկանալ, թե ինչի համար է նախատեսված: Սա փակ կացարան է, որը հնարավորություն է տալիս մեծահասակներին հավաքվել ոչ միայն ամռանը, այլ նաև ձմռանը, ինչը շատ հազվադեպ երևույթ է:
Կացարանը ջեռուցվում է, կան տարբեր խաղերի հավաքածուներ, հեռուստացույց:
Երբ ներս մտա՝ բոլորը տարված էին իրենց խաղով և իմ հարցերին կարողացան պատասխանել միայն նրանք, ովքեր խաղի մեջ չէին, այլ դիտում էին: Մյուսներին անհնար էր շեղել կամ ընդհատել, փոքրիկ շեղումն անգամ կարող էր պարտության պատճառ դառնալ:
Սերոժա պապիկն ինձ պատմեց, որ համարյա ամեն օր գալիս է այստեղ իր օրն անցկացնելու:
«Դե ինչ պատմեմ, աղջիկ ջան, էսա արդեն 3 տարի է՝ էս շենքը կա ու մենք ամեն օր գալիս ենք ստեղ նարդի ենք խաղում, բլոտ… ոնց պատահի: Ես շատ շնորհակալ եմ մեր քաղաքապետից, որ մեզ սենց լավ նվեր արեց: Գալիս, ցրվում ենք, գյուղի նորություններն ենք իմանում»:
Այստեղ հատկապես մարդաշատ է ձմռանը, երբ անելու առանձնապես բան չկա, իսկ հաստատությունում ավելի տաք է, քան շատերի տներում:
«Ջահելները ստեղ չեն գալիս: Մենք ենք գալիս, խաղում, զրույց անում: Ունենք շատ լավ խաղացողներ: Լավն էն ա, որ ջեռուցվում է՝ ձմեռն էլ ենք կարում գանք օրներս անցկացնենք»:
Այս հաստատության կառուցումը պապիկները Եղվարդի քաղաքապետի կողմից մեծ նվեր են համարում:
Հետաքրքիր է, որ տարածքը չի հսկվում: Այն հարցին, թե չե՞ն վախենում գող մտնի՝ պապիկները միաբերան ասացին.
«Ի՞նչ պահակ, այ բալես, մենք մեզ պետք է թալանե՞նք: Կամ ստեղ տանելու ի՞նչ կա: Վերջացնում ենք՝ դուռը փակում թողնում -գնում, առավոտը էլի գալիս բացում` ով երբ ուզում գալիս ա»:
Մարիամ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
