Եվ կրկին ծայրահեղությունների մասին: Կամ մոլեռանդ նվիրվածություն կայսերապաշտական գաղափարներին ու ծրագրերին, որոնք իբր պետք է մեզ պաշտպանեն թուրքերից եւ ադրբեջանցիներից, կամ՝ ագրեսիվ ատելություն «պուտինյան ռեժիմի» նկատմամբ, որն իբր մեզ ստրկացնում է: Չնայած ՌԴ նախագահն այստեղ բացարձակապես մեղք չունի՝ եթե չուզենանք ստրկանալ, մեզ հետ դա ոչ մեկը չի կարողանա անել:
Կամ քաղքենիական արհամարհանք մայրենի լեզվի հանդեպ՝ արձանագրումներ, որ Հայաստանում ստացած դիպլոմը ոչ մի տեղ գրոշի գին չունի, ինչը միայն մասամբ է ճիշտ, իսկ եթե նույնիսկ 100 տոկոսով ճիշտ լիներ, ապա դրա պատասխանատուն ոչ թե հայոց լեզուն է, այլ մեր անարդյունավետ կրթական համակարգը: Կամ էլ՝ կաղապարված «պուրիզմ», որը քիչ է մնում բոլորից «հայեցի» մորուք եւ տրեխներ պահանջի:
Կամ կեղծ ահազանգեր՝ իբր, «այլասերված Եվրոպայից» ներմուծված LGBT համայնքը քանդում է մեր ազգային ինքնությունն ու ընտանիքը: Կամ նույնքան կեղծ ահազանգեր՝ իբր, Հայաստանում միասեռականներին հետապնդում են:
Կամ հարձակողական դիրքորոշում արտագաղթածների հարցում՝ «դուք ընդհանրապես խոսելու տեղ չունեք, փախել եք, հիմա սուսուփուս նստեք ձեր տեղը»: Կամ էլ՝ արտագաղթողների հերոսացում՝ «դե, ճիշտ են արել, սա հեչ ապրելու երկիր չի»: Սովորաբար այդպես արդարացնում են արդեն արված քայլը:
Կամ «քրիստոնեական ֆունդամենտալիզմ»՝ ով աթեիստ է, նա հայ չի: Կամ անպարկեշտ հարձակումներ մեր կրոնի վրա եւ սրբապիղծ արտահայտություններ, որոնք իմ լեզուն չի պտտվում կրկնել: Ի դեպ, կաթողիկոսի եւ եպիսկոպոսների մասին, իմ կարծիքով, կարելի է խոսել՝ նրանք մեզ նման մահկանացուներ են:
Կարդացեք նաև
Կամ իշխանամետ դոգմատիզմ, որն արդարացնում է իշխանության բոլոր թեւերի բոլոր քայլերը: Կամ ընդդիմադիր դոգմատիզմ, որն ամեն ինչում՝ նույնիսկ հայկական պլանշետներում ցանկանում է ինչ-որ վատ բան տեսնել:
Կամ «թուրքի արյուն» տենչալը, կամ քո ժողովրդի ազատագրական պայքարը նսեմացնելը:
Կամ քծնող «չեբուրաշկա», կամ քրոնիկ «աբիժնիկ»:
Ճշմարտությունն այս դեպքում մեջտեղում չէ: Ճշմարտությունը բոլոր նկարագրված հարթություններից դուրս է:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Իսկ ո՞ր հարթությունում է ճշմարտությունը, կարող ենք անցնել այդ հարթություն:
Ճշմարտությունը, ընդհանրապես, հարթությունում էլ չէ։ Ճշմարտությունը 6 չափանի տարածության (2 ժամանակի, 4 տարածական կոորդինատ) բնութագրիչ կոնստանտներից մեկն է։ (Ինչպես գրավիտացիոն հաստատունը( «մեր» տարածության համար՝ (քառաչափ՝ 1 ժամանակ 3 տարածական կոորդինատ))։
Քանի որ, մարդկանց բացարձակ մեծամասնությունը երկչափ ժամանակը չի կարողանում պատկերացնել (իրոք՝ անհնարինության աստիճանի դժվար է), ճշմարտության «գուրուները» (հիմնականում քաղաքական գործիչների կամ լրագրողների տեսքով) ֆիքսում են ժամանակի պարամետրերից մեկը, և մեզ ներկայացնում ստացվածի որևէ պրոյեկցիա (ըստ իրենց նպատակների)։
Քառաչափ տարածության բնակչի համար այդ ամենը ունի եռաչափ ճշմարտության դինամիկ մոդելի տեսք ( ինքն էլ է ապրում մոդելում, կարող ես ծնվել, ապրել, երջանիկ կամ դժբախտ լինել միշտ մնալով մոդելում՝ համոզված լինելով, որ գիտես ճշմարտությունը)։
Պարոն Աբրահամյանը գնացել է ավելի հեռու։
Դեկարտյան կոորդինատային համակարգից անցել է սֆերիկին, միջինացրել է z կոոդինատը, անշարժացրել է նաև ժամանակի երկրորդ կոորդինատը՝ 301 թվականի վրա, կոորդինատային համակարգի 0,0,0 կետը կոշտ կապել է Երևանում գտնվող Կարաբալայի արձանին..))..
Արդյունքում ստացվել է երկչափ, անորոշ եզրերով (եզրերը անորոշ են, որովհետև Պարոն Աբրահամյանը հարցերի չի պատասխանում, պաշտունապես՝ «վիրավորվել» է) Կարաբալայի արձանից 631 կմ բարձրության վրա գտնվող սֆերիկ մակերևույթ։ Այն, «հարթություն» է, եթե նրան նայում ես Կարաբալայի արձանը գրկած, մնացած որևէ այլ տեղից այն հարթություն չի երևում..))…
Հենց այդ «հարթությունում» է Պարոն Աբրահամյանի ստատիկ ճշմարտությունը..))..
Հարգանքով եմ վերաբերում Ձեր գործունեությանը, միշտ կարդում եմ Ձեր հոդվածները: Այս անգամ կուզեի մի-երկու դիտարկում անել
Հասկանում եմ՝ լրագրողի էթիկան թույլ չի տալիս հստակ արտահայտված կողմնորոշում արտահայտել, կամ ստեղծված իրադրության քննադատական վերլուծություն անել: Սակայն այսպիսի արձանագրություն կարող է կազմել Հայաստանի բնակչության, երևի թե, 60-70 տոկոսը, իսկ արդյունքը հավանաբար շատ մոտ է 0-ին: Մյուս կողմից, իմ կարծիքով,մտավորականի առաքելությունն է հստակ դիրքորոշում ունենալ, այն պաշտպանել և փորձել հասցնել հնարավորին չափ շատ ընթերցողների գիտակցությանը: Ի հարկե լրագրողը հենց մտավորականն է, որ կա և հսկայական է նրա դերը հասարակական կարծիքի, հասարակության արժեքային համակարգի ձևավորման գործում: Բոլորիս էլ հայտնի է, որ մեր արժեքային համակարգը ողբալի վիճակում է: Թերևս դա էլ հենց մեր ողբերգության գլխավոր պատճառն է՝ եթե հասարակությունը իսկապես արդարության, օրինապաշտպանության պահանջ ներկայացներ, ոչ մի իշխանություն,- ինչքան էլ այն “ավազակապետություն” լիներ, չէր անի այն ամենը, որ արվում է հիմա:
Գուցե լա՞վ կլիներ զգալի շատացնել հրապարակախոսական հոդվածները, որտեղ լրագրողը հնարավորություն կունենար ազատ արտահայտել իր կարծիքը, հիմնավորել այն, համոզել մարդկանց, և դրանով նպաստել հասարակական կարծիքի ձևավորմանը․․․
Հարգելի Արամ,
Դուք որ հարթության մեջ եք գտնվում? Ձեր գրած հոտվածներից կարելի է տրամաբանել, որ համարիա բոլոր ձեր նշած հարթությունների մեջ էլ գտնվում եք, թե սխալվում եմ? Գրեք ազնվորեն , թե դուք որ հարթության մեջ եք գտնվում.
Ես էլ եմ դեմ ծայրահեղություններին, բայց կողմ եմ, որ արտագաղթողներին ասվի «դուք ընդհանրապես խոսելու տեղ չունեք, փախել եք, հիմա սուսուփուս նստեք ձեր տեղը»:
ժամանակին հենց դուք եք գրել` Հայի բունտն արտագաղթն է: Եթե ես հեռանամ (ԵԹԵ, ԵԹԵ, ԵԹԵ) ապահով օտար ափերից դասեր չեմ տա մնացածներին: Կամ թող մնան ու փորձեն երկիրը փոխել, կամ եթե հեռացել եւ այլ երկիր են շենացնում` թող դասեր չտան…
“չեբուռաշկա” սկազալա ռեչ: ավելի շուտ “աբիժնիկի” բողոք որ չի կարողացել գնալ: մնում ես լավ ես անում,քո երկրում ապրելն էլ ես առավելություն կամ հերոսություն համարում? մարդ պետքա իրա երկրում ապրի, կամովին, երջանիկ, ու ոչ թե սրա նրա վրա մունաթ գա թե տեսեք հեսա ինչ եմ անում, նայեք, նայեք ապրում եմ ստեղ:
Հարգելի բարեկամներ, հոդվածում բարձրացված ամեն մի թեմայի մասին առիթ եմ ունեցել հայտնելու իմ կարծիքը եւ դեռ առիթ կունենամ: Հենց դա է իմ հարթությունը:
Իսկ ես օրինակ լսել եմ,որ ԱՄՆ-ում լրջորեն քննադատում են Հայաստանի նման երկրների օռանժիստներին և նրանց սպասարկող ԶԼՄ-ներին ֆինանսավորելու հանգամանքը և ըստ ամենայնի շուտով կդադարեցնեն,հատկապես որ արդեն հստակ է մեր երկրի և մեր ժողովրդի դիրքորոշումը։Ինչ եք կարծում ճիշտ չի լինի,որ դադարեցնեն,20 տարվա աշխատանքների արդյունքում ընդամենը 500 օռանժիստ հայտնեց իր դիրքորոշումը,այնել մենք բոլորս լավ գիտենք որ անգամ այդ թիվն է չափազանցված,համենայն դեպս ընդունենք,որ դա այպես է 500……..համաձայնեք,որ մեղքմ ասած լրջորեն ձախողվել եք և դա այն պարագայում,երբ անարգելք գործել եք՝հրապարակելով ցանկացած նյութ և հրապարակավ հայտնելով ցանկացած միտք և կարծի։ Ինչումն է խնդիրը,ինչու ձախողվեցին լիբերալիզացման բոլոր փորձերը։
Պարզ ասած` հրեական խաղերը հայերի մոտ հերթական անգամ ՉԱՆՑԱՆ)))))))))))))))))
Հարգելի ՀՀ քաղաքացի, նախ դու չես որոշողը ով ինչ ասի, 2-րդ նաև դու չես որոշողը Հայաստանը ում հայրենիքն է կամ չէ ու նաև ով է ՀՀ քաղաքացին:
Արամ մի լավ օրինակ էր բերել, կարմիր լույսի տակ փողոց անցնելու մասին: Ասեմ դու էլ կանգնած սպասում ես, որ մի օր կարմիրը կանաչի վերածվի ու զուգահեռ փնովում ես նրանց, ովքեր զզվելով էդ ամենից թողնում գնում են: Բայց մի բան է շատ հետաքրքիր, եիբ այդ գնացածները օտարների կողմից գնահատվում են ու ինչոր բարձրունքի են հասնում, այդ ժամանակ բռնում է ձեր նմաների հայի հպարությունը …….
Սկսում եք էստեղ էնտեղ կեղծ հայրենասիրության ոգով կենացներ խմել ու պարծենալ, թե ինչ հանճարեղ հայեր ունենք
Արմեն ջան, նշեք Ձեր տվյալները, և կոնկրետ որ բարձունքներն են, որ Դուք գրավել եք, որ հանկարծ դրանցով գլուխ չգովանք: Ես հասկացա, որ դուք դա թույլ չեք տալիս…
Հրանտ ջան, եթե էրժան գովեստների կարիք ունենաի, կիմանաիր իմ բարձունքների մասին 😉
Կուզենաի գոնի մեկից այստեղաց կեղծ հայրենասերներից իմանաի , որ օրինակի կամար ֆուտբոլիստ Մխիթարյանը կամ ասենք Արթուր Աբրահամը կամ նոր էս կայքի էջից կարդացի Սուզի Կետիկյանի մասին և մյուսները փախած են կամ ես ինչ գիտեմ ինչ են, էդքան տղամարդլություն ունեք ????
Էդքան տղամարդկություն ունեք, որ էդ մարդկանց փախած որակավորեք կամ էլ մեղադրեք, եր ուրիշ պետության դրոշի տակ են խաղում կամ պայքարում
Արմեն, Դուք սխալ մեկնաբանություն եք տալիս երևույթներին, հետո էլ ոգևորված զարգացնում եք թեման, մտնելով նույն մաքսիմալիզմի դաշտը, ինչը բոլորս էլ քննադատում ենք: Խոսքը միայն այն մարդկանց մասին է, որոնք այստեղից հեռանալով սկսում են մի հանգի վարկաբեկել ու քլնգել հարազատ երկիրը, այստեղ ապրողներին համարել անճար հարիֆներ` դատապարտված կործանման, հեռվից ուղղություններ են տալիս տեղաբնակներին ջարդել- փշրել այստեղ ամեն ինչ, թողնել փախնել այս աշխարհի ամենավատ երկրից…:Դուք ինքներդ ասացիք, որ մենք հպարտանում ենք մեր հայրենակիցներով, որոնք արտերկրում ԲԱՐՁՐԱՑՆՈՒՄ են Հայաստանի պատիվը և ճանաչելի դարձնում մեր հայրենիքը: Իսկ եթե նրանցից մեկը իմ վերը նշված գնահատականները տար մեր երկրին, ապա թքած կունենայի նրա գրաված բարձունքների վրա էլ, իր հայ լինելու վրա էլ: Ոչ թե կհպարտանայի, այլ կամաչեի նրանց համար, ոչ միայն “փախածներ”, այլև դավաճաններ կորակեի նրանց: Վերջերս հենց այս թերթի էջերում մի “այստեղից փախած” գրում էր, որ մենք նման ենք եփվող կաթսայում գորտերի, հպարտանում էր որ ինքը “թռել” է և խորհուրդ էր տալիս նույնը անել: Ասում էր բոլորդ իհարկե չեք փրկվի, բայց գոնե մի մասը կհասցնեն դեռ, պատրաստակամություն էր հայտնում թեկուզ իսլամի քարոզիչ աշխատել, միայն թե փող տան.., կամ կան մարդիկ, որոնց ձեռքը գնում է գրել “ամաչում եմ, որ հայ եմ” բառերը: Նույնիսկ եթե բարձունքի հասած լինի` հպարտամամ այդպիսի հայով? Այս տեսակին իրենց անունով կոչելու համար տղամարդկություն բոլորովին պետք չի, իսկ Աբրահամով ու Մխիթարյանով ինչու պիտի չհպարտանամ: Իհարկե հոգու խորքում ցավում եմ, որ այստեղ չեն բնակվում, բայց նրանք միշտ նշում են, որ հոգով սրտով այստեղ են:
Ես Ձեր գրածին հումորով էի պատասխանել, քանի որ Դուք էլ շատ լավ գիտեք, որ խոսքը հենց այդ տարբերության մեջ է, թե այստեղից հեռացածները ինչ հայացքով են ետ նայում, և ոչ ոք ընդհանուր կաթսայի մեջ բոլորին չի գցում, բայց չգիտես ինչու հենց նշել էիք հայերի անուններ, որոնք դրսում միգուցե ավելի օգտակար են Հայաստանին, քան այստեղ: Բա Կիրկորովին ինչու չեք նշել?…)))))))))))))))
Խառնում ես ամեն ինչ, Պապիկյան..Կիրկորովը հայ չի ու այստեղից գնացած, փախած չի..իսկ եթե ինձ ին նկատի ունեիր, որ ասել եմ, որ ամաչում եմ, որ հայ եմ, ապա լրիվ ասա, թե ինչի համար եմ դա ասել…ու կրկնում եմ դիրքորոշումս…
Հարգելի Հրանտ,
Սկսեմ վերջին հարցիցդ. Կիրկորովը իրեն հայ չի համարում ու թքած ունենա թե Հայաստանի և թե հայերի վրա, եդ դուք և մյուսները եք իրան հայ անվանում ու նորից եմ կրկնում էստեղ այնտեղ պարզենում, որ հայ է, նույնը Չեռը ու մյուսները:
Սիրելի Հրանտ ինչ մնում է մաքսիմալիմալիզմին, իհարկե չես կարաս ասես, որ մեկը հայրենիքը սիրում է կիսով, կամ սիրում է կամ ոչ, կամ էլ կիսով ազնիվ է կամ ճշտապահ է կամ էլ սուտասող ու այդպես շարեւնակ, այսինքն մաքսիմումի ու մինիմումի գաղափարւ.
Օրինակ մեր հարգելի Արամը համարիա միշտ փնովում է Խորհրդային Միության մինչև այսօր,բայց մոռանալով իր ձրի ու բարձր որակի ուսումը ու մյուս բաները, որոնք ինքը ստացել է ու նաև որպես լիարժեք մարդ է մեծացել: Ու ինչ եմ նկատում մեր հայերի մոտ ,էն մարդիկ են փնովում , ովքեր ավելի շատ են օգտվել այդ սիստեմից, էդ նույն մարդիկ կոմունիստ(Արամի մասին չէ ) էին իհարկե փողի ու պաշտոնի համար, գիտեիք Հայաստանում ոնց էին դառնում
Բայց այդ մարդիկ նորից պահը օտագործեցին, 90 ականի սկզբներին եկան իշխանության ժողովուրդին խափելով, գիտեք ում ի նկատի ունեմ Լ. Տեր-Պետրոսյանին ու իրա շքախմբին, Արամն էլ էր դրա մեծ ու ներկաիս իշխանությունն էլ, ես 100% համոզված եմ, եթե ժողովուրդը սկղբից իմանար, որ 95 ու 96ին ընտրություննռրը բացարձակ կեղծվելու են, էդ խմբին ընդհանրապես հնարավորություն չէին տա; Հարգելի Արամ , Հրանտ …. այդ ժամանակ լավ հնարավորություն կար ու ժողովուրդն էլ սպասում էր իշխանությունից դեմոկրատական ուղիով ընթանալ և ոչ թէ խանական, ֆեոդալական, որի դարը արդեն վաղուց էր անցել: Կար չէ այդ հնարավորությունը ու էդտեղ էլ ռուսը չէր մռղավոր, որ շատ ժամանակ սիրում ենք մեր սխալը ու մեղքը ուրիշի վրա գցել:
Հասկանալի է Ձեր վրթովմունքը, բայց խոսքը վերաբերում է այն փախածներին, որոնց թվում է իրենք չափազանց խելացի են, որ հասցրել են թռնել: Մխիթարյանով և Աբրահամով հպարտանում եմ, քանի որ նրանք իմ երկրի և իմ երկրում ապրող քաղաքացու մասին ամենայն հարգանքով են խոսում:
Էլ չեմ ասում, որ Աբրահամը տարիներ շարունակ ամեն մարտից հետո հայերենով դիմում էր կամ հայերին, կամ իր ընտանիքին՝ չնայած դա արգելված էր ու ամեն անգամ իր սեփական գրպանից գումար էր մուծում: Ինչպե՞ս չհպարտանամ Աբրահամով, եթե նա իր լեզուն և ազգային պատկանելությունը շատ բարձր է գնահատում, իսկ Հայաստան այցելելիս ասում է. Ձեզ կօգնեմ, եկեք միասին մեր երկիրը շենացնենք, այլ ոչ թե ծաղրում է ու խրատում, որ սա երկիր չի, այ Գերմանիան լրիվ ուրիշ պատմություն է:
Իսկ օրինակ Շերով ու Աղասիով չեմ հպարտանում, ոչ էլ ուզում եմ նշել, որ նրանք հայ են, քանի որ իրենց հայ լինելը հիշում են միայն PR անելիս:
Չափազանց խելոք, Մարիամ ջան։
Այ, ես ինձ մեկ- մեկ հայելու մեջ նայում եմ ու մտածում.
«Այ ախմախ, 91-ին թռնեիր, ինչի նստեցիր մինչև 97ը? 91-ին ավելի շատ միջոցներ ունեիր, քեզանից խելոք մարդիկ էլ քեզ ասում էին. “Թռի, շուտ արա, ես երկիրը մեկա երկիր չի դառնա»։ Դու էլ ասում էիր՝ «չէ, էս հազիվ մեր երկիրն ա, մի քանի տարուց կդզվի»։ Կերար? Դզվեց? Ւզուր տեղը 6 տարի կորցրիր։ Բայց էլի ոչինչ, 6 տարուց գոնե սխալդ հասկացար՝ մարդ կա՝ էդ էլ չի հասկանում։ ..))..
Մարիամ ջան, երբեմն ինձ թվում է որ Արսենը այս էջում իր ներկայությամբ հենց նրա համար է, որ ես, դու և մյուս ընթերցողները ավելի համոզվենք նրանում, որ ճիշտը մենք ենք: Ինձ թվում է նա հայրենանվեր գործ է անում` ի ցույց դնելով այն, թե ինչպես ՉՊԵՏՔ Է ապրել և մտածել:
Պապիկյան ջան, տեսնում ես ինչ լավ է? Այն մարդիկ որոնք ցույց են տալիս ՒՆՉՊՍ ՉՊԵՏՔ Է ՄՏԱԾԵԼ գնում են, մնում են մարդիկ, որոնք ՄՏԱԾՈՒՄ ԵՆ ԻՆՉՊԵՍ ՊԵՏՔ Է։
Տարեցտարի “լավ՛՛ի և ՛՛վատ՛՛ի հարաբերությունը փոխվում է՝ հօգուտ “լավ՛՛ի։
Եթե այդպես է, որեմն տարեցտարի բարոյահոգեբանական և սոցիալ-տնտեսական վիճակը Հայաստանում պետք է որ ավելի ու ավելի լավանար։
Բայց, ոնց որ, ամեն ինչ հակառակն է։
Կարող ա սխալ ես մտածաում, Պապիկյան? …))..
Այստեղի համարիա բոլոր հայերն էլ հոգով սրտով Հայաստանի հետ են կապված ու եթե ինչոր բացասական բան էլ են ասում, դա էլ է ճիշտ է :Բոլորն էլ, հսմոզված եմ, շատ հետ կվերադառնաին, եթե Հայաստանում մարդը իրեն լիարժեք մարդ զգար, նեւյն է նաև Աբրահամի, Կետիկյանի ու մյուսների վիճակը: Աբրահամը Աբրահամ է դարձել օտարի օգնությամբ ու գնահատականով և դրանից հետո ես դու իրեն ճանաչել: Եթե ինքը Հայաստանում լիներ նախ քիչ հավանական էր, որ էդ բարձունքի հասներ,համ էլ երևի թաղաին հեղինակություն դառնար ու ընտրությունից ընտրություն մարդկանց տեռորի ենթարկեր, դա ենթադրություն է ;)):
Կոնկրետ իմ մասին, ես Հայաստանից հեռացել եմ, 96 ընտրություների կերծիքից հետո, էլ դրական բան չէի տեսնում ու նաև դրված էր կոնկրետ իմ ու իմ ընտանիքի ֆիզիկական գոյության հարցը, ծնողներս ամբողջ կյանքում գիտությամբ են զբսրվել ու ես էլ էի այդ ճանապարհը բռնել, որի հնարավորությունը էն ժամանակ չունեի, ասեմ իմ վերջին աշխատավարձը Հայաստանում մոտ 4000 դրամ էր ու 5-6 ամիսը մեկ էինք ստանում, տրանսպորտն էլ , եթե չեք մոռացել համարիա նույն գինն էր, ինչպես այսօր, էլ չեմ ասում տան վարձը……..
Փաստորեն, քո վիճակը 96 ին իմինից վատն էր։։ Ես ստանում 6400 դրամ, որը չնայած ուշացումներով, բայց ամեն ամիս տալիս էին…)))))))…
Արսեն ջան, երևի դու տանդ էիր բնակվում , ես տան համար էլ էի վճարում: Ճիշտ չէի էլ ուզի դրա մասին խոսել, բայց մեկ մեկ անհրաժեշտ է լինում փաստեր բերես, որ հասկանան
Այստեղի համարիա բոլոր հայերն էլ հոգով սրտով Հայաստանի հետ են կապված ու եթե ինչոր բացասական բան էլ են ասում, դա էլ է ճիշտ է :Բոլորն էլ, հսմոզված եմ, շատ հետ կվերադառնաին, եթե Հայաստանում մարդը իրեն լիարժեք մարդ զգար, նեւյն է նաև Աբրահամի, Կետիկյանի ու մյուսների վիճակը: Աբրահամը Աբրահամ է դարձել օտարի օգնությամբ ու գնահատականով և դրանից հետո ես դու իրեն ճանաչել: Եթե ինքը Հայաստանում լիներ նախ քիչ հավանական էր, որ էդ բարձունքի հասներ,համ էլ երևի թաղաին հեղինակություն դառնար ու ընտրությունից ընտրություն մարդկանց տեռորի ենթարկեր, դա ենթադրություն է ;)):
Կոնկրետ իմ մասին, ես Հայաստանից հեռացել եմ, 96 ընտրություների կերծիքից հետո, էլ դրական բան չէի տեսնում ու նաև դրված էր կոնկրետ իմ ու իմ ընտանիքի ֆիզիկական գոյության հարցը, ծնողներս ամբողջ կյանքում գիտությամբ են զբսրվել ու ես էլ էի այդ ճանապարհը բռնել, որի հնարավորությունը էն ժամանակ չունեի, ասեմ իմ վերջին աշխատավարձը Հայաստանում մոտ 4000 դրամ էր ու 5-6 ամիսը մեկ էինք ստանում, տրանսպորտն էլ , եթե չեք մոռացել համարիա նույն գինն էր, ինչպես այսօր, էլ չեմ ասում տան վարձը……..
Արսեն ջան, երևի դու տանդ էիր բնակվում , ես տան համար էլ էի վճարում: Ճիշտ չէի էլ ուզի դրա մասին խոսել, բայց մեկ մեկ անհրաժեշտ է լինում փաստեր բերես, որ հասկանան, եթե ի վիճակի են հասկանալու: Մյուս կողմից մտածում եմ, դա էլ էր կյանքի մի փորձ, որ մարդ կարեղանա լավի ու վատից տարբերի ու 2 անգամ էլ չխաբի ;), կեղծ գաղափարներ կրողներից կամ տարածողներից:
Օրինակ այստեղ խոսվում է եվրոպական կրթահամակարգի մասին, ես ինքս աշխատում եմ այդ
համակարգում ու ավելի լավ գիտեմ այստեղած ներքին խոհանոցը , քան ասենք մեր հարգաժան Արամը: Իմ կարծիքը ասեմ, մեր այո ինչու չէ ռուսական շկոլան ավելի արդարացված էր, քան այստեղած համակարգը գիտելիքի առումով և նաև ինչու չէ դասավանդման: Այստեղած դրականը տեխնիկան է, որ աշակերտները ու ուսանողները նոր տռխնիկաից օգտվռլու լայն հնարավորություն ունեն: Մյուս կողմից իրանցից շնորհակալ եմ, որ նույն աշխատանքը, որը Հայաստանում է կատարում ու գնահակվում էր 4000դրամ, օտարները մոտ 5000 եվրով են գնահատում, դրան ավելացրած անսահման 😉 հնարավորությունները…
Կարդանք ու հայոյենք նաև Ռափայել Պատկանյանին ու
տեսնենք էլ ինչ բարձրունքի ենք հասնում
https://armenianhouse.org/patkanyan/poems-am.html
ՀԱՅ ԵՎ ՀԱՅՈՒԹՅՈՒՆ
Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ խոսում է հայ լեզվով,
Եվ կամ՝ որի մականունը հանգում է յան մասնիկով,
Որ ուտում է ամենայն օր ճաշին տոլմա ու փըլավ,
Կամ՝ պարծանոք միշտ հագնում է հայի գըդակ ու հալավ։
Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ գընում է Հայի ժամ,
Ու տարենը հաղորդվում է խիստ սակավից՝ չորս անգամ,
Որ կյանքումը պաս չի կերել, ծոմ էլ պահում է նույնպես,
Հորանջելիս խաչ է կընքում՝ բաց բերանն ու երես։
Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ տեսնելիս տերտերին
«Օրհնյա ի տեր» պատրաստ ունի ամեն րոպե իր բերնին.
Որի համար մեծ ամոթ է, նաև մեղք է մահացու,
Թե Ջատիկի թաթախմանը չուտե թերխաշ կարմիր ձու։
Չէ՛, սիրելի՛ս, ազգությունը չէ արտաքին արարմունք,
Հայ ծընելըդ անգամ չի տալ քեզ հայության իրավունք,
Ով է կամ յան մականունիդ վերջի վանկի մասնիկը,
Կարմիր ձվով կամ թե անձու կատարում ես զատիկը։
Քալլա-փաչա կամ թե բորշ է ամեն օրվա կերածըդ,
Սեռտուկ, պայլտո կամ թե չուխա է վըրայի հագածըդ —
Ողջը մին է. ծեսով չես տալ ազգիդ վընաս կամ օգուտ,
Տեղը մընա ազգությունը, այդ նաև վարձ չէ՛ հոգուդ։
Թե դու հայ ես՝ հայությունդ պիտի հարգես անպատճառ,
Հայաստանը պիտի լինի հուսո աստըղ քեզ համար.
Օտարինը դու մի՛ ատիլ, մի՛ էլ սիրիլ կուրորեն,
Բայց քու Հայի օգուտները միշտ վե՛ր դասե ամենեն։
Արվեստ, ուսում, շըքեղարվեստ տարածե՛ հայ ազգի մեջ,
Բայց բըռնությամբ միշտ հեռացուր նորա մեջեն կրոնի վեճ.
Քեզ ի՞նչ շահ է, թե դու կասես՝ հոգին բըխել է Հորից,
Կամ թե Որդին հոգվով սրբով անսերմ ծընունգ է Մորից…
Թո՛ղ, սիրելի՛, այդ խընդիրքը, աչքըդ դարձո’ւր դեպ հարավվ
Բյուր-բյուր հոգիք դու կըտեսնես կորած դորա պատճառավ,
Բայց մինչ այսօր այդ խընդիրքը մընացել է անվըճիռ,
Թույլ խելքո՞վըգ աշխատում ես քակել անքակ այդ կընճիռ։
Սիրե՛ ազգըդ ո’չ լոկ խոսքով, սիրե’ ինչպես քու անձը,
Նորա օգտին, թե պետք լինի, զոհե՛ բոլոր քու գանձը,
Մի՛ խընայիլ կյանքըդ անգամ, արյունըգ բե’ր նորան զոհ
Ո՛ չ այն հուսով, որ քու ազգը իսկույն լինի քեզնից գոհ։
Իստակ սերը չի՛ պահանջում ամենևին տըրիտուր,
Թե տվածը հետ առնվի՝ դորան կասեն առուտուր,
Բայց վա՜յ նոցա, որք անըզգա են յուր ազգի վիճակին,
Հազա ր անեծք նոցա վերա, երնեկ շան պես սատակին։
Թե դու հայ ես գիտե՞ս արդյոք՝ ո՛վ էր ազգիդ նախահայր,
Ո՞րտեղ, ո՞ր կողմ նա ընտրել էր ազգի համար Հայ աշխարհ:
Քանի՞ տարի անկախ մընաց Հայը օտար ազգերից,
Ի՞նչ էր պատճառ, որ նա ընկավ իր առաջվա փառքերից։
Ո՞ւր ցըրվեցավ քու խեղճ հայը, ունի՞ այժմ օգնական,
Կա՞ մի հընար, միջոց կամ հույս նորա կրկին նորոգման.
Թե կա հընար՝ դու պատրա՞ստ ես անձըգ ազգիդ զոհ անել,
Խիստ կըտըտանք, սաստիկ տանջանք, սով ու ծարավ միշտ տանել։
Դու պատրա՞ստ ես թողնել կայքըդ, ծընողք, եղբարք սիրական,
Սիրելվույդ տեղ կըրծքիդ սեղմել միշտ մահառիթ հըրացան,
Դու պատրա՞ստ ես անվախ երթալ թշնամիի սուրի դեմ,
Սարսափելի մահըդ տեսնել դու կարո՞ղ ես ծաղրադեմ։
Այդ ժամանակ քեզ հայ կասեմ, ես քեզ սիրով կը գըրկեմ,
Թե ջուր ընկնիս՝ ջրի՛ց, թե՝ հուր, ես քեզ հուրից կըփրկեմ։
Բայց թե փորըդ տոլմաներից կամ փըլավից տըռաքի,
Հավատացի՛ր, ուտելովդ օգուտ չես բերիլ ազգի։
ՀԱՅԵՐՈԻՍ ԹՈԻՔԸ
Դուն խելոք, հաշվով վաճառական ես,
Մյուլք, փող ու ապրանք, կասեն, շատ ունես. –
Բայց թե փողեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, փողիդ ալ վըրան։
Քաջ ես, լըսել ենք, ինքըդ մեծավոր,
Անուն հաղթողի ունես փառավոր.
Բայց թե թըրեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, թըրիդ ալ վըրան։
Ի վերուստ քանքար քեզի տված է,
Հեղինակ անունըդ աշխարհ փըռված է.
Բայց թե գըրչեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, գըրչիդ ալ վըրան։
Հեռատես մըտքով դուն զարդարեցար,
Հըզոր իշխանի սիրելին դարձար.
Բայց թե մրտքեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, մըտքիդ ալ վըրան։
Բանուկ ու ճարտար դուն ունիս ձեռքեր,
Շատ կըհորինես թանկագին բաներ.
Բայց թե ձեռքեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, ձեռքիդ ալ վըրան։
Երկինք շնորհեցին քեզ լեզու ճարտար,
Քարոզչի ստացար հըռչակ ու հանճար.
Բայց թե լեզվեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, լեզվիդ ալ վըրան:
Մեծ ուսում առիր, եղար գիտնական,
Գովքովըդ լըցված է մարդոց բերան.
Թե ուսումեդ շահ չունի Հայաստան,
Թըքել ենք քու ալ, ուսմանդ ալ վըրան:
Կուտամ քեզ պատիվ, կունենաս դու հարգ,
Ու կըդընեմ քեզ ազնիվ մարդոց կարգ,
Երբ օրորանեդ մինչի գերեզման
Միակ ձըգտմունքըդ լինի Հայաստան։
Ուժեղ հումոր էր…)))..
Ւնչևէ, առաջին չենք վերլուծի ( մանավանդ մեջը բառեր կան, որ չհասկացա)։
Երրկրորդը։
Վերնագիրը ազգային խտրականություն է ենթադրում։ (ռասիզմի քարոզ)
Մարդուն պատկանող տարբեր առարկաների, նրա մարմնի մասերի վրա թքելը, վիրավորում է մարդու արժանապատվությունը՝ ( Մասնավոր սեփականության անձեռնամխելիության, և մարդու արժանապատվությանը իրավունքը խախտելու կոչ)։
Մի խոսքով… Լոկալ սպառման ժամկետանց ապրանք է։ Համաշխարհային պոեզիայի գանձարան երբեք չի մտնի…)))…
Կստորագրեի բոլոր բառերի տակ, բացառությամբ մի մտքի, որի հետ համաձայն չեմ: Եթե նույնիսկ մեր դիպլոմը շատ տեղերում չի անցնում, պատճառը ամենևին էլ մեր “անարդյունավետ” կրթությունը կամ դրա որակը չէ. քանի որ մեր կրթությունը միայն վերջերս փչացրեցին` զանազան ռեֆորմներով և թեստային համակարգերով, որոնք գիտելիքը և ուսման պրոցեսը վերածում են հասարակ անգիր անելու վարժանքի, հնարավորություն չտալով ստուգել հասկացվել են արդյոք գիտելիքները, թե լոտոի թերթիկ գուշակելու պես պատահաբար լրացվել է թեստը: Բայց զարմանալին այն է, որ այս կրթական համակարգը մեզ պարտադրել են մեր դիպլոմները “չընդունող” արևմտյան կառույցները: Գաղտնիք չէ, որ մեր նախկին կրթահամակարգը համարվում էր ԽՍՍՄ-ի առեղծվածային հաջողությունների գաղտնիքներից մեկը:
Ասածս այն է, որ հարցը կրթության որակը չի, այլ այն, թե ՈՎՔԵՐ ԵՆ “ԴԱՏԱՎՈՐՆԵՐԸ”:
Հարգելի Հրանտ
Չեմ ուզում ընդունել ձեր հեգնանքը: Այո կան մարդիկ որոնց միջոցով են Հայաստանի մասին առաջին անգամ լսում: Իսկ ցավոք իրականությունն այն է, որ Հայաստանը այնքան փոքր ու աննշան երկիր է, որ ոչ մեկին նունիսկ չի հուզում, թէ ինչ կրթական մակարդակ ունի նա, կամ ունի արդյոք?: Նաև պետք չէ գովաբանել նախկին ԽՍՍՀՄ-ի կրթական համակարգը: Այն, որ հարաբերական բարվոք վիճակ է եղել (ցանկանում եմ նշել որ կային դրա օբյեկտիվ և սուբեկտիվ պատճառները) ամենեվին չի նշանակում, որ գիտությունը եղել է իր բարձրունքի վրա: Ընդհակառակը, չհաշված մի քանի նեղ ուղղությունների, գիտությունը ինչպես և ամեն ինչ ԽՍՍՀՄ-ում բացթողի վիճակում է եղել: Ինչ վերաբերվում է դիպլոմներին, մի մոռացեք, որ Հայաստանը այն եզակի երկիրն է, որտեղ փող են տալիս չսովորելու համար: Նորմալ երկրներում հակառակն է: Կարծում եմ սրանով ամեն ինչ ասված է:
Հարգանքներս
Վերջերս գյուղապետերից մեկի հետ զրույցի ժամանակ էսպիսի մի բան ասեց. ,, երբ նոր էի ընտրվել, մտածում էի շատ բան կարող եմ փոխել, շատերին կարող եմ օգնել, չեք պատկերացնում թե ինչ էր կատարվում գյուղապետարանի մոտ, մարդիք ուղղակի փողի հերթ էին կանգնած, բոլորի համար գյուղապետի պարտականությունը չունեվորին փող բաժանելն է, սկզբից, ճիշտն ասած շատերին եմ օգնել, կարող էք հարցնել, բայց հետո տեսա որ սենց չի լինի, չէի կարողանում ելքը գտնել, հետո գտա, երբ մեկը եկավ գումար ուզելու ասեցի գյուղի փողոցի էս հատվածում գործ պիտի անես ,արա եսել համապատասխան գումարը օրենքով դուրս գրեմ տամ, ասեց դե գնամ գործիքներս վերցնեմ գամ, գնաց ու գնաց….,,առակս ինչ կցուցանե,,….ծայրահեղության մեջ թաթախված ենք….
Հարգելի Արամ
Չնայած դուք ինձ հետ չեք “խոսում”, բայց ես հետ պատճառ չունեմ չխոսալու…:)
ինչպես նշել եք “Ճշմարտությունը բոլոր նկարագրված հարթություններից դուրս է: ”
Հանճարեղ Ակիրա Կուրասավան “Rashomon” ֆիլմում շատ մանրամասն ու հիմնավորապես “բացատրում” է, որ Ճշմարտությունը այնքան է, ինչքան որ իրենց զգայարաններով այն ընկալողների քանակն է:
Հաշվի առնելով, որ ինչքան անկատար է Մարդը, իր անկատար, համատիեզերական չափանիշներով շատ անգամ խղճուկ իր հինգ զգայարաններով որոնք տալիս են իրենց “ճշմարտության” իմպուլսները, դժվար չէ հասկանալ, որ այդ ազդանշանները շատ տարբեր են, նամանավանդ որ դրանք մեծապես կախված են անհատի պահի տակ եղած զգայականից, կամ այսպես ասած ներվային համակարգի տվյալ պահի վիճակից: Դա շատ ակնառու երևում է մասնավորապես և Ձեր մոտ, որտեղ ամեն օր մի նոր ճշմարտության վիճակ է: Դա շատ նորմալ է ու մարկային:
Ճշմարտությունը մեկն է միյան Աստծո տեսանկյունից, ելնելով Աստծո բաձարձակությունից աքսիոմայից:
Այնպես որ, իզուր մի “փաթաթեք” Ձեր “ճշմարտությունը” ուրինշներին որպես Միակ: Դա երբևէ չի հաջողվել ոչ մեկին, անգամ Աստծո որդուն – Քրիստոսին ու չի հաջողվի դա երբևէ ոչ մեկին:
Ուրիշ խոսք, որ Ձեր ընկալմամբ, Ձեր տեսանկյունից այն , ինչ որ Դուք էք համարում Ճշմարտություն, ունի լիարժեք ասվելու ու լսվելու իրավունք, ինչպես մնացած բոլորի Ճշմարտությունները:
Այստեղից ելնելով երբևէ պետք չէ որպես ճշմարտութայն կրող խոսալ մնացածի հետ բարձրերից…
Եթե Դուք ընկալում եք որ ճշմարտությունը այնտեղ է, որտեղ չի ներառնված Ձեր ընկալմամբ ծայրահեղությունները, դա չի նշանակում որ այդ Ձեր համար ծայրահեղություննում գտնվող մարդկանց Ճշմարտությունը դադարում է ազատության մեջ գոյություն ունենալուց:
Մյուս կողմից:
Մենք շատ ենք գրում, խոսում այն մասին, թե ինչպեսին պետք է լինի մեր պատկերացմամբ Հայ պետականությունը և հիմնականում քննարկում ենք Հայկական իշխանությունների երեք թևերին:
Սակայն մոռանում ենք, կամ շատ հպանցիկ ենք անդրադառնում չորրորդ թևին- Մամուլին:
Ու ի տարբերություն իշխանության այն տրադիցիոն 3 թևերին, որոնք գտնվում են մշտական քննադատության տակ, մամուլը Աշխարհում իրեն իրեն շատ ազատ է զգում, իսկ հայկական մամուլը, մասնավորապես Սերժ Սարգսյանի Նախագահության օրոք, իերնց զգումն է բացարձակ անպատասխանատու: Հայկական պատասխանատու չէ ոչ մեկի առաջ, ոչ ժողովրդի, ոչ էլ իշխանության մնացած թևեին, չհաշված իհարկե “վճարովի”, թողով գնված հոդվածները:
Հայկական պետականության ներկա փուլում ամենակարևոր հարցրեից մեկը այ սա է: Եվ ոչ թե այն հարցերը , որոնք Դուք բարձրացնում եք ամնեօրյա ձեր հոդվածներում: Մամուլը ինֆորմացիոն մասով պետք է լինի վստահելի: Ինչ որ մենք ենք կարդում ամեն օր ձեր թերթից, մասնավորապե Եվրոմիության և ՄՄ, Ռուսաստանի, Եվրոպական Միության երկրների մասին, ոչ մի վստահելու հինք չի թողնում: Ու վցավը այն է, որ ընդանրապես, Հայաստանում ոչ մի վստահելի աղբյուր չի երևում: Բոլորը անխտիր թեքում են, ծռում փաստերը: ծուռ հայլերիների թագավորություն է, որտեղ նիհարին կչաղացնեն, չաղին կնիհարացնեն, նայած թե որ ժուռնալիստը ինչ նախասիրություն ունի: Կամ ավլի վատ, նայած թե պատվիրատուն ով է, օլիգարխը՞, թե Գրանտ անունով մի թաքնված ու լավ փաթեթավորված “նվեր”: /Մեր թերթերին հասնող գրանտը իմիջայլող նման է նրան, ոնց որ ասենք երեխայի գլուխը սիրելով ,նրան փայլուն նեկերով ներկված ռումբ նվեր տաս,: մի օր համ ինքն է պայթելու, համ էլ իր տուն ու տեղը…/
Մի խոսքով ,այս իմաստով Հայաստանում իշխանության բոլոր թևերն էլ իրար համարժեք են պահում: Չնայած, իշանության տրադիցիոն 3 թևեի մեջ երևում է որոշակի սինխրոնիզացիոն մեխանիզմներ առկայություն , որւ շատ ուրախացնող է: Իսկ մամուլը դեռ մի տեսակ “անկապ” է: Ու իրա “հացը” աշխատում է դեղին մամուլին հատուկ միջոցներով
Հ.Գ. Սա ճշմարտության իմ ընկլալումն է:
Հարգելի Հակոբի, մտքերի հետ 100% համամիտ եմ:
Շնորհակալություն շատ դիպուկ ու ճիշտ փաստերի համար!
Իսկ եթե դատավորները բարեխիղճ լինեին արդյոք մեր կրթության որակը կարելի էր բավարար համարել.? Առանց մեկնաբանության ուզում եմ մի օրինակ բերել , իմ դպրոցական տարիներին (70-80 ականն թվականներ) եթե ավարտական դասարանի 20-25 շրջանավարտներրց 3-4 հոգի ընդունվում էին բուհ դա արդեն պարծանք էր թե դպրոցի եվ թե ծնողների համար, իսկ այդ երիդասարդներին գյուղում մատով էին ցույց տալիս, իսկ հիմա ջավախքի գյուղերից մեկում (իմ ծննդավայրում) այդ ցուցանիշները ասպիսին են ‘ այդ նույն 25 շրջանավարտներից 20-22 բուհ ընդունվողներ…Եթե մեկը կհաստատի որ դա խոսում է կրթական բարձր մակարդակի մասին, թող առաջինը քարը շպրտի ինձ վրա
” այդ նույն 25 շրջանավարտներից 20-22 բուհ ընդունվողներ…Եթե մեկը կհաստատի որ դա խոսում է կրթական բարձր մակարդակի մասին” …
Այո դա խոսում է կրթական բարձր մակարդակի մասին: Այն որ մարդ 10-12 տարի դպորց ավարտելուց հետո չի գնում կով կթելու կամ քար տաշելու (այս երկուսն էլ հարգանքի արժանի մասնագիտություն են, դրա մասին չե խոսքս) այլ շարունակում է իր կրթությունը, լավ թե վատ, արդեն մարդկանց ընդհանուր միջին կրթական մակարդակը բարձրանում է: նույնիսկ այն մարդիկ որոնք լավ բուհ են հաճախում, բայց չեն սովորում, էլի մի քայլ առաջ է, քան ընդհանրապես ոչ մի բուհ չհաճախելը, որովհետև էլի ման կարդում, գոնե մի կրթված մարդու հետ շփվում են: պարտադիր չի բոլորը Հարվարդ ավարտեն, հանճարներ լինեն որ ասեք այ սա կրթություն է: իսկ են 3-4 հոգին որ են ժամանակ կային, հիմա էլ կլինեն, որ ձեր ուզած բարձունքները գիտության և այլնի մեջ նվաճեն:
Ձեր ընդհանուր մտքի հետ համաձայն եմ, բայց նման ՛փողոտ՛ սովորողների շնորհիվ շատ խելացի և ունակ երիտասարդներ զրկվում են կրթության իրավունքից: Ցավոք մեզ մոտ գրեթե բոլորը ցանկանում են ԲՈՒՀ ընդունվել, իսկ մասնագիտական կրթությունը գտնվում է աղետալի վիճակում: Այնինչ այն ցանկացած տնտեսության շարժիչ ուժերից է:
Լավ է, որ կրթության նկատմամբ ձգտում կա, բայց իրականում հատկապես մասնավոր ԲՈՒՀ-երում ուսանող երիտասարդները համալրում են գործազուրկների շարքերը: Արդյունքում գործատուն չի գնահատում ԲՈՒՀ-ի կողմից տրված վկայականը: Ինչ անենք, թե կարմիր դիպլոմ ունես, ինչի մենակ խելացինե՞րն են կարմիր դիպլոմ ստանում: Ավելի գերադասելի է քիչ քանակով, բայց որակյալ:
Շատ հարմար տեսակետ է ,,այսինքն ս կեմ պովեդեշսյա….Էդ տեպքում սնկաին սկզբունքով բուսնած հաստատությունները չպետքէ հորջորջվեին համալսարաններ (վոչ ավել ոչ պակաս) այլ թող կոչվեին օրինակ էթիկաի և մարդկաին փոխհարաբերությունների կուլտուրաի ուսուցման կենտրոն, իսկ համալսարանի պատկառելի անվանումը մնար պետ.համալսարանին որպես մենաշնորհ ինչպես նախկինում էր.Բացի դրանից ախր այդ բուհ կոչեցյալների մեջ կան նաև բժշկական ուղղություն ոնեցողներ , որոնց շրջանավարտները արդեն հավակնում են գործ ունենալ մարդկաին կյանքի ու առողջության հետ քանի որ համարում են վոր իրենք էլ են ստացել բարձրագույն բժշկական կրթություն բժշկական պետական համալսարանի տված կրթությանը հավասար
Դա խոսում է անկապ ու անորակ բուհերի առատության և որքան հնարավոր է ուսման վարձ հավաքելու մոլուցքի մասին: Դիպլոմ է որ տպում են: Իսկ Ձեր նշած թվերին այդ 3-4-ը իրոք բարձր ցուցանիշ էր, և ճիշտը դա էր: Մեր այժմյան դիպլոմները չնդունելու համար դատավորներին չեմ մեղադրում: Խոսքս հենց նախկին որակից միտումնավոր նահանջի մասին է, ինչի պատճառները միայն կոմերցիոն են:
Սովետական կրթական սիստեմին չեմ անրադառնա, ողղակի կպատմեմ ինձ հետ տեղի ունեցածը։
՛՛ՍՄԿԿ Պատմության՛՛ ժամին դասախոսին ասացի.«Եթե ճիշտ է Ստալինի միտքը, որ՝ ՛՛կոմունիստական հասարակարգի նվաճումների հետ ավելի ու ավելի է ուժեղանում ներքին և արտաքին թշնամու դիմադրությունը՛՛, (երեսունականների ռեպրեսիաների «տեսական» հիմքը), ուրեմն կոմունիզմը երբեք չի հաղքի, քանի որ երբ կմոտենա կոմունիզմի վերջնական հաղթանակը՝ այնպիսի դիմադրություն կլինի, որ ստիպված կլինեն բոլորին գնդակահարել»։…)))…
Որի համար լսարանից դուրս վռնդվեցի, և ամբողջ սեմեստր դասի չթողնվեցի։
Ստիպված եղա ծանոթ գտնել, և փողով մի հատ 3 նշանակել տալ..))..
Հաջորդ սեմեստրին, երբ քաղաքականապես «ուղղվել» էի,(ենթադրում եմ՝ տվածս փողի շնորհիվ..))..) և ներս թողնվել լսարան, իմ ուժերով, նույն դասախոսի մոտ 4 ստացա։ Վերջում էլ, իրանից գոհ ասեց. «Տեսար, որ կարելի ա, առանց հարցեր տալու՝ պռոստը սովորել»։
Ըտենց էլ, առանց հարցեր տալու, պռոստը սովորում էինք… ..))..
(Չնայած, արդար լինելու համար, պետք է ասել, որ պետական բուհերի որակը ընկել է, իսկ կոպերատիվ «բուհերի» մեծ մասը ընդհամենը փող աշխատելու ձև է, երեխաներ էլ սովորելու մոտիվացիա չունեն՝ սովորեն, որ ինչ անեն?..))..)։
Արսենի այս մտքին էլ եմ լիովին համամիտ:
Չափազանց խելոք Արսեն, Ձեզ նմաններին ես ջանով չեմ դիմում, ևս մեկ անգամ ապացուցեցիք, որ Ձեր ցինիզմը սահմաններ չի ճանաչում, որ ի վիճակի չեք առանց վիրավորանքների գրառումներ կատարել: Ես կհետևեմ հույն փիլիսոփայի խրատին. մի վիճեք հիմարների հետ, մարդիկ կարող է Ձեր և հիմարի տարբերությունը չնկատեն: Ձեզ նման գրառում անողներին պարզապես պետք է առհամարհել: Կհետևեմ պրն. Աբրահամյանի օրինակին:
Նույնիսկ Փարիզը և Ձեր տարիքը Ձեզ չեն սովորեցրել կնոջ հետ տղամարդուն վայել խոսել: Որքան ողորմելի եք…
Հ.Գ. Մյուս ընթերցողներից ներողություն եմ խնդրում այս էմոցիոնալ գրառմանս համար:
Սիրելի Մարիամ, իմ անցյալ տարվա հարկային դեկլարացին ցույց է տալիս, որ ես ամենևին էլ ողորմելի չեմ…)).. Ուրախ եմ ձեր համար, որ դուք ձեր մտավոր հնարավորությունների մասին այդքան բարձր կարծիքի եք, ի վերջո, մեր ինքնազգացողության համար կարևորը իրականություն չէ, այլ իրականության մեր ընկալումը..))..
Իսկ էմոոցիոնալ գրառումների կարիք՝ իրոք չկա։ Հիշեք վիրտուալ շփման անվտանգության հիմնական կանոնները՝
Տողերը, որ դուք կարդում եք, մարդիկ չեն, ընդհամեն տողեր են։
Այստեղ չկան տղամարդիկ և կանայք, ընդհամենը IP հասցեներ են։
Կա միտք, որի կրիչի անձը (IP հասցեն) էական չէ։
Տողը կարող է ցինիկ լինել? Թերևս, հետո ինչ? Միտքը հերքեք, եթե կարող եք։
Հարգանքներով… (իմիջայլոց. իմ մոտ ցանկություն առաջացավ ձեզ հրակարմիր, դեղնին շերտերով, ծաղիկի թերթիկները ասեղնաձև ելուստներով վերջացող, 80 սմ բարձրությոն ունեցող կակաչների մեծ փունջ նվիրել։ Ցավոք, երևի չեմ կարողանալու…
Ի դեպ.. մեկ անգամ էլ ոշադիր կարդացի գրածս, փորձելով կռահել ինչից կարող էր վիրավորվել Մարիամը։ Տարբեր ձևերով կարելի հասկանալ միայն առաջին տողը։
«Չափազանց խելոք, Մարիամ ջան։»-ը չի նշանակում, որ ծաղրում եմ Մարիամին, նշանակում է, որ այն մարդիկ որոնք ժամանակին «թռել են»՝ չափազանց խելոք են։ Ֆրազի ճիշտ ձևը, որը երկիմաստություն չէր թողնի՝
«Այդ մարդիկ չափազանց խելոք են, Մարիամ ջան։» Կարդալ այդպես։
Պապիկյան, այնպես չէ, որ միշտ դեմ եմ քեզ…այս հարցում լիովին հետդ համամիտ եմ:
Դա իհարկե հուսադրող է, Վահան ջան))))
Ասեմ, որ ես էլ այդքան հիշաչար ու “թարախ” մեկը չեմ` երբ խոսքը անձամբ ինձ է վերաբերվում, բայց Հայաստանի և հայ ինքնության հասցեին ոտնձգությունները հիվանդագին եմ ընդունում: Այդ իսկ պատճառով մեկ անգամ ևս հորդորում եմ այն վիճահարույց “դիրքորոշումդ” այլևս չկրկնես, կամ ավելի ճիշտ` վերաձևակերպես: Ոչ մի առանձին վերցրած անձի, տգետ օլիգարխի, չինովնիկի, կամ դրանց խմբի երբեք մի նույնացրու ազգիդ հետ, դրանից ելնելով էլ ամաչելով, որ դու էլ ես այդ ազգին պատկանում: Ես լիովին հակառակ կերպ եմ մտածում: Ես համարում եմ որ հայը հենց ես եմ` մեկը իմ հինավուրց կուլտուրայով ու պատմությամբ ազգի ներկայացուցիչներից, հետևաբար այդ զգացումը իմ մոտ միայն հպարտություն է առաջացնում: Իսկ վերը նշված արատավոր և զզվելի անձիք և դրանց կլանները իմ նոտ ևս ամոթի զգացում են առաջացնում, բայց այլ տեսանկյունից` ես ամաչում եմ, որ ՆՐԱՆՔ ԷԼ ԵՆ ՀԱՅ: Երբեք մի զիջիր դիրքերդ, ՀԱՅԸ դու ես, ես եմ, սահմանին կանգնած զինվորը, այս հողից ծնված բոլոր արժանավոր զավակները: Մտածիր այդ մասին և այլևս երբեք չամաչես հայ լինելուց, ամոթ է…
Այստեղ էլ եմ լրիվ համամիտ քեզ հետ, Հրանտ, բացարձակապես նույն կերպ եմ մտածում: Ցավոք, երեւույթը, որի մասին խոսել էի, վերաբերվում է ոչ թե անձերի, մարդկանց խմբի, այլ ազգիս է բնութագրում: Դրա համար եմ ամաչում: Թե չէ` իհարկե հպարտ եմ, որ հայ եմ, որ նույն ազգից եմ ինչ Թումանյանը, Կոմիտասը, Մաշտոցը, Նժդեհը ու բազում մեր մեծերը, իհարկե հպարտ եմ, որ հայ եմ, ու հենց այդ պատճառով է, որ ավելի խստապահանջ եմ իմ` ազգիս հանդեպ, ու հենց դրա պատճառով է, որ ինձ համար մերժելի երեւույթները շատ ցավագին եմ ընկալում:
Արամ Աբրահամյանին՝
Կամ կեղծ ահազանգեր՝ իբր, «այլասերված Եվրոպայից» ներմուծված LGBT համայնքը քանդում է մեր ազգային ինքնությունն ու ընտանիքը:
Ի՞նչն է ԿԵՂԾ այս պնդումում, սպասենք այքան մինչև ավանդական ԿԱՐՄԻՐ ԽՆՁՈՐԸ փոխարինվի բանանով կամ վարունգով՝ լեսբի կամ գոմո հարսնեական զույգի պարագայում:
Լիովին համամիտ եմ Ձեզ հետ, հարգելի Արամ Աբրահամյան: Ինչպես միշտ, գործ ունենք ծայրահեղությունների հետ: Ցավոք սրտի, այդպես էլ մեր ազգի միջից դուրս չեկավ ծայրահեղությունը: Մենք երբեք չկարողացանք ընտրել ոսկե միջինը` ցանկացած հարցում, ցանկացած խնդրի, երևույթի մեջ: Կարծում եմ, դա է հիմնական մեր այս իրար հաջորդող անհաջողությունների պատճառը: Չեմ ցանկանում մանրամասնել մեր ծայրահեղությունների շարանը, բայց միևնույն ժամանակ չեմ հիշում գեթ մի դեպք, երբ ընտրել ենք այդ ոսկե միջինը ու քիչ թե շատ հաջողություն արձանագրել: Բայց այ միջակության հարցում` ամեն ինչ ընտիր է: Ոսկե միջինի փոխարեն ջերմեռանդորեն մեր մեջ բուն դրեց գորշ միջակությունը….
Հետաքրքիրն այն է,որ այսպիսի ընդիմադիր կեցվածքով թերթի կայքում անգամ,մենք՝ռուսամետներս մեծամասնություն ենք կազմում։Բարեկամներ սա իրոք ֆուրոր է,ես ուղղակի խոսքեր չունեմ նկարագրելու թե որքան է սա ինձ համար հաճելի։