«Առավոտի» «Դեմ առ դեմ» հաղորդաշարում բլոգեր Տիգրան Քոչարյանը
եւ իրավապաշտպան Վարդան Հարությունյանը զուգահեռներ են անցկացնում Հայաստանում
եւ Ուկրաինայում ստեղծված իրավիճակների միջեւ:
Արամ Աբրահամյան.- ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը Երեւանում անդրադառնալով Ուկրաինայում տեղի ունեցող իրադարձություններին՝ նշել է, որ դրանք կապ չունեին եվրաինտեգրման հետ, ու որ ցույցերին հատուկ նախապատրաստված «գրոհայիններ» էին: Ձեր վերաբերմունքը՝ ճի՞շտ է Պուտինի վարկածը, ինչո՞ւ են մարդիկ փողոց դուրս եկել:
Տիգրան Քոչարյան.- Սկզբում դուրս էին եկել եվրաինտեգրման աջակիցները, կարծեմ 3 օր անցավ, բայց «Բերկուտի» ուժային օպերացիայից հետո դուրս եկան 100 հազարավոր մարդիկ՝ բողոքելով, որ ծեծում են ուսանողներին, կանանց, լրագրողներին: Գրոհայինների վարկածը ունի երկու բացատրություն. մի մասը պնդում է, որ դա իշխանությունների կողմից պատրաստված սադրանք էր, մյուս մասն ասում է, որ այդ մարդիկ եկել են Արեւմտյան Ուկրաինայից՝ «Ունա-Ունսոյի» տղաներն են (ծայրահեղական, ազգայնական կազմակերպություն – Ա. Ա.), երկու վարկածներն էլ գոյության իրավունք ունեն:
Վարդան Հարությունյան.– Պուտինի հայտարարությունը համարում եմ կագեբեշնիկական: Այդ ժամանակները անցել են, երբ կարելի էր այդ կարգի գնահատականներ տալ: Ուկրաինայի դեպքերի մասին կասեմ, որ այդ մարդիկ, ովքեր որ հարձակվում էին նստավայրի վրա, նրանց մի մասին կարողացան հենց ընդդիմադիրները միտինգի ժամանակ բռնել, եւ պարզվեց, որ դրանք իրենց մոտ «տիտուշկեքն» են՝ սպորտսմենի անունով, որը հարվածել էր լրագրողին, մեր տերմինաբանությամբ՝ «սափրագլուխները»: Չեմ ցանկանում ուկրաինական դեպքերի մասին խոսելիս Հայաստանը նվաստացնել, որովհետեւ այն, ինչ կատարվում է Ուկրաինայում այսօր, Հայաստանում բազմիցս կատարվել է: Ես հիշում եմ՝ 2004թ. միտինգների ժամանակ, երբ Բաղրամյան փողոցում մարդկանց ծեծեցին, հաջորդ օրը ես ուրախացած եւ զարմացած էի, որ հսկայական քանակով մարդ էր եկել: Մոտավորապես դա է կատարվում Ուկրաինայում. մարդկանց արժանապատվությունն է վիրավորվել: Սկզբում, իհարկե, դուրս են գալիս քաղաքական գործիչները, քաղաքականացված մարդիկ, բայց հետո նրանց միանում է գունավորում չունեցող քաղաքացին՝ պարզապես իր արժանապատվությունը պաշտպանելու համար՝ դա շատ լավ բան է:
Կարդացեք նաև
Տ. Ք.– Շատ նմանություններ եմ տեսնում մարտի 1-ի դեպքերի հետ, ուղղակի Ուկրաինայում դեռեւս չեն կրակում: Մարտի 1-ին ժողովուրդը նստած էր օպերայում, եւ ինչքան գնում էր, քանակը պակասում էր. եթե ցրելը չլիներ, առավոտյան ալիքը չէր բարձրանա:
Ա. Ա.- Մեր արժանապատվությունը չի՞ վիրավորվում, երբ Պուտինի այցի ժամանակ 100 հոգու տանում են քաղմաս:
Վ. Հ.– Մեր արժանապատվությունը նույնպես վիրավորվում է: Մարտի 1-ին հենց վիրավորված արժանապատվությունն էր պատճառը, որ առավոտյան բռնությունից հետո եկել էին բոլորը, ոչ թե նրանք, ովքեր լեւոնական էին կամ ընդդեմ Սերժի, այլ նրանք, ովքեր ասում էին՝ մի ծեծեք մեզ: Դրանից հետո իշխանությունները ուղղակի կրակեցին ժողովրդի վրա:
Ա. Ա.- Ինչո՞ւ սեպտեմբերի 3-ից հետո Հայաստանում ոչ ոք փողոց դուրս չեկավ, իսկ երբ Յանուկովիչը հետ կանգնեց եվրաինտեգրացիայից, Կիեւում մարդիկ սկսեցին զանգվածաբար բողոքել:
Վ. Հ.- 2008-ի մարտի 1-ը մեզ վրա բավականին մեծ ազդեցություն է թողել, մենք մի քիչ ավելի զգուշավոր ենք դարձել, մենք տեսել ենք այն, ինչ չեն տեսել ուկրաինացիները՝ նրանք դեռ ոգեւորված են:
Տ. Ք.- Մեզ մոտ դուրս չեն գալիս, որովհետեւ ժողովրդի մեծամասնությունը ցանկություն ունի մերձենալ Ռուսաստանի հետ, դա ակներեւ է: Ժողովուրդը դա ցույց է տալիս իր արտագաղթով՝ տեսեք, թե ուր է գնում: Այստեղ հանուն եվրաինտեգրման դուրս է եկել 500 հոգի, կարող է լինել 1000, բայց, երեւի, 5000-ից ոչ ավելի: Ժողովրդի գիտակցության մեջ մնացել է Ռուսաստանը, Սովետական Միությունը. ժողովուրդը գնաց Կարեն Դեմիրճյանի հետեւից, որովհետեւ ուզում եր վերադառնար Խորհրդային Միությունը, մինչեւ հիմա ժողովուրդը այդ բաներով է ապրում:
Վ. Հ.– Բողոքող զանգվածը Հայաստանում չի, Հայաստանում մնացել են նրանք, ովքեր այսօր պատրաստ չեն բողոքելու, մնացել են այն մարդիկ, որոնք մտածում են Հայաստանից գնալու մասին:
Տ. Ք.- Հաշվի առնենք նաեւ՝ ժողովրդի բարեկամների կեսը Ռուսաստանում է, իսկ Ռուսաստանում ապրող մարդը պուտինիզմով է վարակված: Այսինքն՝ մեզ մոտ գումարվում է սովետի կարոտը՝ գումարած խոպանից եկածների կամ գտնվողների տրամաբանությունը, դրա համար այստեղ դեպի Եվրոպա գնացող զանգվածը շատ քիչ է:
Վ. Հ.– Մենք պետք է արձանագրենք՝ շատ տխուր իրավիճակ է մեզանում: Մեր ապրած վերջին 15-20 տարին փաստորեն գոյություն չունի, մենք ջնջում ենք այն մեր հուշերից, մենք վերադարձել ենք 90-ից առաջ ինչ-որ մի շրջան, փորձում ենք դրանով ապրել:
Պատրաստեց ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ
Բանավեճն ամբողջությամբ
