ՌԴ նախագահ Պուտինի՝ Հայաստան այցի օրը Մաքսային միության (ոչ թե Պուտինի եւ Ռուսաստանի) դեմ բողոքող երիտասարդների «որակը» որոշակի հույսեր է ներշնչում: Զգուշավոր լավատեսությամբ արձանագրենք, որ 22 տարում Հայաստանում մեծացել են հարյուրավոր երիտասարդներ, որոնք՝ ա/ Հայաստանից ոչ մի պարագայում չեն գնալու, բ/ ուզում են ապրել անկախ երկրում, գ/ ոչ մեկից չեն վախենում, դ/ ոչ մեկի ասածը հալած յուղի տեղ չեն դնում: Եթե նույնիսկ այդպիսի 500 երիտասարդ կա, դա արդեն իսկ նվաճում է, որովհետեւ 500 ակտիվ, համոզմունքներ ունեցող երիտասարդներն ավելի ընդունակ են փոխել իրավիճակը, քան 500 հազար կոմունիստական երշիկի մասին երազող թոշակառուները, որոնք ընտրությունների ժամանակ կգան հանրահավաքների, կփնթփնթան, կհայհոյեն, կանիծեն, հետո սուսուփուս կվերցնեն իրենց 5000 դրամանոցները եւ կգնան ընտրությունների:
Այդ մի քանի հարյուր երիտասարդները, հուսով եմ, «կթարգմանեն» հասարակության (այդ թվում՝ հիշյալ թոշակառուների) դժգոհությունը ժամանակակից ռացիոնալ լեզվով ու կտարածեն այն գաղափարները, որոնք իսկապես կարող են միավորել հասարակությունը: Ենթադրելի է, որ այդ գաղափարները կունենան որոշակի ազգայնական երանգ: Անձամբ ես ազգայնականության նկատմամբ որեւէ համակրանք չունեմ, բայց իրադարձությունների տրամաբանությունը հուշում է, որ եթե Հայաստանում պետք է լինեն ինչ-որ գաղափարներ, ապա զարգացման ներուժ, ինձ թվում է, ունեն հենց ազգայնական գաղափարները: Դա որոշ չափով «պատասխան է» ռուսական ազգայնականությանը, Պուտինի «բյուզանդական» հավակնություններին, արհամարհական, «խալաթային» վերաբերմունքին, հայոց լեզվի, մշակույթի, ընդհանրապես ինքնիշխանության հանդեպ ոտնձգություններին: Պետք է օբյեկտիվորեն ընդունել նաեւ, որ «ոչ ազգայնական» (ազատական եւ սոցիալիստական) գաղափարները խորը ճգնաժամ են ապրում:
Բայց անկախ նրանից, թե ինչպիսի գաղափարներ են Հայաստանում զարգանալու, պարզ է, որ «անկախության սերնդի» ամրապնդվելուն եւ ազդեցության ոլորտը մեծացնելուն զուգահեռ իշխանությանը գնալով ավելի ու ավելի դժվար կլինի իրագործել իր վիճահարույց որոշումները՝ սկսած կուտակային կենսաթոշակից, վերջացրած տրանսպորտի թանկացմամբ: Առավել եւս դժվար կլինի ընտրությունների ժամանակ «գողականների» միջոցով ահաբեկել մարդկանց, ընտրակաշառք բաժանել եւ զբաղվել զանազան այլ կեղծիքներով: Ընդդիմությանն էլ, հավանաբար, դժվար կլինի օրակարգ ձեւավորել հնամաշ՝ «ՀՀՇ-ԱԺՄ-ական» մեթոդներով:
Ինչ մնում է մեզ՝ նախկին խորհրդային մարդկանց, ապա մենք պարտավոր ենք մեր համեստ գիտելիքները փոխանցել այդ երեխաներին՝ առանց անիմաստ խրատների եւ ուղղորդումների: Այդ գիտելիքները ժամանակակից լեզվով «թարգմանելը» նույնպես հաջորդ սերնդի գործն է:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Զգուշավոր լավատեսությամբ արձանագրենք, որ 22 տարում Հայաստանում մեծացել են հարյուրավոր երիտասարդներ, որոնք՝ ա/ Հայաստանից ոչ մի պարագայում չեն գնալու, բ/ ուզում են ապրել անկախ երկրում, գ/ ոչ մեկից չեն վախենում, դ/ ոչ մեկի ասածը հալած յուղի տեղ չեն դնում:
Լիովին համաձայն եմ, և հպարտանում եմ դրա համար: Վերջերս, երբ ամուսինս որդուս /նա 22 տարեկան է, մասնագիտությամբ ծրագրավորող/ առաջարկեց իր հետ մեկնել Մոսկվա աշխատելու, բավականին բարձր վարձատրությամբ, տղաս հրաժարվեց և պատճառաբանությունը 2-ն էին՝
1.եթե կռիվ սկսվի, ով է պաշտպանելու մեր հայրենիքը / մենք ապրում ենք Արցախում/
2.ես իմ հայրենիքը չեմ թողնի, որ ով ինչ ուզում է անի, մենք պետք է փոխենք մեր երկիրը:
Ես արցունքներս հազիվ էի զսպում, ես, իրոք, հպարտ եմ, որ տղաս այդպես է մտածում:
Հարգելի Գայանե:
Ուրախ եմ Ձեր համար:
Սակայն այստեղ Արամը հիացական տոբերով գրել է ոչ թե նրանց մասին, ովքեր պատրաստ են պաշտպանել հայրենիքը, այլ նրանց մասին, ովքեր ստանալով “եվրոպական մեսսեջներ” մասնավորապես այս կայքից, ու նրա խմբագրեից, եվրապական գունավոր հեղախություններ են պատրաստ անել Հայաստանում,. ու “ազատվել ատելի Պուտինի լծից”:
Սխալ ինտեռնետ հասցե եք ընտրել Ձեր գրառման համար:
Հարգելի Հակոբ։ Մի թէ տեսանելի չի, որ հասարակ մարդիկ Եվրոպական երկրներում ապրում են ավելի ազատ, առժանապատիվ և կարող են պաշտպանել իրենց շահերը։ Արևմուտքը դրախտ չէ, այնտեղ էլ կան բազմաթիվ թերություններ, բայց եկեք անկեղծ լինենք՛ մի թէ դրանք կարելի է համեմատել Ռուսաստանի թերությունների հետ։ Մի մեղադրե՛ք այն երիտասարդներին որոնք ընդվզում են ստի, անարդարության, և «ականջը կանչի ասողին» գարշ մթնոլորտի դեմ։
Հարգելի Կարեն, Դուք գտնվում էք պրոպագանդայի ազդեցության տակ: Որպեսզի հասկանաք այդ ինչ “ազատություն” է տիրում Եվրոպա մայրցամաքի սփռված պետություններում. պետք է այնտեղ ապրեք որպես լիարժեք քաղաքացի: Ու հավատացեք, որ ազատությունների առումով մասնավորապես Հայաստանում աշխարհի մակարդակով լավագույն վիճակներից մեկն է, ու դա մեծ ձեռքբերում է ամբողջ հայերիս ու նաև մեր Նախագահի -Սերժ Սարգսյանի:
Կա նաև մի այլ ճանապարհ, հասկանալու եվրոպական ազատությունը ինչ բան է: Օգտվել նորմալ, կամ խոշոր եվրապական արվեստագետների, ստեղծագործություններից, մասնավորապես Costa-Gavras-ի ֆիլմերը – օրինակ “Eden Is West”, որոնք նկարագրում են հենց այդ “ազատությունները” որպես մեծ խաբեություն, իլուզիա:
Մարդիկ այնքան ստրկացված են, որ դուք ձեր ամենավատ երազում անգամ չեք պատկեարցնի դա:
Բացեք ձեր աչքերը, երեւի երազ եք տեսնում
Հումորի զգացումը գերազանց է…))..
Իմիջայոց. Տեսակետ է, որը գոյության իրավունք ունի։ Ֆինասնսական հաստատություններից ցմահ կախումը կարելի է ընդունել որպես ստրկության տեսակ։ Պետությունը քո մասին ունի այնքան ինֆորմացիա, որ ոչ մի ԿԳԲ երազել չի կարող։ Որևէ իրավախախտում որևէ բնագավառում՝ քեզ հետապնդում է մինիմում 10 տարի։ Ոչ հաճելի բաներ կան, բայց եկեք գոնե մի բանում համաձայնենք՝ Բոլորի համար օրենքները նույնն են։ Որևէ քեզ հետաքրքրող հարց չկա, որի սպառիչ պատասխանը դու չես ստանա (պետության անվտանգությունից բխող սահմանափակումներով իհարկե, ընդ որոմ որ հարցերին չեն պատասխանելու՝ որոշում է պառլամենտը)։ Անհնար է, որևէ ոստիկանի հարցնես. «ինչ ես անում» և ստանաս «քո ինչ գործն է» պատասխանը։
Իսկապես բարկանում եմ: Ինչպե՞ս կարելի է ամեն ինչ սև ու սպիտակ գույներով նայել: Ով մեզ հետ չէ՝ մեզ դեմ է: Մի՞թե կարծում եք, որ այդ երիտասարդներին կարելի է ուղորդել: Միգուցե կային նրանց մեջ այդպիսինները, որ ուղորդվել են, բայց միթե երիտասարդությունը չունի իրավունք իր ձայնն արտահայտելու: Ի՞նչ է, Ռուսաստանում մեր հայրենակիցներին աղ ու հացով են դիմավորում: Ոչ: Եվրոպայում էլ մեզ չեն սպասում: Բայց այդ նույն «այլասերված» եվրոպական երկրներում շարքային քաղաքացին ավելի հարգված և պաշտպանված է, քան անծայրածիր Ռուսաստանում: Եթե այդքան բարեկեցիկ երկիր լիներ վերջինս, այնտեղի բնակչությունը նույնպես չէր ձգտի արտագաղթել: Վերջիվերջո ես էլ եմ կազմում այդ երիտասարդության մի մասը, չնայած Պուտինի դեմ ցույցին չեմ մասնակեցել և ուզում եմ իմ հայրենիքը, որի համար իմ եղբայրներն ու ծնողները արյուն են թափել, ազատ ու անկախ տեսնել գոնե այնքանով, որքանով հնարավոր է: Ես չեմ ուզում հեղափոխություն և արյունահեղություն տեսնել իմ երկրում: Ուզում եմ ընդամենը արժաապատիվ կյանքով ապրել ու չդառնալ ռուսական գուբեռնիայի քաղաքացի, որտեղ իմ ազգի հանդեպ առհամարհական черный кавказец-ն է ամենատարածված անունը:
Եվս մեկ բան ավելացնեմ. եթե այդքան Ռուսաստանով հիանում եք, հաջորդ անգամ որևէ ապրանք գնելիս, օրինակ ավտոմեքենա, գնեք Ռուսաստանի Լադան, այլ ոչ գերմանական Մերսեդեսը կամ ճապոնական Տոյոտան, կամ թեկուզ դեղորայքը:
Հարգելի Արամ: Ես մեկ անգամ արդեն առիթ եմ ունեցել մեկնաբանել ձեր “ոչ պոլիտկորեկտ” վերաբերմունքը թոշակառուների հանդեպ; Ես բազում մարդիկ գիտեմ, որոնք դեռ թաշակառու չեն, բայց պատկանում են ձեր նշած խմբին; Եվ ընդհակառակը թոշակառուներ, որոնք չեն պատկանում; Որպեսզի երրորդ անգամ չանդրադառնանք ձեր այսպես կոչված “թոշակառուներին”, խնդորւմ եմ մի այլ ահյհոյական անվանում գտնել ձեր նշած խմբի մարդկանց համար, ասենք` կարոտախտավոր կամ մի այլ բան` ձեր ընտրությամբ;
Հարգելի Ալեքսանդր, հայրս թոշակառու է: Բնականաբար, ոչ մի կարոտախտով չի տառապում, բայց իմ գրածից բառարձկապես չի վիրավորվում: Հասարակական կյանքում կարոտախտով առաջնորդվողները, սակայն, ՄԵԾ ՄԱՍԱՄԲ թոշակառուներ են: Եթե ես, օրինակ, գրում եմ՝ հավաքվել են կոնֆետ սիրող 100 երեխաներ, դա դեռ չի նշանակում, որ ես պնդում եմ, թե ԲՈԼՈՐ երեխաները կոնֆետ են սիրում: Բոլոր դեպքերում Ձեր դիտողությունը հաշվի կառնեմ: Շնորհակալություն:
Շնորհակալություն; Թեև 90-ականներին անմակարդակ գործարանների աշխատողներից և հիմնակրկներում ժամանակ սպանող սուրճ խմողներից շատերը դեռ թոշակի տարիքի չեն հասել:
Պարոն Աբրահամյան, երբ որ ատոմակայանը պայթի նորից եք Զգուշավոր լավատեսությամբ արձանագրելու, որ 22 տարում Հայաստանում մեծացել են հարյուրավոր երիտասարդներ, որոնք՝ Հայաստանից ոչ մի պարագայում չեն գնալու?
Սոցիալ-հոգեբանական «ատոմակայանը» վաղուց է պայթել (կարող եք ասել, որ չի պայթել?) էդ ինչ սադիստական «Զգուշավոր լավատեսություն» է?
Ձեր «լավատեսությունը» նման է բանտի պետի լավատեսության, չնայած բանտի դռները կիսաբաց են, բայց բանտապետը «Զգուշավոր լավատեսությամբ» հայտնում է, որ կան բանտարկյալներ, որ բանտից դուրս չեն գա..))..
Պայմանները անմարդկային են, (եթե կարող եք՝ պնդեք հակառակը), «լավատեսությունից» բացի, ուրիշ բան ունեք առաջարկելու?
Միակ բանը, որ կարող եք հաստատ «լավատեսությամբ» պնդել, այն է, որ այսօրվա ռեժիմը դեռ երկար շարունակվելու է։ (հենա, Պուտինն էլ եկավ՝ պեչատը խփեց)։
Գորտի «փորձը» երևի գիտեք՝ երբ, որ գորտին գցում են տաք ջրով կաթսայի մեջ, ամեն ինչ անում է, որ դուրս թռնի, և մեծ մասամբ, փրկվում է։ Երբ նույն գորտին դնում եք կաթսայում սառը ջրի մեջ, եվ դանդաղ բարձրացնում ջերմաստիճանը՝ գորտը կաթսայից դուրս թռնելու փորձեր չի անում։ Անընդհատ հարմարվում է մինչև կխաշվի։
Ես ասում եմ՝«թռեք կաթսայից, բոլորդ չէ, բայց մի մսաը հաստատ կփրկվի»։
Դուք ինչ եք ասում? «Զգուշավոր լավատեսությամբ» նստեք կաթսայում?..))..
Դուք երաշխավորում եք, որ այդ երիտասարդներին (բոլորին) դանդաղ տաքացվող կաթսայի մեջ մնացած գորտի ճակատագիրը չի սպասվում? Թե, ընդհամեն «Զգուշավոր լավատեսությամբ», հույս ունեք, որ այդպես չի լինի?..))..
Հարգելի Արսեն, Դուք այդ կաթսայից արդեն դուրս եք եկել: Թողեք մեզ՝ անխելք ու անճար հայաստանցիներիս, որ մենք որոշենք՝ կաթսայից դուրս գանք, թե ոչ:
Գրել եք. “500 հազար կոմունիստական երշիկի մասին երազող թոշակառուները, …”: Դուք գիտեք որ Հայաստանում ինչ չափերի է հասնում աղքատությունը և ժողովրդոի քանի տոկոսն է աղքատության սամանգծից այն կողմ? Գիտեք, որ թոշակառուները Հայսաստանի թերևս ամենաանպաշտպան խավն են? գիտեք որ թոշակով երշիկ շատ դժվար ու գուցե անհնար է գնել? Գիտեք որ այդ մարդիկ շատ անգամ սոված են պարկում քնելու? Կարծում եմ որ գիտեք: ՈՒ այդքանից հետո հեգնանքով եք խոսում այդ մարդկանց մասին որոնք գուցե հացի ու տարրական պայմանների կարոտ են: Հաշվի չառնելով, դեռ, որ այդ “թոշակառուներն” են այն երկիրը սարքել որի մեջ դուք ապրում եք ու օգտվում բարիքներից:
Իսկ հիմա ձեր “500 երիտասարդների մասին”: այնտեղ տարբեր մարդիկ կային: Բայց այն որ 23 տարեկան հասուն լրագրողը բղավում է թե ինքը անչափահաս է (տեասնյութ շատ կայքեր են տեղադրել, տեսած կլինեք), բաց թողեք, այ դա արդեն սովորական “ինքնիշխան” և “հպարտ” քաղաքցու պահվածք չե: դա շատ լավ մտածված ու պարապած անձի վարք է, որ նախորոք շատ լավ գիտի օրենքները անչափահասերի վերաբերյալ, գիտի որ իրեն լուսանկարում են հազար կողմից, ու գիտի թե ինչ անի երբ պահը գա երբ իրեն բռնելու են: մեզ պրոֆեսիոնալ հեղափոխականների հասարկություն պետք չի: այդ 500 հազար անմեղ ու անշահախնդիր թոշակառուներն են երկիր պահել, որոնց իրենց հասանելիք “երշիկից” զրկել են 80-90-ական թվականների պրոֆեսիոնալ հեղափոխականները:
Այո, և եթե դեռ բարուրի մեջ չխեղդվի այդ եվրոպական գունավոր “հոտերը”, ապա Հայաստանից իրականում միայն թանգարանային էքպանատներ կմնան:
Իմիջայլոց, մյուս աղջնակը, որը նույնպես հայտնվում է վիդեոյում, կյանքի մեծ մասը եվրոպակամ գրանտներով եվրոպաներում բառադի “սովորող” անձ է: Խոսքը Բյուրակն Իշխանյանի մասին է, ում մասին մեր հագելի “Առավոտի” լրագրողը, ով նաև Բյուրակնի եղբայր է ներկայացել, մի հոգեճշմիկ պամտություն է ձոնել, կապված Պուտինի, ասել է Ռուսաստանի դեմ կազմակերպված գունավոր բողոքին:
Իմ ընթերցողների շրջանում առավել ակտիվ են ԳՈՒԼԱԳ-ի հետնորդները:
Տեսնում եք ինչ անարդար է կյանքը? Hakob-ը ապրում է Կանադայում, նրան ես ամբողջ հոգով ցանկանում եմ Հայաստանում ապրել..)).. իսկ 500 երիտասարդին, որոնք իսկսպես արժանի են նորմալ կյանքի, դուք դատապարտել եք Հայաստանում ապրելու..))..
Հարգելի Արսեն, քանի որ շատ է չարչրկվում ասենք իմ ապրելու վայրը, ապա ասեմ որ դա ժամանակավոր է, ու մայիսի սկզբի համար արդեն տոմս գնել եմ: Եվ եկեք սրանով ավարտենք այս հարցի շուրջ հեգնանքները
Ավելի կարևոո հարցեր կան: Որոնցից մեկը այն է, որ կարելի է հասկանալ, որ այս ձեր և որոշ մարդկանց պեսիմիզմը, ինչը նույնպես վկայում է, որ Հայաստանում տեղի են ունենում խոշոր փոփոխություններ: Ցավում է մենակ այն ժամանակ, երբ իրականում պայքար է գնում հիվանդության դեմ, ասել է նաև- բուժվում է հիվանդությունը:
Հակոբ, ապրելուդ տեղը ինձ համար նշանակություն չունի…. ուղղակի հռչակագրային դատողություններ եմ լսում, թե Եւրոպայում վատ է, Հայաստանում` լավ…. կոնկրետ օրինակներով խոսիր, որ համեմատությունդ էլ հասկանալի լինի… ինձ համար Հայաստանից դուրս լիքը վատ բաներ կան եւ այդ վատ բաները մեծ արագությամբ լցվում են Հայաստան: Ես չեմ ուզում դա լինի: Ուզում եմ Հայաստանը չընդօրինակի «դրսում էլ է այդպես» երեւույթները: Եթե պիտի որեւէ բան ընդօրինակվի, ապա միայն լավը, քաղաքացու շահերից բխողը…իսկ մեզանում ամեն ինչ արվում է, որ շահի կլանը…. օրինակներ` ինչքան ուզեք
Հարգելի Hakob, Երբ կբուժեք հիվանդություն, ես կլինեմ առաջինը, որ ձեզ կշնորհավորեմ։ Ւսկ առայժ, ունենք այնպիսի Հայաստան ինչպիսին ունենք, և այնպիսի Ռուսաստան ինչպիսին ունենք։ Եվ թույլ տվեք չհավատալ հերթական «երջանիկ ապագա» խոստացողներին։ «Տառապանքս փորձ ունի…» հանձինս կոմունիստական ԽՍՀՄ-ի խոստացած «երջանիկ ապագա»ի։ Ռուսաստանը այսօր էլ նույնն է, նույն մեթոդները, նույն դեմքերը, նույն պրոբլեմները։
Կարող եք ասել, որ օրինակը այսօր մարդու կյանքը, ազատությունը, արժանապատվությունը ինչ-որ բան արժի Հայաստանում կամ Ռուսաստանում? Փորձեք…
Ձեզ քանի տարի է պետք, որ երկիրը դրախտ սարքեք, ես էլ ասեմ «հա էլի, արեցին» և ընդունեմ իմ «սխալը»..))…
Արսեն, ամեն մարդու կյանքն ու արժանապատվությունը արժի ուղիղ այնքան, որքան նա ինքը գնահատում է: Իմը, ընկերներիս, ընտանիքինս` անչափ մեծ արժեք ունեն: Ենթադրում եմ` Դուք Ձեր կյանքն ու արժանապատվությունը այստեղ ինքներդ եք ժամանակին արժեզրկել, այդ իսկ պատճառով փորձում եք դրանք վերագտնել օտար շրջապատում: Կարծում եմ դրանով է պայմանավորված նաև այս անթաքույց չարությունը Ձեզ ծնած հողի նկատմամբ: Բնորոշ է նաև այն, որ այդքանից հետո դեռ ինչ որ ժամկետներ եք հարցնում, որում եթե հասցնենք երկիրը լավացնենք` Դուք մեծահոգաբար “կնդունեք Ձեր սխալը”, իբր մենք էլ գիշերները չենք քնում, մտածում ենք` ոնց անենք Արսենին բան ապացուցենք… ընգեր ջան~~~
Ես մի փոքր այլ կարծիքի եմ։
Ամեն մարդու կյանքն արժի այնքան, ինչքան հեշտությամբ են նրան սպանում “Առագաստում”, “Հարսնաքարում” , և գնդակահարում դղյակների բակում՝ մնալով անպատիժ։
Ամեն մեկի արժանապատվությունը արժի այնքան, ինչքան հեշտությամբ են նրան ծեծում ոստիկանական մեքենաներում և բաժանմունքներում՝ մնալով անպատիժ։
Իսկ որ ամեն մակարդակի Պապիկյանները ընդհանրապես չեն պատասխանում որևէ հարցի, և ոչ մեկին ոչինչ ապացուցելու անհրաժեշտություն չեն զգում, իմ համար նորություն չի, ընհակառակը, խիստ բնութագրական է բոլոր բռնապետական ռեժիմներում իրենց լավ զգացող մարդկանց։
Աբրահամյանը, որ Աբրահամյան է «վիրավորվում է» և հարցերին չի պատասխանում։ Սերժը ձեր քանի հարցի է պատասխանել?..))..
Պապիկյանի ձայնը, ինչպես միշտ, տաք տեղից է գալիս
Հարգելի Արսեն, առանց հեգնանքի ու ծաղրի կավելացնեի, որ արտերկրում ապրող մեր քաղաքացիների արժանապատվությունն էլ արժի այնքան, ինչպիսի պայմաններում են ապրում ճամբարներում, քանի փաստաթուղթ են կեղծում, որպեսզի կացության իրավունք ստանան (ընդհուպ մինչև ադրբեջանցու ազգություն ընդունելը, որ իբր ոչ կարող են Հայաստան վերադառնալ, ոչ էլ Ադրբեջան գնալ), քանի անգամ են խանութներից գողություն կատարում, որպեսզի ընտանիքը պահեն… Կարող եմ անվերջ շարունակել: Համոզված եմ՝ Դուք այդ շարքին երբեք չեք դասվել, բայց և Ձեր կողքին ճանաչում եք Հայաստանում արժանապատվությունից զրկված և արտերկրում նման պայմաններում վերագտածներին….
Անպայման կպատասխանեմ բոլոր հարցերին, ավելի ուշ։
Վերջինը ուղղված էր Մարիամին,
Կարճ՝ ձեր նկարագրածը իրականությանը մասամբ համապատասխանում է, եզրակացությունները վիճելի են։ Ճիշտ եք գուշակել նաև, որ ես այդ «շարքին» չեմ դասվել։
Արսեն, Դուք սխալվում եք, ես միշտ պատասխանում եմ այն հարցերին, որոնք արժանի են պատասխանի: Ձեր այս գրածը այնքան էլ այդ խմբին չեմ դասում, բայց Ձեզ բացառություն կանեմ: Եվ այսպես`
Դուք “մի փոքր” չեք այլ կարծիքի, այլ Դուք ընդհանրապես կարծիքի չեք, քանի որ “Ամեն մարդու կյանքն արժի այնքան, ինչքան հեշտությամբ են նրան սպանում…” ֆրազան կարծիք չէ, այլ ինչ որ “ճանճային” կամ “տառականային” հոգեբանություն…
Իսկ մի քիչ վերևում էլ Ձեզ գորտի հետ էիք համեմատել, որը հերոսաբար “թռել” է եփվող կաթսայից և մեզ հորդորում էիք քանի ուշ չէ` հետևել Ձեր օրինակին ..)))))))))))))
Մենք` Պապիկյաններս ուշի ուշով կհետևենք Ձեր հետագա կերպարանափոխություններին, տարբեր մակարդակի Արսեններ ջան, բայց ինչպես Դուք շատ ճիշտ նկատեցիք` Ձեզ ոչինչ ապացուցելու անհրաժեշտություն և հետաքրքրություն դժվար թե ունենանք…
Պաապիկյան, էդ ամեն ինչը իդեալական (և իդեոլոգիական..))..) «ճիշտ» ես գրել..))..
Բայց հարց, որին պետք է պատասխանեիր՝ դա չէր։
ՀԱՐՑԸ՝
Ձեզ քանի տարի է պետք, որ երկիրը դրախտ սարքեք, ես էլ ասեմ «հա էլի, արեցին» և ընդունեմ իմ «սխալը»..))…
Պատասխանիր։
Այդ երշիկի գործոնը չգիտեմ ով է շրջանառության մեջ դրել, բայց դրանից արդեն նաֆթալինի հոտ է գալիս, ազնիվ խոսք: Ես ամենևին էլ մառազմատիկ ծերունի կամ թոշակառու չեմ, բայց հաճախ հենց լավ էլ կարոտում եմ նախկին Հայաստանը: Կարոտում եմ աշխատանքի շտապող մարդկանց հոծ խմբերը, տիեզերագնաց , ավիոկոնստրուկտոր, ուսուցիչ, աստղագետ, ֆիզիկոս և մաթեմատիկոս դառնալ երազող մանուկներին, որոնք հիմնականում ի կատար էին ածում իրենց երազանքը: Կարոտում եմ կիրակնօրյա անհոգ տոնական սեղանները` հարևաններով, բարեկամներով, ինչու չէ, երբեմն նաև պատահական հյուրերով: Կարոտում եմ իմ 180 ռուբլի աշխատավարձը, որը երբեմն չէր հերիքում, բայց կար վստահություն վաղվա օրվա նկատմամբ: Կարոտում եմ ամեն տարի ընտանիքով պարտադիր հանգստի գնալը` ուր մտքներս փչեր: Կարոտում եմ իմ հպարտ կեցվածքը` երբ արտասահմաններում վախվորած զննում էին իմ` ամենահզոր երկրի քաղաքացու կարմիր անձնագիրս: Իսկ իմ երկրում` Կրոնշտադտից մինչև Չուկոտկա, ես նույն իրավունքներն ունեի, ինչ տեղաբնակները, իսկ երբեմն էլ ավելի շատ` քանի որ հյուր էի, այն էլ Հայաստանից: Եվրոմիությունը շատ խղճուկ կառույց է այն ՄԻՈՒԹՅԱՆ համեմատ, որի քաղաքացին ես եմ եղել, և շատ ու շատ ափսոս, որ այդ հրաշքը այլևս երբեք չի կրկնվի: Իմ սերունդը ստացել է կրթություն, որի համեմատ այժմյանը` թերուս է: Ամենակարևորը` կար ընտիր բարձրակարգ հումոր, մարդիկ այսպես չարացած չէին իրենց կյանքի և մեկմեկու վրա: Մեր տանն էլ թոշակառուներ կան, մեր թաղում էլ: ԸՆԹԵՐՑՈՂԸ ճիշտ է` նրանք ամենայն հարգանքի են արժանի, այլ ոչ թե հեգնանքի: Այո, նրանցից շատերը նույնպես կարոտում են այն, ինչի մասին վերը նշեցի, իսկ նշածներս մի փոքրիկ մասն են կազմում այն ամենի, ինչը արժանի է կարոտի և ժամանակին առաջացնում էր ողջ աշխարհի նախանձը: Բայց այդ կարոտը բոլորովին էլ ՍՏԱՄՈՔՍԱՅԻՆ կամ ԵՐՇԻԿԱՅԻՆ կարոտ չէ, կամ առավել ևս հիվանդություն` կարոտախտ, Պարոն Աբրահամյան: Հին սերունդը ԱՉՔԸ ԿՈՒՇՏ սերունդ է, դա հաստատ: Այդ մարդիկ ուղղակի կարոտում են այն, ինչ մի անգամ ունեցել են, զգացել, և կորցնելուց հետո միայն լիովին արժևորել, և եթե այս նոր միությունը վերադարձնի մարդկանց այդ կարոտած արժեքների թեկուզ մի մասը միայն` փառք ու պատիվ նրան:
Ա՞յս էիք ուզում լսել, խնդրեմ: Ասում է մի մարդ, որը շարժման առաջին օրերից իրեն նվիրել է հին Հայաստանը “քանդելու” գործին, հետո էլ լիտրերով արյուն է թափել իր ստեղծած նոր հայաստանը զենքը ձեռքին պաշտպանելու համար…
Սա “կարոտախտի” մասին, իսկ ինչ վերաբերվում է մեր նոր սերնդին, կարճ ասեմ` ԼԱՎՆ ԵՆ: Բայց երբեմն նրանց չի հերիքում տարրական կյանքի փորձը, իրենց եռանդն ու կրակը ճիշտ ուղղությամբ ուղղելու և փայլփլուն բաները ոսկու հետ չշփոթելու համար: Մի հոդված կարդացի այսօր, չերկարացնելու համար տալիս եմ հղումը,կարդացեք, լավ է մեկնաբանված`
https://www.aravot.am/2013/12/05/411832/
Պապիկյան, դու «Ւրավունք» թերթը կարդում ես? Ւնչ կարծիքի ես Հովհաննես Գալսջյանի հոդվածների վերաբերյալ?
Նույնիսկ չգիտեմ թե ինչ առումով է այդ հարցը հետաքրքրում, բայց կպատասխանեմ:
Ոչ մի տող չեմ կարդացել, քանի որ անձամբ այդ մարդուն ադեկվատ մարդ չեմ համարում և դա` մեղմ ասած)))
Իհարկե, երբեմն համը հանում ենք ու իդեալականացնում արևմուտքը, չնկատելու տալիս նրա թերությունները, բայց միևնույն է Հայաստանի հետ համեմատելու եզրեր չկան: Եվրոպայում ամեն երրորդ մարդը աղքատ չէ (սոված չէ):
Շատ վատ է, որ այստեղ դժվար է ապրել, բայց մենք ուրիշ տուն չունենք: Մնալու ենք ու պայքարելու ենք:
Հարգելի ՀՀ քաղաքացի
Հայաստանի ներկա վիճակը արդյունք է ոչ թե նրա, որ մենք “եվրոպայում” չենք, այլ նրա, որ մենք ռեսուրսներ չունենք: Օբեկտիվ եղեք: Մեր ազգը իրականում շատ ավելի առաջավոր ու զարգացած ա, քան ամենազրագացած եվրապացին: Սրան խնդրում եմ երկարաժամկետ նայեք: Աշխարհում քիչ ազգեր կգտնվեն, որ Թումանյան, Սարյան ու Խաչատրյան ունենա:
…
Ռեսուրսներով մեր հետ կիսվել է միմիայն Ռուսաստանը: Ու շարունակում է կիսվել: Ի՞Նչ եք էլ ուզում: Որ մտնեք եվրոպա, բայ Հայաստանի միայն ավերակներ մնա՞՞՞:
Նույնը Իզրայելը: Եթե նրան էլ սկսեն երգել, թե չենք ուզում ստրկացվել ԱՄՆճի կողմից , այլ ուզում ենք ազատ-անկախ Իզրայել, ու նրանց ԱՄՆ-ԱՆԳԼԻԱ չսնեն, ի՞նչ կլինի նրանց վիճակը էտ անապատի մեջ: կարծում եք որ մի հատ հրեա կգտնեք այնտեղ՞:
Սաուդյան Արաբիան լիքը ռեսուրսներ ունի, դուք կուզենայիք այնտեղ ապրել?
Ինչի ենք հեռու գնում, ձեր հարևան Թուրքմենիան, տրաքում է ռեսուրսներից, լավն է?
Խնդրում եմ հատ֊հատ թվարկել Ճապոնիայի ռեսուրսները։
Ռեսուրսները երջանկություն չեն, այլ անեծք այն ունեցող ժողովուրդների համար, որովհետև տեղական դիկտատորիկներին թույլ են տալիս, դրանց վաճառքի շնորհիվ, ապահովել կյանքի որոշակի մակարդակ տեղական բնակչության համար, հետո ասել. «Տեսաք, որ ես ձեր հացը ապահովեցի, ես հանճար եմ, անփոխարինելի, դե կզեք։»
Ռեսուրս կա՝ գլուխ պետք չի։
Ես ուրախ եմ Հայաստանի համար, որ ռեսուրսները քիչ են։ (իմիջայոյլոց. ռեժիմը այնքան «տաղանդավոր» է, որ նույնիսկ այլ սակավ ռեսուրսների շահագործման համար երկիրը կհասցնի էկոլոգիական աղետի..))..)
Մնացածներին չեմ պատասխանի, ստիպված եմ գնալ աշխատանքի, որտեղ ինձ սրիկա կապիտալիստները կքամեն մինչև իմ հնարավորությունների վերջին խազը..)).. Երանությամբ եմ հիշում իմ աշխատած տարիները ԽՍՀՄ-ում, և անկախ Հայաստանում, չնայած փողը շատ քիչ էր, բայց ոչ մի նման շահագործում չկար.,))))…
հետո էլ, եվրոպա ասելոբ ի՞նչ եք հասկանում, Լուվրի շրջակայքի պալատներում ապրողներին՞ միայն: հենց եվրոպական լուրերով են ցույց տալիս, թե ինչպես են նախքան Եվրոմիությունը ծաղկող Հունաստանում մարդիկ բոմժ դառել, ու զիբիլանոցնեում քջուջ են անում: Դուք Հայաստանում բացարձակ ոչ ինֆրմացված եք այս նյութից
Հարգելի Հակոբ, զարգացած երկրների մի զգալի մասը նույնպես ռեսուրս չունի: Սկսած Ավստրիայից վերջացրած Սինգապուրով: Ու Սարյանով կամ Թումանյանով էլ չեն դատում ամբողջ ազգի առաջադեմ լինել կամ չլինելու մասին: Զարգացած ու առաջավոր ազգերը իրենց եղած-չեղած գույքը սրան նրան չեն վաճառում, որ գոնե մի կերպ յոլա գնան: Զարգացած ու առաջավոր ազգերը չեն փախչում իրենց երկրներից, 5000 դրամով ձայն չեն վաճառում ու ինստիտուտում վճարում որ չսովորեն: Ոնց պետք է առաջ գնանք, եթե մենք մեզ խաբում ենք, որ շաաատ խելոք ենք, ուղղակի ռեսուրս չունենք, ուղղակի բախտներս չի բերում… Չեք տեսնում որ մենք մրցունակ չենք, մենք ոչինչ չենք ստեղծում, այլ միայն ուրիշի ստեղծածն ենք վայելում? Ու Արևմուտք կամ Ռուսաստան գնալով մեր խնդիրները չեն լուծվելու: Խնդիրը մեր մեջ է:
-Հակօբներին:
Լավ է կույր լինել աչոք`
Քան թե մտոգ~…..
Ախր այսօրվա լիբերալների համառությունն միայն ինչ արժի,ուղղակի զարմանալ կարելի է,մարդն ինքն իր բերանով նշում է 500 հոգի ու փաստորեն դա էլ դրական կողմեր ունի պազվում է ուղղակի ծիծաղել կարեելի է այս տրամաբանության վրա,աղր այդ թվին մի քանի անգամ գերազանցող որինակ հանցագործ կա,մոլի տիպիկ,բնույթով համոզված հանցագործ,ռեցեդեվիստ,ու դրանք համոզմունքով հանցագործներ են և ավելի շատ են քան այդ Ձեր նշած օռանժիստ մոլորյալ երեխաները ու ինչ է ստացվում պիտի հպատանանք,որ կրիմինալի աճի տենդենց կա,գործի նվիրյալներ և պրոպագանդողներ,տենցա ստացվում։իհարկե ոչ,դա չնչին անշան փոքրամասնություն է,ինչպիսին կա ցանկացած երկրի ցանկացած քաղաքոոմ,օրինակ Ձեր սիրելի ԱՆՄ-ի ցանկացած մեծ քաղաքում ավելի շատ կոմունիստ և նացիստ կա,քան Հայաստանում օռանժիստ և դա ամենևին էլ վտանգավոր թիվ չի կազմում,այլապես Դուք տենց խուճապ մեջ չէիք լինի և չէիք փորձի անգամ սակավաթվության մեջ դրական էլեմենտներ որոնել,ես ուղղակի ցավում եմ Ձեզ համար,որ այդքան կտրվել եք իրականությունից։
Հարգելի Պարոն Պապիկյան, պիտի ասեմ որ չնայած «հայրենադավ» բայց ես էլ լինելով հեռու Հայրնիքից , ունեմ բարի հուշեր երիտասարդ տարիներից (իմ տարիքում իհարկե հուշերը հիմնականում բարի են լինում) հիշում եմ ընկերնրիս, որոնց հետ երբեմն Համալսարանում կամ Պոլիտեխնիկում «Երազողների» «լեվի» համերգներներն Զավենը, Հակոբը, Հրայրը եվ իհարկե Երվանդ Երզնկյնը մեր հայկական «բիթլզներն» էին, հիշում եմ Կինոյի տանը պիտի ցուցադրեին Մոցարտի «Կախարդական սրինգի» կինոբեմադրությունը…եվ հիշում եմ երբ Կենտկոմի կուլտուրայի սեկտորի վարչը դժգոհելով «թե էս ինչ էշություն են բերել» 15 րոպեից դուրս եկավ, եվ մեզ թույլատրեցին մտնել նայելու Ինգմար Բերգմանի հոյակապ բեմադրությունը:
«Կարոտում եմ աշխատանքի շտապող մարդկանց հոծ խմբերը, տիեզերագնաց , ավիոկոնստրուկտոր, ուսուցիչ, աստղագետ, ֆիզիկոս և մաթեմատիկոս դառնալ երազող մանուկներին, որոնք հիմնականում ի կատար էին ածում իրենց երազանքը»: Չնայած Ձեր գրած այս հատվածը ինձ մի փոքր հիշեցրեց Խորհրդային տարիների փաստագրական ֆիմերը, դպրոցից հետո աշխատում էի Ակադեմիայի շենքում եվ անձամբ բախտ եմ ունեցել տեսնելու Համբարձումյանին , Մերգելյանին, սակայն ցավոք մի շարք մեծանուն գիտնականների հանդիպել եմ «հայրեննադավի» կարգավիճակում, այդ թվում եվ Մերգելյանի եվ Ալխանյանի որդիներին…
Փոքր տաարիքիս մորս հետ հաճախ գմում էինք մեծ մորս տուն , Կոմտասի «Բրյուսովի» կանգառի ետեվում Բարաքներում, ուր մեծ տարիքի կանայք որ միշտ նստած «զրուցում» էին, անպայման պիտի «Մաքսային» խուզակության ենթարկեին մեր պայուսակները, նոր թույլ տային հեռանալ…կարծես նման մի բան սպասվում է մեր երկրին ՄՄ մտնելուց հետո:
Պիտի ասեմ ես էլ Ձեզ պես կարոտում եմ Բալթիայի երկրները, Սոչին, Լենինգրադը, Մոսկան ուր ապրում է իմ մանկության ընկերս, դասավանդում է Ֆիզմաթ Համալսարանում…Նրա Հայրիկին արտաքսել էին «Կապիտալիստական Ֆրանսիայից» 30 ականներին որպես կոմունիստի, իսկ ահա հայտնվելով հայրենի Խորհդային երկրում, նորից արտաքսել էին այս աանգամ Սիբիրի ԳՈՒԼԱԳները ԿԱՌՈՒՑԵԼՈՒ «առանց վարձատրության» մեր համայնավար երկրի Մեծ կառույցները: Այն ճամբարում ուր նա էր գտնվել 10000 հոգուց կենդանի էին մնացել միայն 3 հոգի, իրեն գտել էին մորգում, սանիտարները նկատել էին որ նրա մատները շարժվում են…կուզեի մի ուրիշ զավեշտական պատմություն էլ անել…երբ փոքր էինք հայրս մեզ տանում էր կրկէս (երեվի քեզ էլ են տարել) այնտեղ հայրս մի ծանոթ ուներ որը սաքսաֆոն էր նվագում նվագախմբում: Ահա երբ մեծացա հայրս պատմեց որ այս պարոն Սարգիսին ճանաչել է Եգիպտոսից ուր նա կտորի վաճառական է եղել, բայց ավելի շատ նվագել է քան կտոր վաճառել…Էս Սաարգիսը 47 ին ներգախթում է, բայց հասնում է միայն Բաթում: Իր հետ նա բերած է լինում մի քանի պարկ Ջազի նոտաներ… երբ պետական ներկայացուցիչները տեսնում են այս անծանոթ «սղագրությունները» իհարկե նա կնոջ հետ ուղեվորվում է «Հայրենիք» Սիբիրը կառուցելու, այն հոյակապ երկիրը որ մենք , ես էլ դու էլ վայելում էինք, բայց ես իհարկե միայն 120 ռուբլի էի ստանում…ավագ լաբորանտ էի գիտ.ինստիտուտում:
Պարոն Պապիկյան, ցածր դասարաններում Րաֆֆու դպրոցում դասնկեր ունեի Պապիկյան ազգանունով, շատ բարի հուշեր կան…իհարկե շնորհակալ եմ Ձեր Հայրհիքի համար տարած զոհողությունների համար… սակայն որպես ավագ տարիքի մարդ կարծում եմ այդ մասին մի փոքր համեստ եղեք թե չէ հայտնի կինոֆիլմից Նիկողոս ախպարին կնմանվեք…ես Սէֆիլյանից երբեք նման բաներ թերթերում չեմ կարդացել…
Հենց հարցը նրանում է, որ Դուք ամեն ինչ “իմանում” եք թերթերից և ինտերնետային լրատվությունից, իսկ ես այստեղ եղել եմ, կամ, ու մնալու եմ մինչև վերջ, հարգելի Ենոքյան: ՎԵՐՋ ասելով նկատի ունեմ իմ համեստ կյանքի վերջը, իսկ Հայաստանը լինելու է ՀԱՎԵՐԺ, ի հեճուկս իր բոլոր չուզողների ու կասկածողների և Մարկ Տվենի ոճով ասած` նրա կործանված վիճակի մասին լուրերը խիստ չափազանցված են: Եկեք և տեսեք` կարող է մեկ էլ ուզենաք մնալ այնտեղ, որտեղի հետ կապված այնքան հիշողություններ ունեք, ինչպես ասում եք…
Սեֆիլյանի մասին ճիշտն ասած ես էլ Ձեզ պես ավելի շատ թերթերից գիտեմ ` այն էլ վերջերս)))))))))) մեկնաբանեք ասածս ոնց ուզում եք: Բայց գիտեմ որ մասնակցել է պատերազմին և այդքանով արդեն փառք նրան: Դուք երևի չեք պատկերացնում, թե այդ պատերազմին որքան Պապիկյաններ, Սեֆիլյաններ և ուրիշ լավ եղբայրներ են մասնակցել: Ոչ մեկս մյուսից չենք առանձնացրել մեզ, դրանով էլ հաղթել ենք: Հետո համեստորեն վերադարձել ենք մեր կյանքին` մեր արածը համարելով ընդամենը հայրենիքի արու զավակի ՊԱՐՏՔԸ` վճարված անհրաժեշտության պահին: Ես ուրախ եմ, որ այդ անհրաժեշտության պահը բաժին է հասել ինձ, այլ ոչ թե իմ կամ Ձեր որդիներին, և թող այն այլևս չկրկնվի:
Համեստության կոչ անելով ինձ, մտածեք այն մասին, որ թերթերից Դուք այնուամենայնիվ Սեֆիլյանին ճանաչում եք, իսկ ինձ` ոչ, և դա հավանաբար այն պատճառով, որ ես իմ արածի համար հայրենիքիս հաշիվներ չեմ ներկայացրել, չեմ ասել` այս սարն իմն է, այն քարն իմն է, հեսա գնամ կացինը բերեմ….: Ցավոք սրտի այդպիսիք շատ են եղել: Մի մասը իրենց ուզածը ՊՈԿԵԼ են կամ նույնիսկ խլել իրենց ժողովրդից, ում ապագայի համար ԻԲՐ կռվել են: Կան նաև այնպիսիք, որոնք Չեն ստացել իրենց կարծիքով իրենց ՓԱՅԸ և վայնասուն են բարձրացրել` դրանով իսկ “հայտնի” դառնալով….: Իմ համար այդ երկու տեսակն էլ ՆՈՒՅՆՆ է և հավասարաչափ զզվելի` անկախ անցած ճանապարհից: Ասեմ նաև, որ կան անուններ, որոնք իրոք առանձնացել են այս պատերազմում` իրավմամբ վաստակելով հայոց պատմության մեջ իրենց անունը ոսկե տառերով գրելու իրավունքը: Անուններ չտամ, նրանց բոլորը գիտեն և հավերժ փառք նրանց: Ունենք նաև կենդանի լեգենդներ, որոնք որպես կանոն նույնպես ոչինչ չեն ՊԱՀԱՆՋԵԼ կամ ԽԼԵԼ հայրենիքից, չեն դարձել գծատերեր, գործարանատերեր կամ ժողովրդի արյունը ծծող տեղական իշխանիկներ: Տեսակի հարց է: Միայն մի բան ասեմ հաստատ` Ժիրոն լեգենդների շարքին չի պատկանում, այլ հասարակ հայրենիքի զինվոր է եղել, ինչպես ես և շատ շատերը, և դա շատ պատվաբեր է: Ավելիին հավակնելիս` մեզնից յուրաքանչյուրը այդ պատիվը նվազեցնում է:
Բայց ինձ մի փոքր վիրավորեց Ձեր սարկազմը իմ` երկու բառով այն պարագան նշելու համար, որ իմ սեփական թափած արյունով, ինչպես նաև զոհված ընկերներիս հիշատակով` վաստակել եմ իրավունք այս երկրի ապագայի ընտրության մեջ իմ տեսլականը և մասնակցությունը ունենալու, և եթե համարենք որ ոչ մեկից ՈՉ առավել, բայց հաստատ նաև ՈՉ ՊԱԿԱՍ: Այն, որ ես նույնիսկ ամոթ եմ համարել ինձ հասանելիք հաշմանդամության կարգը և դրան համապատասխան թոշակը վերցնել` դա իմ ընտրությունն է եղել և միգուցե նաև իմ ՀԱՐԻՖՈՒԹՅՈՒՆԸ, ոնց կուզեք համարեք: Բայց այն, որ ես պետք է “ՀԱՄԵՍՏ” լինեմ և չասեմ այն մասին, որ միևնույն է այդ արյունը ես թափել եմ երկրիս համար, ընդ որում դիմացը ոչինչ չպանջելով կամ մուրալով, սա արդեն ինձ համար նորություն է, այն էլ ՎԻՐԱՎՈՐԱԿԱՆ: Այդ ումից պիտի ես ամաչեմ, հարգելի Ենոքյան? Այդ պատերազմը հարստանալու առիթ օգտագործածնեից?, թե այդ ժամանակ տաքուկ անկյուններում թաքնվածներից? Ինչ որ Չեմ հասկանում Ձեր տրամաբանությունը…
Իսկ միգուցե ինքներդ մի փոքր համեստ գտնվեք և գոնե այս հարցում ճիշտ կողմնորոշվեք` ՈՐԸ ՈՐԻՑ ՀԵՏՈ Է, կամ ավելի ճիշտ` ով ումից…
Հարգելի Արամ Աբրահամյան շնոհակալ եմ նորից մեր երիտասարդոււթյանն ուղղված Ձեր հավատի համար, ես էլ կասկած չունեմ- չնայած ամեն տեսակի դժվարությունների, ապագան մեր ԵՐԻՏԱՍԱՐԴՆԵՐԻՆՆ Է հենց մեր Հայրենի Հողի վրա: Ես հավատացած եմ որ մեր ժողովրդի ծոցից ել դուրս կգա մի այնպիսի Հանճար ինչպիսին էր հանգուցյալ Նելսոն Մանդելան եվ մեր ժողովրդին կբերի այնքան սպասված համազգային միությունը եվ մեզ բոլորիս կկոչի հարգել իրար եվ օգնել իրար կառուցելու Հայաստան բոլորիս համար հավասար, իսկական քրտինքով աշխատած բարեկեցությամբ…
Մենք ունենք հազարավոր խելոք, ազնիվ, պայծառ երիտասարդներ, որոնք ոչ մի գնով չեն հեռանա հայրենիքից: Նրանց ոչ եվրոպաներն են ձգում, ոչ ռուսաստանները: Նրանք ունեն հաստատ որոշում, ապրել և արարել հայրենիքում: Նրանք դավաճաններ չեն և դժվարության պահին չեն լքի հայրենիքը, որ հետո հեռուներից կարոտեն: Նրանք կմնան և կփոխեն այս երկիրը, ես վստահ եմ
Մի քանի ամիս առաջ Նելսոն Մանդելայի ստեղծած երկրում գնդակահարում էին հանքափոր-գործադուլավորներին:Իշխանւթյան բնույթն նույնն է բոլոր երկրներում և բոլոր հասարակարգերում՝նա ամենը անում է իրեն պահպանելու և վերարտադրվելու,կանգ չառնելով ոչ մի միջոցի դեմ:Այսօրվա մեր յերիտասարդներին թվում է,որ ներկա իշխանություններին փոխելով,այլևս իշխանություն չի լինելու,հարկեր չեն հավաքվելու,երթւեկության կանոնները խախտողներին չեն տուգանելու,կեղծ ոսկյա զարդեր վաճառողներին չեն պատժելու,հանցագործներին չեն դատելու….:Ես երիտասարդ տարիներին մինչև զավակ ունենալը 6 տարի անզավակության հարկ եմ մուծել ամսական 17 սովետական ռուբլի,իսկ իմ աշխատավարձը կազմում էր 150 ռ.:Բոլոր վճարումները՝հարկային և այլն,կատարելուց հետո մաքուր ստանում էի 115 ռ.:Աշխատանքային տարիներին իմ եկամուտները հազիվ հերիքել են ընտանիքիս՝երեք երեխաներով,հանապազորյա հոգսերը հոգալու:Ես շատ երախտապարտ կլինեի մեր իշխանություններից,եթե օրենքով իմ աշխատավարձից պահեին կուտակային կենսաթոշակի ձևով և այսօր ես ստանայի արժանապատիվ կենսաթոշակ,այլ ոչ թե 38000դրամ:Թվում է 20-30 տարին շատ հեռու է,բայց այն շատ արագ կանցնի և այսօրվա երիտասարդները այն ժամանակ կզգան կուտակայինի առավելությունները:Պետք չե բոլոր ընդունված օրենքների դեմ գնալ,այլ պետք է այդ օրենքները սրբությամբ կատարել և ամեն ինչ կընկնի իր տեղը,ինչպես մեր և ձեր սիրելի եվրոպաներում:
Իսկ կարելի՞ է, որ ժողովրդին անմիջականորեն առնչվող մի հատ էլ այնպիսի օրենք ունենանք, ՕՐԵՆՔ, էլի օրենք, ոչ թե այլ բան, բայց որ ժողովուրդն ասի, որ այ ինչ լավ է, որ ունենք այս օրենքը, օրենք, որը անմիջականորեն պաշտպանում է սովորական քաղաքացուն…թե չէ, օրենք. օրենք…օրենք, որը ծառայում է միայն կլանին…օրենքով չի՞, որ 10 000 դրամ օդի փող են վերցնում…չի լինի՞, որ չլինի էդ օրենքը, այնպես, ինչպես չկար եւ այնպես, ինչպես միամտաբար հույս ունեմ, որ մի օր չի լինի…այ եթե մեր օրենքները բխեն քաղաքացու, այլ ոչ թե կլանի շահերից, այ էն ժամանակ էլ բոլորը կհարգեն օրենքները:
ես ինքս ռուսամետ եմ ու էն տարիքում չեմ , որ հիշեմ ,,սովետական երշիկի,, համը, բայց պատմությունը լավ գիտեմ ու գիտեմ, թե ժամանկին ,,դեպի Եվրոպա,, կատարված փորձերը ինչով են ավարտվել ու ոնց է Եվրոպան թքած ունեցել դրա վրա, ու բոլորովինել ոչ են պատճառով , որ մեր շերեփը ,,թղթից,, էր այն լավել մի բանել ոսկուց էր, ուղղակի կաթսային մոտ թողող չկար….
մեր օրենքները աշխարհի ամենադեմոկրատ օրենքներն են, բայց դրանց ,,շան,, տեղ դնող չկա, Գերմանիայում տանը հեռուստացույց ունենալու համարել են հարկ վճարում հետո ինչ՞….
հետո էն, որ վաղը էդ հարկը կգա Հայաստան, իսկ ես դա չեմ ուզում: Եւ դրա դեմ առնելու միակ ձեւը ազատվելն է արդեն իսկ գոյություն ունեցող բազմաթիվ այս կարգի սրիկայություն-անհեթեթություններից, ինպես օրինակ ատամնաբուժական բազկաթոռի համար հարկ վճարելն է…այնպես որ մեր օրենքներն ամենեւին էլ լավը չեն…մենք բռնել են աշխարհում գոյություն ունեցող ամենավատն ընդօրինակելու ու դրանք ավելի վատացնելու ճանապարհը:
Я бы не говорил о кризисе либеральных и социалистических идей. Вполне естественно, что общества, пережившие кризиз псевдосоциалистического феодализма и сейчас переживающего кризис его трансформации – феодального псевдолиберализма, не воспринимают либеральную и социалистическую фразеологии. Однако, факт, что основой сегодняшних успехов западных обществ является взаимодействие ( борьба и единство) именно либеральных (капиталистических) и социалистических ( лейбористских) мировозрений.