Բրիտանացի լրագրող Ռոբերտ Ֆիսկը «Տելեգրաֆ» թերթում պատմել է, թե ինչպես է 30 տարի առաջ Սիրիայի Խաբուր գետի մոտակա սարալանջում փորել ու գտել Հայոց ցեղասպանության զոհերի ոսկորներ ու գանգեր:
Ֆիսկը գրում է, որ դրանք երիտասարդների էին` ատամները քայքայված չէին. «Եվ դրանք ընդամենը մի քանիսն էին մեկուկես միլիոն քրիստոնյա հայերից, որոնք սպանվել են 20-րդ դարի առաջին ցեղասպանության ժամանակ»:
Իսկ այժմ այս սոսկալի մահվան վայրերը, դարձել են նոր պատերազմի մահվան դաշտեր, ինչը գրեթե չի շոշափվում լրատվամիջոցներում:
Մահացած հայերի ոսկորների վրա շարունակվում է Սիրիայի հակամարտությունը: Եվ Սիրիայում ապաստան գտած, փրկված հայերի հետնորդները ստիպված են կրկին փախչել` կամ Լիբանան կամ Եվրոպա կամ Ամերիկա. գրում է Ֆիսկը:
Կարդացեք նաև
Այն եկեղեցին, որտեղ ի վերջո հանգիստ էին գտել այս ոսկորները, քանդվել է պատերազմի պատճառով, թեև ոչ ոք չգիտի` ով է մեղավորը, շարունակում է լրագրողը` նշելով, որ շաբաթ օրը կապվել է արքեպիսկոպոս Արմաշ Նալբանդյանի հետ, որն ասել է` թեպետ Դեր Զոր եկեղեցին վնասվել է, սակայն մատուռը մնացել է անվնաս:
«Եկեղեցին այնքան կարևոր չէ, ինչքան Հայոց ցեղասպանության հիշողությունը և հիշողությունն է, որ կարող է ոչնչացվել», – ասել է արքեպիսկոպոսը, ինչին Ֆիսկը պատասխանում է. «Եվ նա ճիշտ է: Սակայն եկեղեցին, որն այնքան էլ գեղեցիկ շինություն չէ, այնուամենայնիվ Հայոց ցեղասպանության զոհերի հուշարձանն ու վկան է, ինչպես օրինակ՝ հրեաների ցեղասպանության հուշարձան Յադ Վաշեմը: Ու թեպետ Իսրայելը, թուրքերի պես անամոթաբար ասում է, որ Հայոց ցեղասպանությունը ցեղասպանություն չէ, սակայն Իսրայելն օգտագործում է Շոահ (հոլոքոստ, ցեղասպանություն) բառը՝ Հայոց ցեղասպանությունը նկարագրելու համար», – եզրափակում է Ֆիսկը:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
