Ինչո՞ւ այսպես եղավ։
ա) Արևմուտքը բավարար չթիրախավորեց Ռուսաստանից և ասոցացվող երկրներից սպասվող մարտահրավերները։ Չբալանսավորեց առաջարկ-պահանջարկ փաթեթը, երբեմն անգամ տպավորություն թողնելով, որ լրջորեն անհանգստացած չէ այդ երկրների խնդրով։ Ասել է՝ առարկայական որևէ բան չառաջարկեց։
բ) Արևմուտքի գլուխն անչափ խառն էր իրենով. ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ը տնտեսական վերջին ճգնաժամերից հետո կանգնած են հարատև դեֆոլտի առաջ և անկարող են Ռուսաստանից էներգետիկ և այլ կարգի կախում ունեցող ԱՊՀ երկրները որևէ կերպ պոկելու ՌԴ ազդեցության դաշտից և տանելու դեպի Եվրոպա։
գ) Հին՝ ծերուկ Եվրոպան և նոր՝ Արևելյան Եվրոպայի երկրները, խոշոր հաշվով, սկզբունքային այլ մոտեցումներ ունեին ասոցացման խնդրին։ Ծերուկ Եվրոպան (Ֆրանսիա, Գերմանիա, Բրիտանիա) այնքան էլ հետաքրքրված չէր «թեմայով»՝ ի սկզբանե, և մտածում էր՝ լինի՝ լավ, չի լինի՝ էլի լավ։ Իսկ Արևելյան Եվրոպայի երկրների՝ մերձբալթյան հանրապետությունների, Լեհաստանի համար ասոցացումն ուղղակի հեղինակության խնդիր էր, ինչն էլ նրանք փառահեղորեն դրեցին Ռուսաստանի ոտքերի տակ։
Կարդացեք նաև
դ) Հնարավոր է կայացավ առևտրային խոշոր գործարք (այդ մասին արդեն ասել ենք)՝ Իրանը վերցնելու, Սիրիան ու ԱՊՀ երկրները թողնելու շուրջ, որպես միջնաժամկետ ծրագիր։
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
