Ռուսաստանը դեռ նայում է Վիլնյուսի կենտրոնում գտնվող Ներիս գետի Կանաչ կամրջին: Այնտեղ դեռ կանգնած են սովետական ժամանակաշրջանի սոցռեալիզմի ոճով Կարմիր բանակի զինվորների, բանվորների և գյուղացիների արձանները: Գրում է «Բի Բի Սի»-ն:
Որոշ լիտվացիներ ուզում են, որ արձանները հեռացվեն, բայց դրանք գտնվում են մշակութային պահպանության տակ: Թեպետ հուշաքարի վրա գրված է, որ 300 հազար լիտվացիներ Սովետական միության ժամանակ աքսորվել, բանտարկվել և սպանվել են:
ԵՄ անդամների համար այս տարածաշրջանի երկրները` Լատվիան, Լիտվան, Էստոնիան և Լեհաստանը, ընդհանուր պատմութուն ունեն: Եվ սա է պատճառներից մեկը, որ Ռուսաստանի ճնշումների պատմությունների հանդեպ այդքան զգայուն են այստեղ:
«Այս ամենը աշխարհաքաղաքական հարց է», – ասում է Ռամոս Սվեդասը, Վիլնյուսի համալսարանից, – «Եկեք այլ բան չենթադրենք: Ռուսաստանը կռիվ է տալիս իր գերիշխանությունը պահպանելու համար»:
Կարդացեք նաև
Անդրադառնալով ասոցացման պայմանագիրը չստորագրելու` Ուկրաինայի որոշմանը, հեղինակը գրում է` քանի որ Արևելյան գործընկերության երկրներից ամենամեծն Ուկրաինան է, Վիլնյուսի գագաթնաժողովի գրավչությունը կտրուկ ընկավ:
«Բայց խնդիրը միայն Ուկրաինան չէ», – պնդում է Լիտվայի արտգործ նախարար Լինաս Լինկեվիչյուսը, – «Մենք Մոլդովայի և Վրաստանի հետ կնախաստորագրենք ասոցացման պայմանագիրը, մենք լուրջ առաջընթաց ենք գրանցել վիզայի բանակցություններում, բոլոր երկրներն ամբողջությամբ ներգրավված են»:
«Իհարկե, ես մի քիչ հիասթափված եմ: Բայց մենք կշարունակենք առաջ գնալ: Ու մենք դեռ չգիտենք, թե ինչպես ամեն ինչ կզարգանա», – ասում է Լինկեվիչյուսը:
«Այս տարածաշրջանը ցանկանում է վերափոխվել, ուզում է լինել Եվրոպայի մասը: Բայց Ռուսաստանը իր ունեցած բոլոր հնարավորություններով նրան հետ է պահում», – ասում է Եվրոպական քաղաքականության կենտրոնի վերլուծաբան Ամանդա Փոլը, – «Եվ նա հետ պահելու գործում շատ լավ է, մինչդեռ Եվրոպան պարանի մյուս կողմից այդքան էլ լավ չի ձգում»:
Պատրաստեց Հովհաննես ԻՇԽԱՆՅԱՆԸ
