«Որն է Հայաստանի ամենաերաժշտական անկյունը»՝ այս հարցին արվեստին մի քիչ մոտ կանգնած մարդկանց մեծամասնությունն անմիջապես կնշի Դիլիջանը: Դժվար է մտածել մեկ այլ ուղղությամբ: Չէ որ ուղիղ կես դար է՝ հայ կոմպոզիտորների միտքը կենտրոնանում, ներշնչանքը իրեղեն է դառնում հենց հարազատ դարձած Ստեղծագործական տանը: Հիմա արդեն մենք ընտելացել ենք նրա գոյության ու տեղանքի հետ, որովհետեւ ամեն մի ծառ, արահետ, համարակալված կամ անվանակոչված քոթեջ իր կենսագրությունն ու էներգիան ունի մեզ համար, բայց մի պահ տեղափոխվենք 1963-ից առաջ: Էդվարդ Միրզոյանն ինչքան պիտի սիրեր ու կարեւորեր ազգային իր երաժշտությունն ու հայ կոմպոզիտորին, որ արգելանոցի ու պտղատու այգիների կառավարական տարածքում ստեղծագործական տուն պատկերացներ: Սխրանքին հավասարազոր քայլ էր Մոսկվայից ստացած թույլտվությունն անհավանական համարձակ քայլերով իրականացնելը: Ամենակարեւորը` շատ կարճ ժամանակում մեր կոմպոզիտոր-անհատներն այս ամենին գույն, հնչողություն եւ ընտանեկան ջերմություն հաղորդեցին:
Օրերս, կարծես, նոր շունչ էր առել Ստեղծագործական տունը, որը 90-ականներից հայտնի, բայց միեւնույն ժամանակ անհասկանալի պատճառներով լքված էր ու մոռացված: Վերջապես… ահա այն զգացողությունը, որն իրենց մեջ կրում էին Դիլիջան մեկնած կոմպոզիտորները, երաժշտագետները, կոմպոզիտորի այրին եւ որդին: Այն կարող է կրել միայն իր հիմնադրի` Միրզոյանի անունը: Այստեղ արվեստագետն իրեն պիտի կրկին զգա հարմարավետ, կարեւորված ու հարազատ միջավայրում: Համենայնդեպս, այսպիսին են փորձում դարձնել իրենց «հարազատ տունը» Կոմպոզիտորների եւ երաժշտագետների միության անդամները եւ նոր ընտրված նախագահ Արամ Սաթյանը: Միրզոյանի անունով ցուցանակը եւ մեծ ոգեւորությամբ ուղեկցվող ծառատունկը, թերեւս, սպասված վերածննդի մեկնարկն են:
ՆԱԻՐԱ ԴԻՎԱՆՅԱՆ
կոմպոզիտոր, ՀՀ Կոմպոզիտորների եւ երաժշտագետների միության հասարակայնության հետ կապերի ղեկավար
«Առավոտ» օրաթերթ
