Երբ սեպտեմբերի 3-ին ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանն էր «փոշմանել» ԵՄ-ի հետ Ասոցացման պայմանագրի հարցով, Հայաստանում ոչ մի լուրջ ցույց չեղավ: Հիմա, երբ նույն հարցով Վիկտոր Յանուկովիչն է «փոշմանել», Ուկրաինայի քաղաքներում տասնյակ հազարավոր մարդիկ դուրս եկան փողոց: Ճիշտ է, դրան հակադիր Մաքսայինի կողմնակիցները պակաս մարդաշատ ցույցեր են անում՝ առաջ քաշելով ավանդական «ծանրակշիռ» փաստարկը՝ Եվրոպան միասեռականության բուն է: Այդ «սպանիչ» փաստարկի կրկնությունը ողջ հետխորհրդային տարածքում թույլ է տալիս եզրակացնելու, որ ձեռագիրն այստեղ նույնն է:
Եվ այսպես. «փոշմանելու» դեմ Հայաստանում հրապարակավ ընդվզել է միայն Շանթ Հարությունյանը՝ իմ կարծիքով, ճիշտ բովանդակությամբ, բայց սխալ մեթոդով: Պարույր Հայրիկյանի կողմից կազմակերպվելիք ցույց եթե կայանա, ապա չեմ կասկածում, որ կմնա օրինականության սահմաններում, բայց ո՞վ է կասկածում, որ այդ հանրահավաքին կմասնակցի լավագույն դեպքում մի քանի հարյուր մարդ: Ինչո՞վ է բացատրվում նման վիճակը: Նախեւառաջ, իհարկե, նրանով, որ մեր բնակչության մեծամասնությունն իսկապես նախընտրում է Ռուսաստանի «էն սհաթը»՝ մասամբ խորհրդային կարոտախտի, մասամբ տեղեկատվության պակասի պատճառով:
Բայց կա նաեւ այլ կարեւոր պատճառ: Ուկրաինայի ընդդիմությունը, որը կազմակերպում է այդ ցույցերը, ղեկավարվում է որոշակի արժեքային համակարգով, եւ հենց դրա համար է ընդվզում այն միության դեմ, որտեղ հավաքվել են Պուտինի, Լուկաշենկոյի եւ Նազարբաեւի երկրները: Մեր քաղաքական ուժերի մեծ մասը (իհարկե, ՀՀԿ-ն այդ թվում) որեւէ արժեքային համակարգով չեն առաջնորդվում, որեւէ գաղափարախոսություն չունեն: Դրանք առաջնորդվում են, այսպես ասած, «պրագմատիկ հաշվարկներով»:
Սակայն այդ հաշվարկները վերաբերում են ոչ թե մեր պետությանը, այլ իրենց՝ կուսակցությունների մարտավարությանը եւ աթոռակռվին: Ընդդիմադիր կուսակցությունների մեծ մասը կողմ է Ռուսաստանի եվրասիական նկրտումներին ոչ թե այն պատճառով, որ կիսում է «նեոբյուզանդական» գաղափարախոսությունը, այլ շատ ավելի պարզունակ նկատառումներով՝ նրանք իրենց ապագա իշխանության աղբյուր են համարում բացառապես Կրեմլը:
Կարդացեք նաև
Այսինքն՝ իշխանության դեմ իրենց քաղաքական պայքարի հաջողությունը նրանք կապում են ոչ թե արժեքների հակադրության, այլ՝ այն հույսի հետ, որ իրենք ինչ-որ ձեւով կհամոզեն Պուտինին, որ իրենք ավելի լավ կծառայեն Ռուսաստանին, եւ ՌԴ նախագահը որոշի իրենց կամ իրենց ներկայացուցչին նշանակել ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի փոխարեն:
Տեսականորեն դա հնարավոր է: Արդյոք դրա հետեւանքով տեղի կունենա՞ն համակարգային փոփոխություններ, բուրժուա-դեմոկրատական հեղափոխություն եւ ավազակապետության կազմաքանդում: Ոչ, պարզապես այն ավազակները, որոնք հիմա իրենց խնդիրներն են կարգավորում «ՀՀԿ» լեյբլի տակ, մի գիշերում կփոխեն իրենց «մակնշումը»: Դա մենք արդեն անցել ենք:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Միգուցե նաև այն պատճառով, որ որպես այդպիսին ընդդիմություն մեր երկրում չունենք: Ընտրություններից առաջ և հետո սեփական աթոռակռվի համար ցույցեր են կազմակերպվում և անհետանում մինչ հաջորդ ընտրությունները:
Բացի այդ, կարծում եմ ուկրաինացիները մեզ նման հուսալքված չեն: Նրանց մոտ մեկ անգամ հաջողվել է հեղափոխությունը, իսկ մեր քաղաքացիները մեծամասամբ մտածում են. է, ի՞նչ պիտի փոխվի որ, ամեն ինչ օր օրի վատանում ա…
կեցցե հեղափոխությունը, որն ամենուրեք դառնություն է բերել ու էլի
տենչանք դեպի հեղափոխությունը:
Ես անձամբ հեղափոխության կողմնակից չեմ, Ձեր հեգնանքը հասկանում եմ: Պարզապես ուկրաինացիներին դա վստահություն է ներշնչում այն իմաստով, որ հավատաում են, թե իրենց երկրում շարքային քաղաքացին ինչ-որ բան ի զօրու է փոխելու: Իսկ մենք նույնիսկ ընտրություններին մասնակցելն ենք ավելորդ համարում:
Իսկ հեղափոխությունները երկարաժամկետ առումով ոչինչ չեն փոխում: Ի վերջո սովորական քաղաքացու մտածելակերպում պետք է լինի հեղափոխություն, որպեսզի ինչ-որ բան փոխվի:
Ի դեպ մենք և քաղաքացի ասելիս ի նկատի ունեմ բնակչության մեծամասնությանը:
Ինչպես միշտ, խմբագիրն ասում է այն, ինչ իրականում այսօր կա Հայաստանում` կուսակցությունների քաղաքական առևտուր և վերջին քսան տարվա անկախության պտուղներից օգտվել չկարողացող քաղաքացու nostalge-ին առ` խորհրդային հին կարգեր և կամ добрый царь. Իհարկե կարելի էր կատարել ռենտգենային որոշ լուսանկարներ այս կամ այն կուսակցության գործունեության ,,դիագնոստիկան” ցուցադրելու համար, բայց կարծես դա ավելորդ համարելով խմբագիրն ավելի շատ շեշտը դրել է Հայաստանի և Ուկրաինայի ժողովուրդների արժեհամակարգային ,,ունեցվածքի” տարբերություններին: Ընդունելով խմբագրի դիտարկումները, ընդհամենը ցանկանում եմ տեր կանգնել այդ տարբերության առաջացման օբյեկտիվ կողմին: Նախ` Ուկրաինան գտնվում է անմիջապես Եվրոպայում, իսկ մենք` մաս ենք կազմում միայն վիրտուալ Եվրոպային: Երկրորդ` Արևմտյան Հայաստանն այսօրվա Հայաստանի սահմաններից դուրս է, իսկ Արևմտյան Ուկրաինան հենց Ուկրաինայում է (կարծում եմ կարիք չկա բացատրելու, թե դա ինչ հակառուսական ,,լիցքավորում է”) և երրորդ` Եվրոպայի համար Ուկրաինան ունի (անհամեմատելու չափ) ավելի մեծ նշանակություն, քան` Հայաստանը: Մենք տեսնում ենք, թե ինչ նշանակություն ունի Եվրոպայի մոտիկությունն ու արևմտյան նմանակն ունենալու հանգամանքը Մոլդովիայի օրինակով: Այնպես որ, ճիշտ է այն պնդումը, թե եվրոպականությունը մեզանում ավելի թույլ է, և այդ իմաստով, քաղաքացու ,,մեղքն” այստեղ իսպառ բացակայում է: Հիշում եք մարտյան դեպքերը… Ահա այստեղ, նրանք` եվրոպացիները Հայաստանի հարցում, ըստ իս` կատարեցին սխալ խաղադրույք, Հայաստանի ժողովրդին ,,ներարկելով” խորը և ցավագին հիասթափություն, դեպի արդարության և իրավունքի ռահվիրան հանդիսացող Եվրոպան: Հիշում եք, նույնիսկ այդ հարցերում հմուտ ԼՏՊ նեղացավ նրանցից, որին Դուք տեղին ակնարկում եք ու դասում Պուտինին համոզողների շարքում: Ինչ էր մնում անել կեղեքված ու կրկին խաբված ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ քաղաքացուն? Իսկ մեր բախտն իրոք չբերեեեեեեեեց…. ունենալ թեկուզ` թաշկինակ ,,ծամող” մի տեղական Պրոմեթևս… այն ժամ, մենք կարող էինք խաղաղ հեղափոխության միջոցով երևակել այս հարցի թաքուն կողմերը… Թե չէ, հիմա Եվրոպան հասկացել է, իսկ Հայաստանի քաղաքացին` կողմնորոշվել… Իսկ` ես և Դուք ու էլի մի քանի հազար մարդ, հոգով մնացինք Եվրոպայում, բայց մարմնով ու գործով դեռ Հայաստանում ենք… Այո, մենք քիչ ենք, բայց ինչպես կարող ենք հրաժարվել ազատությունը վայելելու հաճույքից?
ինչի՞ հրաժարվել: գնացեք ու նախ տեղում մի քանի տարի ճաշակեք այդ “եվրոպական ազատությունը”:
.. և այնժամ կունենք իրական համեմատելու բաներ Ազատության իմաստով:
: Համամիտ եմ ամբողջությամբ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ https://www.aravot.am/2013/11/26/408805/#respond
© 1998 – 2013 Առավոտ — Նորություններ Հայաստանից
https://www.topa.ru/russia-top.htm
Ռուսաստանը աշխարհում գրավում է`
175 – րդն է աշխարհում քաղաքացիների ֆիզիկական անվտանգության առումով;
182 – րդն է մահացության առումով 207 երկրների մեջ;
1 – ին տեղն է բնակչության բացարձակ նվազման առումով;
1 – ին տեղը հոգեկան հիվանդների քանակով;
1 – ին տեղը ինքնասպանությունների թվով ծերերի շրջանում;
1 – ին տեղը ինքնասպանությունների թվով երեխաների եւ դեռահասների շրջանում;
1 – ին տեղը ծնողներից լքված երեխաների թվաքանակով;
1 – ին տեղը աբորտների եւ մայրական մահացության քանակով;
1 – ին տեղը Եվրոպայում խմելու եւ ծխելու պատճառով մահացողների քանակով;
Իսկ մեզանում կա՞ արդյոք այնպիսի արժեք, որը այսօրվա հային կարողանա ոտքի հանի…..թե գիտեք, ասեք…..
5000 դրամ..))..
5000 դրամից հետո, Հայաստանին վերաբերվող բոլոր փիլիսոփայությունները փուչ են դառնում։