«Երբ Մոնթեն եկավ Հայաստան, արտագաղթն այն ժամանակ էլ էր ավերներ գործում, բայց նա եկողն էր, գնացողը չէր,- զինակից ընկերոջ՝ Մոնթե Մելքոնյանի մասին հուշերով այսօր լրագրողների հետ կիսվեց «Մոնթե Մելքոնյան» ՀԿ-ի տնօրեն, ԱՍԱԼԱ-ի նախկին անդամ Ալեք Ենիգոմշյանը: – Եվ եթե այսօր մենք ուզում ենք հարգել Մոնթեին, պիտի դա անենք՝ փորձելով մի փոքր մոտենալ նրան: Դա կարող ենք անել մեր մտքից իսպառ հանելով միտքը, թե կարող ենք թողնել Հայաստանը և գնալ մեր երկրից: Մենք պիտի մնանք և ունենանք այն Հայաստանը, որի համար պայքարել է Մոնթեն, և որին արժանի է մեր ժողովուրդը»:
Ալեք Ենիգոմշյանն ասաց, որ Մոնթեի մասին շատ պատմություններ կան պատմելու, սակայն սահմանափակվեց մեկ-երկուսով. «Ավոն ազնիվ էր, կարգապահ, սկզբունքային: Հիշում եմ՝ Մարտունու շրջանի շտաբում հաճախ էր զինվորական ժողովներ կազմակերպում և ուշացողներին անպայման «պատժում էր»՝ վերջիններիս աշխատավարձից պահումներ անելով: Մի անգամ էլ ինքն ուշացավ: Մտածում էինք` տեսնես ինքն իրեն կպատժի՞: Պատժեց. ներս մտնելուն պես հանձնարարեց իր աշխատավարձից պահումներ անել»:
Ալեք Ենիգոմշյանը նկատեց, որ թեև մենք մշտապես զգում ենք Մոնթեի հոգևոր ներկայությունը, սակայն նրա ֆիզիկական ներկայության կարիքն այս օրերին շատ ունենք. «Այսօր մեզ պետք է Մոնթեն՝ չհուսահատվող մարդու նրա տեսակը: Ես հիշում եմ՝ 1992-ի մայիսին մենք տոնեցինք Շուշիի մեծ հաղթանակը, բայց հունիսից արդեն սկսեցինք մեծ կորուստներ ունենալ. Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզի (ԼՂԻՄ) ուղիղ կեսը կորցրինք: Համատարած հուսահատություն էր այդ ժամանակ, և որևէ մեկը հույս չուներ, թե մենք կկարողանանք պահել մնացած Ղարաբաղը: Միայն Մոնթեն էր, որ ոչ միայն վստահ էր, այլև այդ օրերին իր զինակից ընկերների ներկայությամբ քարտեզի վրա մատիտով գծեց Արցախի սահմանները, որոնք այսօր մեր ունեցած սահմաններից շատ ավելի մեծ էին: Այսօր էլ ենք մենք համատարած հուսահատության մեջ ապրում, և պետք է Մոնթեից օրինակ վերցնենք: Նա չկա, բայց նրա օրինակը կա»,- ընդգծեց բանախոսը:
Կարդացեք նաև
Սիրանուշ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մեծ և իմաստուն Հայ: Աստված ձայնդ լսի: