Երկու օր է` Հայաստանի իշխանական շրջանակներում իսկական ցնծություն է տիրում՝ կապված Ուկրաինայի իշխանությունների՝ Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագրի նախապատրաստման գործընթացը դադարեցնելու որոշման հետ:
Իշխանության շատ ներկայացուցիչներ մասնավոր զրույցներում չեն թաքցնում իրենց ոգևորությունը, որի հիմքում ընկած է ուկրաինացիների անհաջողությամբ սեփական անկարողությունը մխիթարելու մոլորությունը:
Այդ մխիթարանքի իմաստն այն է, որ անգամ 46 միլիոն բնակչություն ունեցող Ուկրաինան չկարողացավ դիմակայել Ռուսաստանի ճնշմանը և ավելի խայտառակ կերպով հետ կանգնեց Եվրոպայի հետ ասոցիացումից, քան անհամեմատ ավելի փոքր ու աղքատ Հայաստանը, որը ասոցիացումից հրաժարվեց ոչ թե` վիլնյուսյան գագաթաժողովից ընդամենը մեկ շաբաթ, այլ` ամբողջ 3 ամիս առաջ: Ուրիշի խեղճությամբ սեփական խեղճությունն ու ստրկությունն արդարացնելն անգամ կենցաղային մակարդակում թուլություն նշան է: Պետության պարագայում՝ առավել ևս: Հատկապես, որ մեր խեղճության արդարացումը զուգակցվում է Ռուսաստանի հզորության ճանաչման և դրան խոնարհվելու միջոցով:
Իրականում Ուկրաինայի հետ տեղի ունեցածը մեզ պետք է ոչ թե ոգևորի, այլ հերթական մտահոգության առիթը դառնա, քանի որ Եվրոպայի հանդեպ այս «հաղթարշավից» հետո Ռուսաստանը դառնալու է ավելի սանձարձակ, ինչն առաջին հերթին` արտահայվելու է Հայաստանի հետ հարաբերություններում:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ 168.am-ում
