Հայաստանում ռուսաց լեզուն միայն մի կարգավիճակ կարող է ունենալ՝ օտար լեզվի կարգավիճակը: Հասկանալի է, որ Հայաստանի ռուսազգի քաղաքացիների համար մայրենին ռուսերենն է, բայց դա բոլորովին այլ հարց է եւ ուղղակի կապ չունի դիտարկվող խնդրի հետ:
Սահմանադրությամբ էլ հստակ ամրագրված է. «Հոդված 12. Հայաստանի Հանրապետության պետական լեզուն հայերենն է»: Վե՛րջ:
Սովորաբար երբ նման քննարկումներ են ծավալվում, մարդկանց մի խումբ խնդիրը տանում է միանգամայն այլ դաշտ, որ մի՞թե պետք չէ լեզուներ իմանալ: Դա անտեղի հարցադրում է: Իհարկե, պետք է իմանալ, պետք է սովորել ե՛ւ ռուսերեն, ե՛ւ անգլերեն, ե՛ւ իսպաներեն: Հա՛, թշնամու լեզուն էլ պետք է իմանալ, այսինքն՝ թուրքերեն սովորել: Լեզուների իմացությունը, այն էլ՝ մեր օրերում ու մեր ազգի դեպքում, կարեւոր է:
Ո՞ՐՆ Է ՄՏԱՎԱԽՈՒԹՅՈՒՆԸ
Ծուխը, ամեն դեպքում, անկրակ չի լինում: Եվ կաթից վառվածը թանն էլ է փչելով խմում: Խորհրդային տարիներին ռուսականացումը Հայաստանում այն աստիճանի էր հասել, որ կային հայ երեխաներ, որոնք մայրենի էին համարում ռուսերենը ու գրեթե անտեղյակ էին հայերենից: Իսկ պետական շատ ու շատ հաստատություններում էլ գործավարության հիմնական լեզուն ռուսերենն էր: Զգացմունքային ընկալումները մի կողմ՝ դա ազգն ուծացման տանելու ճանապարհն էր:
Եվ հիմա, երբ արծարծվում է «լեզվական հարցը», շատերը մտահոգվում են հենց նման հեռանկարից, որ մեր հասարակության մի հատվածի օտարամոլությունը կարող է օգտագործվել հիշյալ «ճանապարհը» վերականգնելու փորձեր կատարելու համար: Մի բան, որը, վստահ ենք, տեղի չի ունենա:
Կարդացեք նաև
ԱՐՄԵՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
