Ընկերներիցս մեկը «Քոմեդի քլաբի» մի դրվագ է ներկայացրել: Ոմն Սեմյոն Սլեպակով կատարում է իր երգը, որն, ըստ էության, միգրանտների մասին է: Երգի սյուժեն հետեւյալն է. ռուս աղջիկն ուզում է ամուսնանալ «Խաչիկի», այսինքն՝ հայի հետ, իսկ երբ նրա երազանքն իրականացվում է, «Խաչիկը» դրսեւորում է արեւելյան վայրագ եւ հետամնաց դեսպոտիզմը՝ իր ողջ գունագեղությամբ: Մի կողմ թողնենք, թե ինչու են «Քոմեդի քլաբի» հայ սեփականատերերը թույլ տալիս շովինիզմի եւ ռասիզմի նման դրսեւորում՝ ի վերջո, նրանք Ռուսաստանի քաղաքացիներ են եւ ենթարկվում են ռուսաստանյան քաղաքականության խաղի կանոններին: Խոսքը տվյալ դեպքում հանդուրժողականության, «պոլիտկոռեկտության» մասին է:
Այդ բառերն, ինչպես հայտնի է, Ռուսաստանի եւ Հայաստանի լայն հասարակական շրջանակներում դարձել են հայհոյանքի նման մի բան: Եթե դուք զուսպ եւ կոռեկտ եք արտահայտվում որեւէ խմբի մասին, կարեւոր չէ՝ այն մեծամասնություն է կազմում, թե փոքրամասնություն (բայց հատկապես, իհարկե, երկրորդ դեպքում), ապա լավագույն դեպքում դուք ընկել եք եվրոպական ինչ-որ անիմաստ քիմերաների հետեւից, վատագույն դեպքում՝ «միջազգային մութ ուժերի» լրտես եք եւ գործակալ: Հարց է ծագում՝ եթե եվրոպացիներն այդքան հիմար են, ապա ինչո՞ւ է այնտեղ կյանքի մակարդակը մեզնից մի քանի անգամ ավելի բարձր:
Բայց ամեն ինչ իր ծայրահեղ դրսեւորումներում դառնում է տհաճ եւ անընդունելի: Ծայրահեղ «պոլիտկոռեկտության» դրսեւորում կարող է լինել քո հայրենիքի եւ քո հավատքի զգացողության կորուստը: Այսինքն՝ մի բան է, երբ դու ունես քոնը եւ հարգում ես ուրիշինը, բոլորովին այլ բան՝ երբ քո համար քոնն ու ուրիշինը մեկ են: Ընդհանրապես այս երկնային կյանքում ոչ մի բացարձակ բան չկա:
Պետք չէ բացարձակացնել անձի դերը: Ուրուգվայի նախագահ Խոսե Ալբերտո Մուխիկա Կորդանոն ապրում է գյուղական մի տնակում, սնվում է իր աճեցրած կաղամբով եւ քշում է 1987 թվականին իր գնած ավտոմեքենան: Սակայն ոչ ոք, հավանաբար, չի կարող պնդել, որ Ուրուգվայն աշխարհի ամենածաղկուն եւ զարգացած երկիրն է:
Պետք չէ բացարձակացնել նաեւ ժողովրդի դերը: Վրացիների եւ մեր «ստարտային պայմանները» առնվազն հավասար էին, սակայն մի քանի օրինական ընտրություն անցկացնելուց հետո հարեւանները կարողացան շատ հարցերում մեզնից առաջ անցնել: Բավական է ասել, որ ըստ «Թրանսփերենսի ինտերնեյշընլի» կոռուպցիայի ընկալման մակարդակով Վրաստանը 68-րդ տեղում է, իսկ Հայաստանը՝ 123-րդ: Ասել, որ Սաակաշվիլին, իր ամբողջ էքսցենտրիզմով հանդերձ, դրանում ոչ մի դեր չի խաղացել, իհարկե՝ չափազանցություն կլիներ:
Պետք չէ բացարձակացնել նույնիսկ ազատությունը. թե Ռուսաստանում, թե Սովետում եւ թե ամբողջ աշխարհում արվեստի բարձրագույն նվաճումների մեծ մասը ստեղծվել են ամենադաժան գրաքննության պայմաններում: Գուցե հենց՝ ի հեճուկս դրա:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Ընդհանրապես այս երկնային կյանքում ոչ մի բացարձակ բան չկա:»
Պարոն Աբրահամյան, հուսով եմ` ձեզ ոչինչ չի պատահել 🙂
Սովետում եւ թե ամբողջ աշխարհում արվեստի բարձրագույն նվաճումների մեծ մասը ստեղծվել են ամենադաժան գրաքննության պայմաններում
That’s not right.
Սլեպակովի երգը բոլորովին չարություն չի պարունակում և ընկերական շարժ է:
Ձեր նշածները իհարկե բաձարձակ չեն, և չեն էլ կարող լինել: Բայց բաձարձակ մեծություններ մարդու կյանքում կան, և պետք է լինեն: Չեմ թվարկի իմ համար բաձարձակ մեծությունները: Թող ամեն ոք ինքն իր համար որոշի թե ինչ է արժևորում “այս երկնային կյանքում”, և ինչ չափով…
Մարդիկ, ում համար իրենց հայրենիքն ու հավատքը մեկ են ուրիշինի հետ, անիմաստ կյանքով են ապրում, իսկ ինչ անուն տալ նրանց, ում համար ուրիշինը շատ ավելի լավն է, քան “իրենցը”.??…
դե բա ոնց կարան ռուսները փիս բան անեն….
Ախր, այ հարգելի Հրանտ Պապիկյան ջան, ինչ է նշանակում «սա է քոնը»? Աշխարհի բոլոր կուլտուրաները գեղեցիկ փաթեթավորված, սուպերմարկետում դարակների վրա իրար կողք շարված են, որը ուզում ես ընտրի։ Եթե քեզ ոչ մեկը դուր չի գալիս՝ ստեղծիր քոնը, դիր նույն դարակի վրա։ Համապատասխանի ժամանակի պահանջին՝ պահանջարկ կունենա, չէ՝ կմնա դարակին, վրան փոշի կնստի՝ մինչև կթափեն։ Թե ինչ իրավունք ունես դնելու դարսկին՝ սահմանները որոշում են Մարդու Ւրավունքները՝ ոչ մի դեպքում (կրկնում եմ՝ ոչ մի դեպքում) խախտելու իրավունք չունես։
Քո ասածը, « Կուլտուրա ես ուզում- Հայկակական, Հայրենիք ես ուզում՝ -Հայաստան, Հավատք ես ուզում- Առաքելական», Իմ մոտ ասոցացվում է, նրա հետ ինչ արել է ՀՀ իշխանությունը. Շաքար ես ուզոմ- Սամվել Ալեքսանյան։
Թող ընտրեք էլի…
Ւսկ այդ երիտասարդի «ստեղծագործություն» նայելիս, իմ մոտ…
Լավ, փորձիր գտնել որ ԻՐԱՎՈՒՆՔՆԵՐՆ է խախտել…
Եթե չկարողանաս ես քեզ կոգնեմ.)) ..
Արսեն, ես չէի ուզում նույնիսկ պատասխանել, բայց մտածեցի, որ միգուցե այնուամենայնիվ Ձեզ օգնել է պետք, այդ իսկ պատճառով լսեք, թե ինչ եմ մտածում.
Չգիտեմ ինչ պատճառով, չգիտեմ ում քարոզով, կամ միգուցե նորաձևության մոլուցքից արբած` Դուք Ձեզ համոզել եք, որ “ժամանակն է” հրաժարվել նրանից, ինչ քոնն է եղել իրավմամբ և ի սկզբանէ` հայկականից, առաքելականից և այլն…
Բայց միայն այն փաստը, որ Դուք պարբերաբար Ձեր մասին փորձում եք իմաց տալ “Առավոտ”-ի էջերում, այլ ոչ թե “Լա մոնդ”-ի կամ “ֆիգարո”-ի, ապացուցում է, որ դա Ձեզ մոտ չի ստացվել: Հոգու խորքում Դուք հասկանում եք, որ օտարինը Ձերը չի և Ձեր անիմաստ կերպարանափոխությունը միայն ձևական բնույթ է կրում այլ ոչ թե բովանդակային: Դուք պարբերաբար ետ եք գալիս, որ ոչ թե ինձ, այլ ինքներդ Ձեզ ապացուցեք, որ չեք սխալվել, այլ ուղղակի “զարգացման” աստիճանով մի քայլ առաջ եք անցել շատերից, և որ մեր` նույնը անելու միտքը դեռ չի ծագել մեր հետամնաց գլուխներում: Բայց ավաղ… Դուք ինձ հիշեցնում եք հանրահայտ “կովկասի գերուհին” ֆիլմում հայտնի կենացի պերսոնաժ թռչնակին, որը որոշել էր երամից կտրվել և միանգամից դեպի արևը թռչել…
Եթե այնուամենայնիվ Ձեր սրտին հաճելի է դեգերել օտար արժեքների “դարակների” միջև, դա Ձեր ընտրությունն է: Նայեք Ձեր շուրջը և կտեսնեք, որ Ֆրանսիայում դարեր շարունակ քանի քանի “Ալեքսանյաններ” են եղել և կան, բայց դա չի խանգարել Ֆրանսիացիներին կյանքը զոհել` Vive la France գոչելով և առավել ևս գերմանացի կամ անգլիացի դառնալ…
Ձեր փաստարկները մանկական են, ծիծաղելի և մանր կենցաղային, ինչը ինձ մոտ, որպես հայ` խղճահարություն է առաջացնում: Շատ տիպիկ էր նաև Ձեր սև հումորը` լավ փողի դիմաց իսլամի քարոզիչ դառնալու մասին…
ՄՏԱԾԵՔ ԱՅՍ ՄԱՍԻՆ, և եթե ցավոք սրտի` անդարձ եք հրաժարվել Ձեր արմատներից, ապա փակեք Ձեր ետևից դուռը և այլևս ետ մի նայեք… տեսնենք ուր կտանի Ձեզ այդ ճանապարհը…
Նախորդ մի քանի խմբագրականների տակ ես հանգամանորեն ասել եմ, թե ինչ եմ մտածում Հայրենիքը ընդամենը տարածության մի հատված համարողների մասին: Ավելացնելու բան չունեմ, ավելի ճիշտ` հարկ չեմ համարում, և խնդրում եմ նմանօրինակ մտքեր անձամբ ինձ չուղղել այլևս, քանի որ ինձ այլևս Ձեր մտքերը` ԱՅՍ ՈՐԱԿՈՎ հետաքրքիր չեն, մնաք բարով իմ եվրոպացի բարեկամ…
Ինչ կարելի է ասել մարդուն, որը լսում է միայն այն մտքերը, ՈՐՈՆՑ ՈՐԱԿԸ պետք է համապատասխանեն իր կաղապարներին? Թերևս ոչինչ։
Ւսկ եթե ես մագիլներով կառչեի նրանից ինչ ըստ ձեզ «քոնն է եղել իրավմամբ և ի սկզբանէ` հայկականից, առաքելականից և այլն…», հիմա լավագույն դեպքում մի որևէ գրասենյակում նստած մի 2 թուղթ իրար կտայի մի 100000 դրամի համար ընթացիք իշխանական շեֆի համապատասխան տեղերը լիզելով։
Հա, կներեք, «մանր կենցաղայինը» ձեզ չի հետաքրքրում, դուք հավերժի պոետ եք..)).
Տրանսֆորմացիայի մասին իրավացի եք, մինչև վերջ չի հաջողվել, չնայած օրվա կեսը խոսում և գործում ենք որպես ֆրանսիայի քաղաքացի, այնուամենայնիվ երեկոյան տանը հայերեն ենք խոսում, հուսանք՝ երեխաները կուղղեն այդ սխալը։
Խղճահարության մասը ինձ ուրախ ժպիտ պարգևեց, խղճահարության ես արժանի էի 16 տարի առաջ, երբ իմ տունը փոխեցի 4 ինքնաթիռի տոմսի հետ և առանց կոպեկի իջա Փարիզի օդանավակայանում։ Դուք որտեղ էիք, սիրելի խղճահարվող?
Հիմա, փառք աստծո (կամ ալլահի, կամ բուդդայի..))..) լավ եմ, ձեր խղճահարության կարիքը չունեմ, ես ինքս եմ «խղճում» Հայաստանում 2 ընտանիք։
Խղճահարվել եք ուզում, եկեք, իջեք Փարիզի օդանավակայանում, անպայման օրվա մեջ, մի 2-3 հայ կտեսնեք, որոնք հենց նոր են փախնում այն դրախտից, որի «արժեքներին» դուք այդքան կառչած եք, ՄՏԱԾԵՔ… միգուցե նրանք փախնում են, որովհետև դուք այդքան «հայրենասեր եք»?
Մտածեք նաև այդ ՈՆՑ ԵՂԱՎ որ, «Օտարի» երկրում ես ինձ ՄԱՐԴ եմ զգում, մի բան, որ չէր եղել ոչ Կոմունիստական դրախտում, ոչ «անկախ» Հայաստանում։ Միգուցե ձեր «արժեքներում» ինչ-որ բան այն չէ?
Իսկ դուք… «փակեք Ձեր ետևից դուռը և այլևս ետ մի նայեք»…
Փակեմ?
Արդեն փակել եք, հետո եք հարցնում…
Բացարձակը՝ ազատությու՛նն է:
Որը բնության մեջ գոյություն չունի…
Հարց Պարոն Աբրահամյանին.
Վահե Ավետյանի սպանությունը Հարսնսքարում բացարձակ էր թե ոչ?
Խոսքը ոչ թե առարկաների եւ գործողությունների, այլ զգացմունքների եւ գնահատականների մասին է՝ սիրո եւ ատելության, ազգայինի եւ համամարդկայինի, հայրենասիրության եւ կոսմոպալիտիզմի, ազատության եւ ստրկության, աղքատության եւ հարստության, անձնականի եւ հասարակականի եւ այլն: Դրանք են, իմ կարծիքով, հարաբերական: Իսկ, ասենք, տանձը, խնձորը, հանցագործությունը, բարեգործությունը, պատ շարելը կամ նախաճաշելը բացարձակ-հարաբերական դիխոտոմիայի մեջ չեն մտնում:
Հարգելի Հրանտ, Գալուստ, Արսեն, Գագիկ, Հակոբ, Մաքսիմ: Խնդրում եմ, վիճեք ԻՆՁ հետ, իմ գրածի մասին. ոչ թե ԻՐԱՐ ՀԵՏ: Թե չէ, վախենամ, մնացածներին ձեր քննարկումնը հետաքրքիր չլինի:
Հարգելի Արամ, իհարկե կներեք անիմաստ բանավէճի պատճառ դառնալու համար,միայն կուզենայի ավելացնել որ մարդիկ ոչ թե Հայրենիքից են հեռացել ու հեռանում այլ այն համակարգից կամ հասարակական հարաբերություններից որ նսեմացնում է մարդկային արժանապատվությունը եվ եթե կան մարդիկ որ այդ հարցի մասին ուրիշ հայացք ունեն դա իհարկե հասկանալի է եվ անվիճելի անձնական խնդիր է: Այդ փաստը հավասարեցնել հերոսականության եվ համարել որ արտերկրի հայերը ավելի պակաս իրավունքներ ունեն ներկայիս Հայրենիքի բախտի հարցում, հիշեցնում այն տարիները երբ իմ հայրը Հայրենիք էր վերադարձել եվ նրան պիտակավորել էին որպէս «ախպար» ու երկրորդ կարգի հայի վիճակ էին տվել: Ես հիշում եմ դպրոցում միշտ անհարմար էի զգում որ արեվելահայի որդի չեմ այլ արեվմտահայի զավակ եմ: Ես այս հարց ուղղում եմ Ձեզ քանզի երբեմն զգացել եմ Ձեր նման մոտեցումը: Մենք Ձեր հարգելի թերթում կարծում եմ մասնակցում ենք բանավեճներին ոչ ինչ որ նյութական շահի, կամ ինքնահաստատման մղումից եվ Ամերիկայի, Եվրոպայի եվ Ռուսատանի առավելություները գովաբանելու, այլ ազատ կարծիքներ փոխանակելու ,որը բոլորիս կոգնի ինչ որ ընդհանուր հայտարարի գալ,քանզի մեր ապագա սերունդների համար պատասխանատվությունը մենք «հայրեդավներս» էլ ենք զգում: Հարգանքներով Գալուստ
Ուրախ եմ. որ բոլոր հայերը, անկախ իրենց բնակավայրից, մասնակցում են քննարկումներին եւ որեւէ խնդիր չեմ տեսնում:
Հայաստանից դուրս բնակվող հարգելի՛ հայրենակիցներ, Ձեր իրավունքն է մտահոգվել Հայաստանի խնդիրներով և Ձեր մտահոգություններն արտահայտել: Պարզապես որպես հայաստանաբնակ կխնդրեի, որպեսզի երբեմն Ձեր մտքերը ավելի զգույշ արտահայտեիք՝ չվիրավորելով Հայաստանում բնակվողներին: Խոսքս հատկապես Արսենին է վերաբերում:
Ոչ ոք չի մեղադրում Ձեզ արտերկրում բնակվելու համար: Բայց ես՝ որպես Հայաստանի քաղաքացի արտերկիր այցելելիս միշտ զգացել եմ նույն առհամարհական վերաբերմունքը արտերկրում բնակվող իմ հայրենակիցների կողմից. խեղճ աղջիկ, մինչև հիմա Հայաստանում ես ապրում: Իսկ ֆրանսիաբնակ մի հայ, որն ապօրինի թափառում էր մի երկրից մյուսը, այդպես էլ չհասկացավ, թե ինչպես կարող եմ ես՝ թշվառ Հայաստանի բնակիչս, Գերմանիայում և Անգիայում կրթություն ստացածս, հայտնվելով Ֆրանսիայում, ինքնակամ վերադառնալ Հայաստան…
Դուք կատարել եք Ձեր ընտրությունը: Մի՛ ծաղրեք մեզ, մենք նույնպես ունենք ընտրության իրավունք: Եթե մենք բնակվում ենք Հայաստանում, դա դեռ չի նշանակում, որ մենք Ձեզնից պակաս երջանիկ ենք ու խելացի և անճար կամ որ Ձեր զավակներին ավելի ապահով ապագա է սպասվում:
Ապրես Մարիամ ջան!!!! RESPECT!
Մորաքրոջս որդին տաս տարեկանից ապրում է Մարսելում: Կրթություն է ստացել, Ֆրանցիայի քաղաքացի է, 3000 եվրո աշխատավարձ ունի: Առաջին անգամ Հայաստան եկել է հինգ տարի առաջ` 27 տարեկանում: Այդ օրից հիվանդացել է ետ վերադառնալու ցանկությամբ, հուսով ենք եկող տարում կավարտենք փաստաթղթային և ֆինանսական գործերը, և եղբայրներով տարին մեկ չենք տեսնվի կամ սկայպով խոսենք: Աշխատանք էլ հաստատ կգտնի, կամուսնացնեմ… Ասում է չեմ ուզում երեխաներս ֆրանսիացի լինեն, frero ջան)))), parce que ես տեսնում եմ քո ընտանիքը և հասկանում եմ, որ impossible դա Ֆրանսիայում ունենալ: ԵՍ ԻՐԱ ՑԱՎԸ ՏԱՆԵՄ!!!
Վերջերս մի հայտարարություն եղավ`1600 եվրոյով Փարիզում ապրող և իրեն “վերջապես” մարդ զգացող ընտանիքի վերաբերյալ: Երեկ եղբորս հարցրեցի` Ձեր մոտ 1600 եվրոյով կարելի է 4 հոգանոց ընտանիք պահել? Ասաց` շատ սուղ… էժան խանութներից ուտելիք կառնեն կապրեն, ուրիշ ոչինչ… Ես ընտանիք չունեմ, իմը հազիվ է հերիքում, կեսից շատը վարձեր կտան, մյուս կեսը` ուտելիք հազիվ… ամիսը 7 բլոկ սիգարետ եմ առնում` 400-500 եվրո է անում( մեզ մոտ` 20-30 հազար դրամ)…. Ֆրանսա չկա, ապեր, ուր նայում ես` արաբներ, թուրքեր ու մեր հայերն են, ինչ գործ ասես անում են, ամաչում էլ եմ մեկ մեկ…
Պարզապես ինքս եմ համոզվել արտերկրում ապրելով, որ հայ մնալը ամենօրյա պայքար է դրսում: Մեր ազգին մյուս ազգերից վեր չեմ դասում, բայց խղճահարությամբ եմ լցվում, երբ ինքնաթիռում անգլերենը հայկական ակցենտով համեմած հայը երեխայի հետ անգլերեն է խոսում: Ես խղճում եմ, իսկ օտարերկրացին՝ ծաղրում…
Ւսկ ես ուրախանում եմ, երբ տեսնում եմ, թե ոնց է 4 ամիս առաջ Ֆրանսիա եկած լեհը սարսափելի ակցենտով փորձում, բառերը հազիվ իրար կապելով ինձանից ինչ-որ բան հարցնել ֆրանսերենով։ Ասում եմ. «ոչինչ, սիրելիս, ոչինչ, որ նախադասությունդ սխալ էր կազմված, բառերիդ կեսն էլ ֆրանսերեն չէր՝ հազիվ հասկացա ինչ ես ուզում։ Փորձիր, էլի փորձիր, չհուսահատվես։ 5 տարի հետո կկարողանաս ճիշտ նախադասություն կազմել ֆրանսերեն բառերով։ 10 տարի հետո կխոսե՜ս առանց ակցենտի։ Ես քեզ կօգնեմ, 15 տարի առաջ ես էլ էի քո օրին, ԻՆՁ ԷԼ ԵՆ ՕԳՆԵԼ»։
Հարգելի՛ս, իմ ասածը չի ենթադրում, որ օտար լեզու իմանալը կամ խոսեը, առավել ևս օտար երկրում, վատ է: Ես ինքս տիրապետում եմ 4 օտար լեզուների և միայն հպարտ եմ, որ որոշ երկրներում կարող եմ տեղացիների հետ իրենց լեզվով շփվել: Խոսքս վերաբերում է նրան, որ մարդն իր երեխայի հետ օտար լեզվով է շփվում, երբ կարող է իր մայրենիով ավելի ազատ խոսել: Նույնքան հեգնելի է ու ծիծաղելի, երբ երիտասարդ աղջիկը 15 սմ-անոց կոշիկը հագին հազիվ է շարժվում: Ինչու՞ ձևանալ ֆրանսիացի կամ ամերիկացի, երբ այդպիսին չես: Այդ երևույթն է, որ հատկապես օտարների մոտ հեգնանք է առաջացնում:
Դեռ իմ կյանքում չեմ հանդիպել որևէ մեկի, որն օտար լեզվով կխոսեր տեղացու նման, առանց ակցենտի, հատկապես երբ այդ լեզվով չի խոսացել մանկուց: Իսկ եթե Ձեզ մոտ դա արդեն ստացվել է, խոնարհվում եմ, Դուք բացառիկ ունակություններով եք օժտված:
Իսկ ինչ վերաբերում է հայրենադարձությանը, արդեն 8 տարի է Ֆրանսիայից հայ զույգ է տեղափոխվել և բնակվում է Շուշիում, ի դեպ, Ֆրանսիայում ծնված և ապրած, նույնիսկ հայերենին լիովին չէին տիրապետում և հետ գնալու մասին դեռ չեն մտորում: Պարզապես նրանց համար կենցաղայինից վեր այլ արժեքներ կան, որոնք ենթադրում եմ, Ձեզ մոտ միայն ժպիտ են առաջացնում: Երբ մտափոխվեն, խոսատնում եմ Ձեզ տեղեկացնել 🙂
Միայն ուրախ եմ, որ Ֆրանսիայում կան Ձեզ նման հաջող ընտանիքներ: Թող որ բոլոր հայ ընտանիքները ամենուր միայն երջանիկ լինեն:
Ապրես, Հրանտ Պապիկյան, մի թեթև մոռացար, որ 4 հոգիանոց ընտանիքում 2 հոգի են աշխատում, դա քեզ նվեր՝ էական չէ։
Որախ եմ, որ քո կյանքում հնարվորություն կունենաս տեսնելու թե «հայրենադարձություն» ինչպես է տեղի ունենում։ Եվ եթե Մորաքրոջդ որդին գա՝ Հայաստանում ամուսնանա (չեմ բացառում, բավականին տարածված երևույթ է), ապա եթե ասենք “Հայրենիքի սիրո” վարդագույն ակնոցներով մի 6 ամիս էլ Հայաստանում ապրեց (իր հետ բերած փողի հաշվին) , 2 տարի հետո Հայաստանում կլինի, թե հղի կնոջ հետ Մարսելի որևէ պրեֆեկտուրայում կնոջ համար “կեցության կարգավիճակի” համար հերթ կամնգած մարդկանց բազմության մեջ?
Որ այստեղ ծնվաձ հայերը շատ ավելի “վարդագույն” պատկերացում ունեն Հայաստանի մասին, գիտեմ, շատ եմ շփվել, միշտ խորհուրդ եմ տալիս՝ «մի հարցրեք, գնացեք ինքներդ տեսեք»։
Հանդիպել եմ նաև ձեր տիպի «հարենասերներ», «Ոմ եք թողել հայրենիքը?» երգի տարբեր վարիացիաներով։ Խորհուրդ եմ տալիս «Գնալ, (առանց հետը փող ունենալու) մի 2 տարի ապրել։»
Կարճ՝ Բարի եղեք, մի 2 տարի հետո տեղեկացնել, որտեղ է ձեր Մարելցի մորաքրոջ որդին? ..))..
Հարգանքներով։ Փարզիզ 23.11.2013 ..))..
Հա, իմիջայլոց, իսկ Հայաստանում այդ “ինչ գործերը” , ովքեր են անում? Դատելով ձեր ընհանուր տոնից, կարելի է ենթադրել, որ Հայաստանում “ինչ գործերը” անում են՝ Գերմանիայից եկած ապորինի միգրանտները, որոնք Հայաստանում փող աշխատելու և իրենց սովահար ընտանիքները Գերմանիայում պահելու խնդիր ունեն..))..
Իմիջայլոց 2. Ւսկ եղբայրդ չնշեց, որ եթե 4 հոգիսնոց ընտանիքի եկամուտը 1600 € ՝ երևի մի այդքան էլ տարբեր տեսակի սոցիալական օգնություններ կստանաս? Ուրախությամբ տեղեկացնում եմ, 5 տարի է բան չենք ստանում։
Ժամանակին՝ հաց ուտելու համար պետությունից սննդամթերքի ծանրոց էլ ենք ստացել։ Ես չեմ ամաչոմ, եղել է։
Ոնց որ թե նյարդայնանում եք մսյո Արսեն, իսկ դա նշանակում է, որ Ձեր սրտին դիպել է իմ ու Մարիամի գրածները: Վաստակեք թեկուզ տասն անգամ ավել, միայն ուրախ եմ դրա համար: Տանը խոսեք թեկուզ ճապոներեն` դեմ չեմ, ծառայեք ինչի քարոզիչ ուզում եք… Դա Ձեր կյանքն է` Ձեր իրավունքը: Բայց մի վիրավորեք ԻՄ հայրենիքը, որը պաշտպանելն էլ իմ իրավունքն է և պարտքը: Մի “իմիջայլոց” էլ ես ասեմ` իմ համար կարևոր չէ, թե քանի “իմիջայլոցներ” Դուք կվկայակոչեք` Ձեր հիասքանչ կյանքը նկարագրելու համար: Իմ կյանքից ես չեմ բողոքում, քանի որ ես իմ տանն եմ: Բայց որ Ձեզ մտածելու տեղիք տվեցի` դա փաստ է: Թե դրանից ինչ հետևության կգաք, ՉԳԻՏԵՄ: Բայց այս կարճ ժամանակում որքանով Ձեզ ճանաչեցի` ավելի վատ միևնույն է չի լինի….
Խաղաղություն և ամենայն բարին Ձեզ