Սերժ Սարգսյանի և Իլհամ Ալիևի այսօր Վիեննայում կայանալիք հանդիպումը տեղի է ունենում բավական էական աշխարհաքաղաքական իրավիճակի ֆոնին: Այս կապակցությամբ փորձենք հասկանալ, թե արդյոք սեպտեմբերի 3-ին Մաքսային միությանն անդամակցելու մասին արված հայտարարությունը և Հայաստանի Եվրամիության հետ ասոցացման գործընթացի տապալումը ինչ ազդեցություն կթողնեն Սարգսյան-Ալիև հանդիպման վրա, այսինքն` ինչպիսին կլիներ այդ հանդիպումը մինչև սեպտեմբերի 3-ը, և ինչպիսին կլինի այն դեպքում, երբ արդեն եղել է սեպտեմբերի 3:
Այս տարբերությունը հասկանալու համար երևի թե բավարար է ընդամենը աչքի անցկացնել Ադրբեջանի հանդեպ եվրոպական և ամերիկյան ռևերանսները, որ սեպտեմբերի 3-ից հետո եղան տարբեր փաստաթղթերի տեսքով: Նախ` Եվրախորհրդարանը ընդունեց մի բանաձև, որտեղ Ղարաբաղի հակամարտության մասով ներառվեցին անցանկալի ձևակերպումներ հայկական կողմի համար: Հետո եղավ Արևելյան գործընկերության Վիլնյուսի գագաթնաժողովին ընդառաջ ամփոփիչ արձանագրության նախագծի հրապարակումը, որտեղ Հայաստանի մասով խոսք անգամ չկար, իսկ Ադրբեջանի վերաբերյալ Եվրոպան բավական դրական տոնայնությամբ սպասումների մեջ էր, այն էլ այդ երկրում խայտառակ նախագահական ընտրություններից հետո: Հետո եղավ ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբամայի շնորհավորական նամակը Ալիևին նախագահական ընտրություններում հաղթելու կապակցությամբ, որում ԱՄՆ նախագահը պատմական «շանսի» մասին էր խոսում ղարաբաղյան կարգավորման մասով և նաև բավական հստակ խոսում Ադրբեջանի և ԱՄՆ-ի հարաբերությունների լավ հեռանկարների մասին:
Վերջին 3 ու կես տարվա ընթացքում միջազգային հանրությունը Ադրբեջանի մասով ավելի ու ավելի զուսպ էր դարձել, ինչն այն բանի արդյունքն էր, որ Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագրի գնացող Հայաստանը ուղղակի իր վարքով, իր քաղաքականությամբ խախտել էր այն ավանդական հավասարության նշանը, որ դնում էր միջազգային հանրությունը Հայաստանի և Ադրբեջանի դեպքում: Հայաստանը կարողացել էր իր գործունեության միջոցով հասնել նրան, որ այլևս կողմերին չէին դիտարկում որպես հավասարներ, որպես «սիամական երկվորյակներ», առանց որի մյուսի հետ հարաբերություններ չէին պատկերացնում:
Արամ Ամատունի
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ « Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
